Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 12 marca 2024 r., sygn. II SA/Ol 1017/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Sędziowie Sędzia WSA Marzenna Glabas Sędzia WSA Ewa Osipuk (spr.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 12 marca 2024 r. sprawy ze skargi E. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Elblągu z dnia [...], nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z 29 sierpnia 2023 r. wydaną z upoważnienia Wójta Gminy W. (dalej jako: "organ pierwszej instancji") przez Inspektora Urzędu Gminy W., na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2023 r., poz. 775), dalej jako: "k.p.a." oraz art. 17 ust. 1 pkt 1, ust. 3, art. 20 ust. 3, art. 23, art. 24 ust. 2a, art. 25, art. 26 ust. 1 i ust. 2, art. 32 ust. 1d i ust. 2 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. z 2023 r. poz. 390 z późn. zm.), dalej jako: "u.ś.r.", po rozpatrzeniu wniosku E. B. (dalej jako: "strona", "skarżąca") z 7 sierpnia 2023 r., odmówiono stronie przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z opieką nad niepełnosprawną matką.

W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji podał, że z przedłożonej dokumentacji wynika, że matka strony jest wdową, jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym i wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby, w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji ustalonej na stałe. Podniesiono, że zgodnie z dołączonym do wniosku orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności z 19 lutego 2021 r. daty powstania niepełnosprawności nie da się ustalić, natomiast znaczny stopień niepełnosprawności powstał 9 lutego 2021 r., czyli w wieku 74 lat. W toku przeprowadzonego wywiadu środowiskowego ustalono, że matka strony jest osobą niedosłyszącą w stopniu znacznym. Choruje na układ krążenia – stan po zawale serca w 2022 r. i potrzebuje pomocy drugiej osoby przy wszelkich czynnościach dnia codziennego. Wskazano również, że pozostałe osoby zobowiązane, w myśl przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, do opieki nad wymienioną mieszkają w znacznej odległości i pracują, zaś najmłodsza córka od dłuższego czasu nie utrzymuje z matką kontaktu. Organ pierwszej instancji uznał jednak, że wnioskowane świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje, gdyż w sprawie nie została spełniona przesłanka z art. 17 ust. 1b u.ś.r., gdyż niepełnosprawność osoby wymagającej opieki nie powstała do ukończenia 18 roku życia lub w trakcie nauki w szkole lub szkole wyższej, jednak nie później niż do ukończenia 25 roku życia. Podkreślono, że organ, rozpatrując sprawę musi powoływać się na istniejący przepis prawa, jest to przepis bezwzględnie obowiązujący, który nie przewiduje przyznania świadczenia pielęgnacyjnego na zasadzie tzw. uznania administracyjnego.