Wyrok NSA z dnia 18 stycznia 2024 r., sygn. I FSK 1995/23

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Niezgódka - Medek (spr.), Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia WSA del. Adam Nita, Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2024 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 czerwca 2023 r. sygn. akt III SA/Wa 263/23 w sprawie ze skargi A. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 24 listopada 2022 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu oprocentowania od podatku od towarów i usług za listopad 2017 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie na rzecz A. Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

W zaskarżonym wyroku z 21 czerwca 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 263/23 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (zwany dalej Sądem I instancji) orzekał w przedmiocie skargi A. sp. z o.o. z siedzibą w W. (w dalszej części uzasadnienia określanej jako Podatnik, Spółka, Strona lub Skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie (zwanego dalej Organem odwoławczym lub Organem II instancji) z 24 listopada 2022 r., w przedmiocie odmowy zwrotu odsetek od podatku od towarów i usług za listopad 2017 r. Czyniąc to Sąd I instancji uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Praga (dalej określanego jako Organ I instancji lub NUS) oraz zasądził od Organu odwoławczego na rzecz Strony zwrot kosztów postępowania sądowego.

Problemem, jaki zaistniał w sprawie była legalność domagania się wypłaty oprocentowania nadpłaty (bez dochodzenia stwierdzenia i zwrotu samej nadpłaty) w sytuacji, gdy nadpłata była konsekwencją wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 9 września 2021 r., wydanego w sprawie o sygn. C-855/19. Materialnoprawnym fundamentem sporu pomiędzy stronami stosunku podatkowoprawnego była regulacja prawna dotycząca tzw. pakietu paliwowego, zawarta w art. 103 ust. 5a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, dalej określanej jako u.p.t.u.). Zgodnie z tym przepisem, w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia paliw silnikowych wymienionych w załączniku nr 2 do ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym, których wytwarzanie lub którymi obrót wymaga uzyskania koncesji zgodnie z przepisami ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, podatnik jest obowiązany, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania kwot podatku na rachunek urzędu skarbowego właściwego w zakresie wpłat podatku akcyzowego: