Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 19 marca 2024 r., sygn. I SA/Po 4/24

Dnia 19 marca 2024 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Waldemar Inerowicz (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Izabela Kucznerowicz Asesor sądowy WSA Michał Ilski po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 19 marca 2024 roku sprawy ze skargi I. W. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 27 października 2023 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia kosztów egzekucyjnych I. uchyla zaskarżone postanowienie; II. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz strony skarżącej kwotę [...]- zł ([...]) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Naczelnik Urzędu Skarbowego [...] postanowieniem z 11 kwietnia 2023 r., nr [...], odmówił I. W. (dalej zwana jako "strona", "skarżąca") umorzenia kosztów egzekucyjnych w łącznej kwocie [...]zł powstałych w wyniku prowadzonego postępowania egzekucyjnego.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wyjaśnił, że wnioskiem z 4 listopada 2022 r. skarżąca wystąpiła o umorzenie kosztów egzekucyjnych, a także zaległości podatkowych w podatku od towarów i usług wraz z odsetkami za zwłokę oraz kosztami upomnienia. Skarżąca podała, że jest osobą w podeszłym wieku, jedyne źródło dochodu stanowi niewielka emerytura, która wystarcza zaledwie na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych. Strona podniosła, że egzekucja zaległości pozbawi ją środków niezbędnych do minimum egzystencji, doprowadzając do ubóstwa, co z kolei może skutkować koniecznością sięgnięcia po pomoc publiczną. W ocenie strony opisane okoliczności mogą w efekcie doprowadzić do sytuacji, że budżet państwa poniesie większe koszty, niż w przypadku gdyby udzielono wnioskowanej ulgi. W okresie od 2006 r. do 2015 r. skarżąca miała zarejestrowaną działalność gospodarczą, która została założona za namową zmarłej [...], B. B. i jej [...] A. B.. Działanie tego rodzaju podyktowane było korzystniejszymi ulgami podatkowymi dla emerytów i łatwiejszymi zasadami dokonywania rozliczeń. Działalność ta była faktycznie zarządzana przez B. B. oraz A. B.. To wskazane osoby pobierały wszystkie płynące z firmy zyski. A. B. posiadał pełnomocnictwo do rachunku bankowego skarżącej. To on wypłacał wszelkie dochody przedsiębiorstwa. Skarżąca ufała z kolei, że wszystkie kwestie związane z prowadzeniem firmy są rozliczane w sposób rzetelny i terminowy. Stwierdzono, że strona padła ofiarą nadmiernego zaufania, jakim darzyła najbliższe sobie osoby.