Postanowienie SN z dnia 5 marca 2024 r., sygn. I CSK 7059/22

5 marca 2024 r.

Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:

SSN Agnieszka Góra-Błaszczykowska

na posiedzeniu niejawnym 5 marca 2024 r. w Warszawie
‎w sprawie z powództwa M. G.
‎przeciwko Skarbowi Państwa - Zakładowi Karnemu w Brzegu
‎o zapłatę,
‎na skutek skargi kasacyjnej M. G.
‎od wyroku Sądu Okręgowego w Opolu
‎z 22 czerwca 2022 r., II Ca 218/22,

1.odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;

2.nie obciąża powoda kosztami zastępstwa procesowego strony przeciwnej w postępowania kasacyjnym;

3.przyznaje radcy prawnemu T. D. od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Opolu kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu kasacyjnym.

[SOP]

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Opolu wyrokiem z 22 czerwca 2022 r. oddalił apelację powoda od powyższego wyroku.

Skargę kasacyjną od wyroku Sądu II instancji wniósł powód, skarżąc wyrok w całości. Wnosząc o przyjęcie skargi do rozpoznania (w części wstępnej pisma), skarżący podał jako podstawę przedsądu art. 398 § 1 pkt 1 i 2 k.p.c., przy czym w petitum skargi wskazał na występowanie w sprawie dwóch istotnych zagadnień prawnych, wymagających rozważenia przez Sąd Najwyższy, tj.: (1) czy w świetle dyspozycji przepisów art. 8a k.k.w. stosuje się także do instytucji zaufania publicznego takie jak banki, z poszanowaniem art. 104 Prawa bankowego, a w ten sposób nienaruszania art. 23 k.c. związanego z zachowaniem w poufności danych osobowych finansowych, jako dobra osobistego, a jeżeli tak, to w jakim zakresie, oraz (2) czy w związku z tym nie podlegają cenzurze i kontroli prewencyjnej przesyłki nadawane przez instytucje zaufania publicznego będące bankami, które kierują pisma do osadzonych odbywających karę pozbawienia wolności. W części wstępnej skargi, skarżący zwrócił też uwagę na rozbieżności w prawidłowym zastosowaniu art. 8a k.k.w. w ujęciu dyspozycji art. 23 k.c. i konieczność ustalenia zastosowania przepisów w ujęciu wskazanych instytucji prawa cywilnego oraz określenia dyspozycji (sposobów postępowania) dla jednostek penitencjarnych, co do nieprowadzenia cenzury korespondencji skierowanej do osadzonych z instytucji zaufania publicznego, jakim są banki. Zdaniem skarżącego wykładni powinien także podlegać zakres stosowania tajemnicy korespondencji bankowej, kierowanej do osadzonych i braku konieczności zapoznania się z jej treścią w ujęciu respektowania tajemnicy bankowej przez funkcjonariuszy Służby Więziennej.