Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 19 marca 2024 r., sygn. I SA/Po 18/24

Dnia 19 marca 2024 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Waldemar Inerowicz Sędziowie Sędzia WSA Izabela Kucznerowicz Asesor sądowy WSA Michał Ilski (spr.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 19 marca 2024 roku sprawy ze skargi I. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 3 listopada 2023 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowych w podatku od towarów i usług za miesiące od maja do lipca 2013 r., od września do listopada 2013 r., styczeń 2014 r., od marca do maja i od lipca do grudnia 2014 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz strony skarżącej kwotę [...]- zł ([...]) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego; III. nakazuje ściągnąć od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w P. kwotę [...]- zł ([...]).

Uzasadnienie

Naczelnik Urzędu Skarbowego [...] decyzją z 11 kwietnia 2023 r., nr [...] odmówił I. W. (dalej zwanej również skarżącą) umorzenia zaległości podatkowych w podatku od towarów i usług za maj, czerwiec, lipiec, wrzesień, październik, listopad 2013 r. oraz styczeń, marzec, kwiecień, maj, lipiec, sierpień, wrzesień, październik, listopad i grudzień 2014 r. w łącznej kwocie [...]zł wraz z odsetkami za zwłokę w kwocie łącznej [...] zł.

Wyjaśniono, że skarżąca wnioskiem z 4 listopada 2022 r. zwróciła się o umorzenie zaległości podatkowych w podatku od towarów i usług wraz z odsetkami za zwłokę, kosztami egzekucyjnymi oraz kosztami upomnienia. Podniesiono, że skarżąca jest w podeszłym wieku, jej jedyne źródło dochodu stanowi niewielka emerytura, która wystarcza zaledwie na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych. Podniesiono, że egzekucja zaległości pozbawi skarżącą środków niezbędnych do minimum egzystencji co może skutkować koniecznością sięgnięcia po pomoc publiczną. Skarżąca w okresie od 2006 r. do 2015 r. miała zarejestrowaną działalność gospodarczą. Działalność ta została założona za namową zmarłej [...], B. B. i jej [...] A. B.. Działanie tego rodzaju podyktowane było korzystniejszymi ulgami podatkowymi dla emerytów i łatwiejszymi zasadami dokonywania rozliczeń. Działalność ta była faktycznie zarządzana przez B. B. oraz A. B.. To wskazane osoby pobierały wszystkie płynące z firmy zyski. A. B. posiadał pełnomocnictwo do rachunku skarżącej. To on wypłacał wszelkie dochody przedsiębiorstwa. Skarżąca ufała z kolei, że wszystkie kwestie związane z prowadzeniem firmy są rozliczane w sposób rzetelny i terminowy. Stwierdzono, że skarżąca padła ofiarą nadmiernego zaufania jakim darzyła najbliższe sobie osoby.