Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 1 marca 2024 r., sygn. II SA/Gl 1289/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wojciech Gapiński, Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga-Gajewska (spr.), Sędzia WSA Krzysztof Nowak, Protokolant Monika Rał, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 marca 2024 r. sprawy ze skargi H. K. (K.), L. K. (K.) na decyzję Wojewody Śląskiego z dnia 24 maja 2023 r. nr SOVI.621.11.2023 w przedmiocie wymeldowania oddala skargę.

Uzasadnienie

Prezydent Miasta C. (dalej: "organ I instancji") decyzją z dnia 07.04.2023 r., nr [...], sprostowaną postanowieniem z dnia 25.04.2023 r., działając na podstawie art. 35 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1191 z późn. zm., dalej w skrócie: "u.e.l."), orzekł o wymeldowaniu H. K. i L. K. (dalej: "skarżący") z adresu stałego zameldowania w lokalu nr [...] (obecnie nr [...]) przy Al. [...] w C., bowiem w dniu [...] czerwca 2022 r. opuścili to miejsce bez dopełnienia obowiązku wymeldowania, po wyroku eksmisyjnym z dnia [...] r. o sygn. akt [...].

Sprzedaż lokalu nastąpiła w dniu [...] r. po przeprowadzeniu przez komornika eksmisji, na którą nie stawili się skarżący.

W odwołaniu skarżący podali, że nie może dojść do ich wymeldowania bez otrzymania lokalu o takich samych parametrach.

Na skutek wniesionego przez skarżących odwołania od powyższej decyzji, Wojewoda Śląski (dalej: "organ II instancji") decyzją z dnia 24.05.2023 r., nr SOVI.621.11.2023, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (obecnie tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r. poz. 775 z późn. zm., w skrócie: "k.p.a."), utrzymał w mocy decyzję organu I instancji z dnia 07.04.2023 r. W jej uzasadnieniu przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania i przywołał treść art. 35 ustawy. Zaznaczył przy tym, że dokonując oceny, czy osoba zamieszkuje w konkretnym lokalu konieczne jest przede wszystkim ustalenie, czy w lokalu tym koncentrują się jej sprawy osobiste i życiowe. Zamieszkiwanie w lokalu polega bowiem na stałym korzystaniu z jego urządzeń, nocowaniu w nim, spędzaniu wolnego czasu oraz zaspokajaniu swoich funkcji życiowych i potrzeb socjalnych. Lokal taki stanowi wówczas centrum spraw życiowych i nie jest tylko miejscem zameldowania, przechowywania niektórych rzeczy, czy sporadycznych odwiedzin. Literalne brzmienie art. 35 ustawy sprowadza się do konieczności wymeldowania osoby, która nie przebywa w miejscu stałego pobytu i ma charakter czynności materialno-technicznej, w celu potwierdzenia istniejącego stanu faktycznego miejsca pobytu osoby. Utrzymanie zameldowania w lokalu, w którym dana osoba faktycznie nie przebywa, stanowi tzw. fikcję meldunkową i jest sprzeczne z ewidencyjnym charakterem czynności. O dobrowolności i trwałości opuszczenia lokalu nie decyduje jedynie to, w jakich okolicznościach doszło do zaprzestania w nim zamieszkiwania, ale także to, jakie faktyczne czyni starania, aby dalej w nim mieszkać. Okoliczności te muszą obiektywnie świadczyć o chęci zamieszkiwania w lokalu, do którego dostęp został utracony a nie być jedynie deklaracją takiej chęci. Skarżący nie przedstawili jednak żadnych dowodów na to, że podejmowali jakiekolwiek działania, które wskazywałyby na realną ich chęć zamieszkania w miejscu dotychczasowego stałego zameldowania, ale faktycznie opuścili to miejsce w dniu [...] czerwca 2022 r. Okoliczność ta została ustalona w toku przeprowadzonego przez organ I instancji postępowania wyjaśniającego i nie budzi wątpliwości, jak też została potwierdzona przez skarżących w treści odwołania.