Postanowienie SN z dnia 27 lutego 2024 r., sygn. II KK 46/24

Sąd Najwyższy w składzie:

Prezes SN Wiesław Kozielewicz

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 27 lutego 2024 r.,

sprawy T. G.

skazanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

z powodu kasacji wniesionych przez obrońców skazanego

od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie

z dnia 19 kwietnia 2023 r., sygn. akt II AKa 334/22

zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 6 maja 2022 r., sygn. akt XVIII K 3/22

oddala obie kasacje jako oczywiście bezzasadne, a kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża skazanego.

UZASADNIENIE

Od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2023 r., sygn. akt II AKa 334/22, zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 6 maja 2022 r., sygn. akt XVIII K 3/22, kasacje złożyli obrońcy skazanego T. G. - adwokat M. S. i adwokat K. N.

Obrońca - adwokat M. S., w złożonej kasacji zarzucił mogące mieć istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia rażące naruszenie przepisów prawa, tj. obrazę przepisów postępowania w postaci:

- art. 193 § 1 k.p.k. poprzez jego błędną wykładnię skutkującą pominięciem i niezasięgnięciem opinii biegłego na okoliczność ustalenia autentyczności i integralności nagrań przedstawionych przez świadka T. R., co skutkowało uznaniem przez sąd, że dowód z nagrań stanowi wiarygodne źródło wiedzy mogące stanowić podstawę do ustalenia stanu faktycznego w sprawie;

- art. 385 § 2 k.p.k. poprzez jego błędną wykładnię skutkującą pominięciem i nie poinformowanie przez przewodniczącego składu sądu I instancji o treści odpowiedzi na akt oskarżenia, co w efekcie dało taki skutek, że sąd okręgowy do ostatniej rozprawy nie zapoznał się z linią obrony oskarżonego, nie widział złożonych w piśmie wniosków, a w konsekwencji w momencie, kiedy przystąpił sąd do ich rozpoznania - po odszukania pisma w aktach na rozprawie w maju - kluczowe wnioski dowodowe (analiza fonoskopijna, dane z firmy M. - operatora portalu f. oraz aplikacji w.), których rozpoznanie wymagało czasu, zostały uznane jako zmierzające do przedłużenia postępowania, podczas, gdy zapoznanie się przez sąd z wnioskami na pierwszej rozprawie pozwoliłoby przeprowadzić wnioskowane dowody bez przedłużenia postępowania, a w efekcie poważnie naruszając prawo oskarżonego do obrony czyniąc je iluzorycznym;