Interpretacja indywidualna z dnia 13 marca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.42.2024.1.DK

CIT - zastosowanie tzw. ulgi na złe długi.

Interpretacja indywidualna - stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie czy:

• Spółka ma obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania w podatku CIT w miesiącu 11/2023 wyłącznie o tę część netto niezapłaconej Drugiej Raty, która proporcjonalnie przypada na wartość odpisów amortyzacyjnych, które mogły stanowić koszty uzyskania przychodów w podatku CIT (wysokość niezapłaconej raty netto x wartość odpisów rozliczonych w kosztach uzyskania przychodów / wartość początkowa Lokalu jako środka trwałego) - jest prawidłowe
• Spółka ma obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania w miesiącu 11/2023 o tę część netto niezapłaconej Drugiej Raty, która proporcjonalnie przypada na wartość odpisów amortyzacyjnych, które mogły stanowić koszty uzyskania przychodów w podatku CIT (wysokość niezapłaconej raty netto x wartość odpisów rozliczonych w kosztach uzyskania przychodów / wartość początkowa Lokalu jako środka trwałego), ale nie będzie miał obowiązku zwiększenia podstawy opodatkowania w ujęciu rocznym, jeśli do momentu złożenia Deklaracji CIT-8 termin płatności Drugiej Raty zostanie przesunięty zgodnie z porozumieniem zawartym ze Sprzedającym - jest nieprawidłowe

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 stycznia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 22 stycznia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania tzw. ulgi na złe długi.

Uzupełniono pismem z 7 marca 2024 r.(data wpływu 7 marca 2024 r.)

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (…) jest osobą prawną, polskim rezydentem podatkowym w podatku CIT z nieograniczonym obowiązkiem podatkowym.

I.[Umowa Nabycia Lokalu]

W dniu (…) 2022 r. Wnioskodawca zawarł z Bankiem (…) Spółka Akcyjna z siedzibą w (…) umowę sprzedaży (…) („Umowa Nabycia Lokalu”) lokalu niemieszkalnego oznaczonego numerem (…) stanowiącego odrębną nieruchomość, położonego w (…), dzielnica (…) przy (…) („Lokal”), o powierzchni użytkowej (…) metrów kwadratowych. Dla Lokalu prowadzona jest przez Sąd Rejonowy (…) Wydział Ksiąg Wieczystych księga wieczysta KW nr (…). Z odrębną własnością Lokalu związany jest udział wynoszący (…) części w nieruchomości wspólnej, którą stanowi prawo użytkowania wieczystego gruntu - działki (…), dla której prowadzona jest przez Sąd Rejonowy (…) Wydział Ksiąg Wieczystych księga wieczysta o numerze KW (…) oraz części Budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.

II.[Cena] Zgodnie z Umową Nabycia Lokalu:

1)tytułem ceny nabycia Lokalu, A. zobowiązana jest zapłacić Sprzedającemu cenę w wysokości 40.400.000 PLN netto, która zostaje powiększona o kwotę podatku VAT w wysokości 9.292.000 PLN brutto („Cena”);

2)w terminie 7 dni roboczych od dnia zawarcia Umowy Nabycia Lokalu Sprzedający przekaże A. fakturę VAT dotyczącą sprzedaży Lokalu;

3)w dniu (…) 2022 roku A. wpłacił do depozytu notarialnego czyniącego notariusza, kwotę 5.000.000 PLN, z przeznaczeniem na zapłatę części netto B Pierwszej Raty, o której mowa w Umowie Nabycia Lokalu;

4)w dniu (…) 2022 roku Sprzedający wpłacił do depozytu notarialnego czyniącego notariusza, kwotę 9.292.000 PLN z przeznaczeniem na zapłatę części Pierwszej Raty, o której mowa w Umowie Nabycia Lokalu,

5)Strony postanawiają, że Cena zostanie zapłacona w następujący sposób:

• [Zaliczka]

Zaliczka w kwocie 1.000.000 PLN netto („Zaliczka”) została zapłacona przez A. przed zawarciem Umowy Nabycia Lokalu na rachunek bankowy należący do Sprzedającego przeznaczeniem na zapłatę części netto Ceny, co Sprzedający potwierdził i kwitował;

• [Pierwsza Rata] pierwsza rata Ceny w łącznej kwocie brutto 14.292.000 PLN, która stanowi sumę części B Ceny w wysokości 5.000.000 PLN netto oraz kwoty podatku VAT należnego od całej kwoty Ceny wynoszącej 9.292.000 PLN („Pierwsza Rata) zostanie zapłacona w ten sposób, że zostanie zwolniona na rzecz Sprzedającego z depozytów notarialnych,
• [Druga Rata] druga rata Ceny w wysokości 5.000.000 PLN („Druga Rata”) zostanie zapłacona przez Kupującego w terminie do dnia przypadającego w pierwszą rocznicę zawarcia Umowy Nabycia Lokalu, tj. do dnia (…) 2023 roku, przelewem bankowym;
• [Trzecia Rata] trzecia rata Ceny w wysokości 5.000.000 PLN netto („Trzecia Rata”) zostanie zapłacona przez Kupującego w terminie do dnia przypadającego w drugą rocznicę zawarcia Umowy Nabycia Lokalu, tj. do dnia (…) 2024 roku, przelewem bankowym;
• [Czwarta Rata] czwarta rata Ceny w wysokości 5.000.000 PLN netto („Czwarta Rata”) zostanie zapłacona przez Kupującego w terminie do dnia przypadającego w trzecią rocznicę zawarcia Umowy Nabycia Lokalu, tj. do dnia (…) 2025 roku, przelewem bankowym;
• [Piąta Rata] piąta rata Ceny w wysokości 5.000.000 PLN netto („Piąta Rata”) zostanie zapłacona przez Kupującego w terminie do dnia przypadającego w czwartą rocznicę zawarcia Umowy Nabycia Lokalu, tj. w terminie do dnia (…) 2026 roku, przelewem bankowym na rachunek bankowy;
• [Szósta Rata] szósta rata Ceny w wysokości 5.000.000 PLN netto („Szósta Rata”) zostanie zapłacona przez Kupującego w terminie do dnia przypadającego w piątą rocznicę zawarcia Umowy Nabycia Lokalu, tj. w terminie do dnia (…) 2027 roku, przelewem bankowym;
• [Siódma Rata] siódma rata Ceny w wysokości 9.400.000 PLN netto („Siódma Rata”) zostanie zapłacona przez Kupującego w terminie do dnia przypadającego w szóstą rocznicę zawarcia Umowy Nabycia Lokalu, tj. do dnia (…) 2028 roku, przelewem bankowym.

Zakup został udokumentowany fakturą VAT.

A. - wywiązując się z Umowy Nabycia Lokalu zapłacił Sprzedającemu kwotę podatku VAT.

Następnie dokonano zapłaty części netto ceny w wysokości 6.000.000 zł (Zaliczka + Pierwsza Rata).

Data płatności Drugiej Raty w wysokości 5.000.000 zł przypadała na (…) 2023 roku i do dnia dzisiejszego nie została uregulowana przez Wnioskodawcę.

Z uwagi na zakup środka trwałego, Spółka nie uwzględniła w kosztach podatkowych całej ceny zakupu Lokalu. Spółka zaliczyła do kosztów podatkowych wyłącznie odpisy amortyzacyjne w okresie, w którym była do tego uprawniona. W roku podatkowym 01.04.2022 - 31.03.2023, w okresie od 09.2022 do 03.2023 Spółka dokonywała odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Lokalu (wartość początkowa stanowiła cena nabycia Nieruchomości, tj. cena zakupu powiększona o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do użytkowania, dodatkowo, dokonano podwyższenia wartości początkowej Lokalu na dzień (…) 2023 r. w związku z przeprowadzonymi ulepszeniami, o kwotę 18.100,00 zł). Spółka nie posiadała statusu ‘spółki nieruchomościowej’ na dzień 01.04.2022. Kwota dokonanych odpisów amortyzacyjnych wyniosła 332.083,45 PLN.

Z dniem 01.04.2023 roku, Spółka stała się ‘spółką nieruchomościową’ i zaprzestała dokonywania odpisów amortyzacyjnych uwzględniając art. 15 ust. 6 ustawy o CIT - Spółka wycenia bowiem nieruchomości wg wartości godziwej, a to oznacza, że amortyzacja bilansowa wynosi 0,00 zł zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT.

Spółka zamierza podpisać porozumienie ze Sprzedającym Lokal na odroczenie terminu zapłaty opisanej Drugiej Raty. Odroczenie podpisane jednak będzie (o ile dojdzie do skutku) po upływie 90 dni liczonych od terminu płatności, ale przed złożeniem deklaracji za rok podatkowy trwający od dnia 1 kwietnia 2023 r. do dnia 31 marca 2024 r.

Pytanie

1)Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym, Wnioskodawca ma obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania w podatku CIT w miesiącu 11/2023 wyłącznie o tę część netto niezapłaconej Drugiej Raty, która proporcjonalnie przypada na wartość odpisów amortyzacyjnych, które mogły stanowić koszty uzyskania przychodów w podatku CIT (wysokość niezapłaconej raty netto x wartość odpisów rozliczonych w kosztach uzyskania przychodów / wartość początkowa Lokalu jako środka trwałego)?

2)Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym, Wnioskodawca ma obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania w miesiącu 11/2023 o tę część netto niezapłaconej Drugiej Raty, która proporcjonalnie przypada na wartość odpisów amortyzacyjnych, które mogły stanowić koszty uzyskania przychodów w podatku CIT (wysokość niezapłaconej raty netto x wartość odpisów rozliczonych w kosztach uzyskania przychodów / wartość początkowa Lokalu jako środka trwałego), ale nie będzie miał obowiązku zwiększenia podstawy opodatkowania w ujęciu rocznym, jeśli do momentu złożenia Deklaracji CIT-8 termin płatności Drugiej Raty zostanie przesunięty zgodnie z porozumieniem zawartym ze Sprzedającym?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym, Wnioskodawca ma obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania w podatku CIT w miesiącu 11/2023 wyłącznie o tę część netto niezapłaconej Drugiej Raty, która proporcjonalnie przypada na wartość odpisów amortyzacyjnych, które mogły stanowić koszty uzyskania przychodów w podatku CIT (wysokość niezapłaconej raty netto x wartość odpisów rozliczonych w kosztach uzyskania przychodów / wartość początkowa Lokalu jako środka trwałego).

Artykuł 18f ust. 1 ustawy o CIT reguluje tzw. „ulgę na złe długi”, której celem jest przeciwdziałanie powstawaniu zatorów płatniczych i opóźnień w regulowaniu zobowiązań handlowych. Przepis ten uprawnia wierzyciela i obliguje dłużnika - do korekty podstawy opodatkowania w przypadku nieotrzymania lub nieuregulowania zapłaty w terminie. Zgodnie z tym przepisem podstawa opodatkowania podatku CIT (po dokonaniu odpowiednich odliczeń):

a.może być zmniejszona o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, która nie została uregulowana lub zbyta, przy czym zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie;

b.podlega zwiększeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało uregulowane, przy czym zwiększenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.

Z art. 18f ust. 2 ustawy o CIT wynika, że jeżeli podatnik poniósł stratę, o której mowa w art. 7 ust. 2 ustawy o CIT, z którą związana jest transakcja handlowa w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, kwota straty:

1)może być zwiększona o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego, w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, która nie została uregulowana lub zbyta, przy czym zwiększenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie;

2)podlega zmniejszeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało uregulowane, przy czym zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.

Na podstawie art. 18f ust. 11 ustawy o CIT okres 90 dni, o którym mowa w art. 18f ust. 1 i 2 ustawy o CIT, liczy się począwszy od pierwszego dnia następującego po określonym na fakturze (rachunku) lub w umowie upływie terminu do uregulowania zobowiązania.

W myśl art. 18f ust. 15 ustawy o CIT jeżeli termin zapłaty określono na fakturze (rachunku) lub w umowie z naruszeniem przepisów ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, przez termin zapłaty, o którym mowa w art. 18f ust. 1 i 2 ustawy o CIT, rozumie się termin określony zgodnie z przepisami tej ustawy.

Z kolei zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy o CIT podatnicy, z zastrzeżeniem art. 25 ust. 1b, 2a, 3-6a, art. 21, art. 22, art. 24a, art. 24d i art. 24f ustawy o CIT, są obowiązani wpłacać na rachunek urzędu skarbowego zaliczki miesięczne w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące. Bezpośrednie przełożenie mechanizmu "ulgi na złe długi" na grunt zaliczek na ustawy o CIT wynika z art. 25 ust. 19 ustawy o CIT.

Przepis ten stanowi, że dochód stanowiący podstawę obliczenia zaliczki na ustawy o CIT:

1)może być zmniejszony o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, która nie została uregulowana lub zbyta, przy czym zmniejszenia dokonuje się począwszy od okresu rozliczeniowego, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie, do okresu, w którym wierzytelność została uregulowana lub zbyta;

2)podlega zwiększeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało uregulowane, przy czym zwiększenia dochodu stanowiącego podstawę obliczenia zaliczki dokonuje się począwszy od okresu rozliczeniowego, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie, do okresu, w którym zobowiązanie zostanie uregulowane.

Ustawa o CIT określa także, że zmniejszenia dochodu na podstawie art. 25 ust. 19 pkt 1 ustawy o CIT - dokonuje się jeżeli do dnia terminu płatności zaliczki wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta (art. 25 ust. 21 ustawy o CIT); a podatnik, który dokonał takiego zmniejszenia obowiązany jest do zwiększenia dochodu stanowiącego podstawę obliczenia zaliczki w okresie rozliczeniowym roku podatkowego, w którym wierzytelność została uregulowana lub zbyta (art. 25 ust. 23 ustawy o CIT).

Z kolei zwiększenia dochodu na podstawie art. 25 ust. 19 pkt 2 ustawy o CIT dokonuje się jeżeli do dnia terminu płatności zaliczki zobowiązanie nie zostało uregulowane (art. 25 ust. 22 ustawy o CIT); a podatnik, który dokonał takiego zwiększenia, zmniejsza dochód stanowiący podstawę obliczenia zaliczki w okresie rozliczeniowym roku podatkowego, w którym zobowiązanie zostało uregulowane (art. 25 ust. 24 ustawy o CIT).

Ostatecznie wskazać również należy, że zgodnie z art. 25 ust. 26 ustawy o CIT w zakresie nieuregulowanym w art. 25 ust. 19-25 przepis art. 18f ustawy o CIT stosuje się odpowiednio.

Biorąc pod uwagę literalną treść art. 18f ustawy o CIT w związku z art. 25 ust. 19 ustawy o CIT oraz jej innych przepisów należy stwierdzić, że korekta podstawy opodatkowania podatkiem CIT w trybie art. 18f ustawy o CIT może być dokonywana wyłącznie w razie nieterminowego uregulowania lub otrzymania zapłaty - w odniesieniu do tej raty, która stała się wymagalna i w odniesieniu do jej części, która mogła stanowić koszt uzyskania przychodu w podatku CIT.

W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym, Wnioskodawca ma obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania w podatku CIT w miesiącu 11/2023 wyłącznie o tę część netto niezapłaconej Drugiej Raty, która proporcjonalnie przypada na wartość odpisów amortyzacyjnych, które mogły stanowić koszty uzyskania przychodów w podatku CIT (wysokość niezapłaconej raty netto x wartość odpisów rozliczonych w kosztach uzyskania przychodów / wartość początkowa Lokalu jako środka trwałego), a nie całej Drugiej Raty.

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym, Wnioskodawca ma obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania w miesiącu 11/2023 o tę część netto niezapłaconej Drugiej Raty, która proporcjonalnie przypada na wartość odpisów amortyzacyjnych, które mogły stanowić koszty uzyskania przychodów w podatku CIT (wysokość niezapłaconej raty netto x wartość odpisów rozliczonych w kosztach uzyskania przychodów / wartość początkowa Lokalu jako środka trwałego), ale nie będzie miał obowiązku zwiększenia podstawy opodatkowania w ujęciu rocznym, jeśli do momentu złożenia Deklaracji CIT-8 termin płatności Drugiej Raty zostanie przesunięty zgodnie z porozumieniem zawartym ze Sprzedającym.

Kluczowe natomiast dla rozstrzygnięcia wątpliwości Wnioskodawcy są regulacje zawarte w art. 18f ust. 6 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem zwiększenia podstawy opodatkowania dokonuje się, jeżeli do dnia złożenia zeznania podatkowego wierzytelność lub zobowiązanie nie zostało uregulowane (w przypadku wierzytelności również zbyte).

Tym samym, jeśli tzw. złe długi zostaną uregulowane przez Spółkę do dnia złożenia Deklaracji CIT-8 za dany rok, Spółka nie będzie zobowiązana do podwyższenia podstawy opodatkowania w tym zeznaniu.

Przez uregulowanie - zdaniem Wnioskodawcy - należy również rozumieć przesunięcie terminu spłaty w porozumieniu z wierzycielem.

W konsekwencji, mając na względzie to, że:

a.zwiększenia podstawy opodatkowania dokonuje się, jeżeli do dnia złożenia Deklaracji CIT-8 nie zostało uregulowane (przez uregulowanie - zdaniem Wnioskodawcy - należy również rozumieć przesunięcie terminu spłaty w porozumieniu z wierzycielem);

b.w Deklaracji CIT-8 wskazuje się jedynie te zobowiązania, z którymi związane jest zwiększenie podstawy opodatkowania (zaliczone do kosztów uzyskania przychodów), to w sytuacji, gdy Spółka ureguluje (zawrze porozumienie o przesunięciu terminu spłaty) tzw. Złe długi wynikające z niezapłacenia Drugiej Raty do momentu złożenia Deklaracji CIT-8 za dany rok, nie będzie zobowiązana do zwiększenia przychodów za ten rok na podstawie art. 18f ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe a w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ad.1

Od 1 stycznia 2020 r. art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych (Dz.U. z 2019 r., poz. 1649) do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm. dalej „ustawy o CIT”) wprowadzono przepisy szczególne mające na celu rozpoznawanie skutków w podatku dochodowym tzw. „złych długów”, tj. art. 18f.

Ustawą z dnia 7 października 2022 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2022 r. poz. 2180) wprowadzono zmiany m.in. w art. 18f.

Na podstawie art. 20 ust. 1 ww. ustawy art. 18f ust. 1a i 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1.01.2023 r.

Dla celów realizacji tzw. ulgi na złe długi istotne znaczenie ma termin zapłaty określony m. in. na fakturze.

Zgodnie z art. 18f ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2023 r., poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

podstawa opodatkowania ustalona zgodnie z art. 18 lub art. 24d ust. 3 oraz po uprzednim odliczeniu kwot określonych w art. 18d, art. 18db, art. 18ea-18ef i art. 38eb:

1) może być zmniejszona o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, która nie została uregulowana lub zbyta, przy czym zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie;

2) podlega zwiększeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało uregulowane, przy czym zwiększenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.

W myśl art. 18f ust. 1a ustawy o CIT:

Jeżeli podatnik uzyskuje dochody opodatkowane różnymi stawkami, zwiększeń i zmniejszeń, o których mowa w ust. 1, dokonuje się od każdej podstawy opodatkowania w takim stosunku, w jakim w roku podatkowym pozostają dochody opodatkowane różnymi stawkami w ogólnej kwocie dochodów.

Stosownie natomiast do art. 18f ust. 2 ww. ustawy,

jeżeli podatnik poniósł stratę ze źródła, z którym związana jest transakcja handlowa w rozumieniu art. 4 pkt 1 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, kwota straty:

1) może być zwiększona o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego, w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, która nie została uregulowana lub zbyta, przy czym zwiększenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie;

2) podlega zmniejszeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało uregulowane, przy czym zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.

Zgodnie z art. 18f ust.5 ustawy o CIT:

Zmniejszenia na podstawie ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 2 dokonuje się, jeżeli do dnia złożenia zeznania podatkowego wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta.

W myśl art. 18f ust. 6 ustawy o CIT:

Zwiększenia na podstawie ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 1 dokonuje się, jeżeli do dnia złożenia zeznania podatkowego zobowiązanie nie zostało uregulowane.

Zgodnie z art. 18f ust.8 ustawy o CIT:

W przypadku gdy po roku podatkowym, za który dokonano zwiększenia na podstawie ust. 1 pkt 2 i ust. 4 lub zmniejszenia na podstawie ust. 2 pkt 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik zmniejsza podstawę opodatkowania lub zwiększa stratę w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym zobowiązanie zostało uregulowane. Jeżeli wartość zmniejszenia podstawy opodatkowania jest wyższa od tej podstawy, zmniejszenia podstawy opodatkowania o nieodliczoną wartość dokonuje się w kolejnych latach podatkowych, nie dłużej jednak niż przez okres 3 lat, licząc od końca roku podatkowego, za który powstało prawo do zmniejszenia.

Należy również zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 18f ust. 9 ustawy o CIT:

Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się wyłącznie do wierzytelności lub zobowiązań, odpowiednio o zapłatę lub do zapłaty, świadczeń pieniężnych, wynikających z transakcji handlowych, jeżeli z tytułu tych transakcji przynajmniej u jednej ze stron określa się przychody lub koszty uzyskania przychodów, bez względu na termin ich ujęcia w tych przychodach lub kosztach uzyskania przychodów.

Zgodnie do postanowień art. 18f ust. 10 ww. ustawy:

Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się w przypadku, gdy spełnione są łącznie następujące warunki:

1) dłużnik na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego dzień złożenia zeznania podatkowego nie jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;

2) od daty wystawienia faktury (rachunku) lub zawarcia umowy dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została wystawiona faktura (rachunek) lub została zawarta umowa, a w przypadku gdy rok kalendarzowy, w którym wystawiono fakturę (rachunek), jest inny niż rok kalendarzowy, w którym zawarto umowę - gdy nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego późniejszej z tych czynności;

3) transakcja handlowa zawarta jest w ramach działalności wierzyciela oraz działalności dłużnika, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 18f ust. 11 ustawy o CIT:

Okres 90 dni, o którym mowa w ust. 1 i 2, liczy się począwszy od pierwszego dnia następującego po określonym na fakturze (rachunku) lub w umowie upływie terminu do uregulowania zobowiązania.

W myśl art. 18f ust. 15 ww. ustawy:

Jeżeli termin zapłaty określono na fakturze (rachunku) lub w umowie z naruszeniem przepisów ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, przez termin zapłaty, o którym mowa w ust. 1 i 2, rozumie się termin określony zgodnie z przepisami tej ustawy.

Zgodnie z art. 18f ust. 17 ustawy o CIT:

Przepisy ust. 1-16 stosuje się odpowiednio w przypadku uregulowania lub zbycia części wierzytelności.

A zatem w świetle powyższych przepisów, ustawą z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych wprowadzono w podatkach dochodowych z jednej strony możliwość pomniejszenia przez wierzyciela podstawy opodatkowania o kwotę wierzytelności, jeżeli wierzytelność ta nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, a z drugiej strony - nałożenie na dłużnika obowiązku doliczenia do podstawy opodatkowania kwoty nieuregulowanego zobowiązania, jeżeli zobowiązanie nie zostało uregulowane w terminie 90 dni od dnia upływu terminu płatności określonego w fakturze (rachunku) lub umowie.

Przy czym należy zauważyć, że wierzyciel z tego mechanizmu może skorzystać, natomiast dłużnik jest do tego zobowiązany.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zobowiązana jest zapłacić Sprzedającemu cenę za nabycie lokalu niemieszkalnego w wysokości 40.400.000 PLN netto, która zostaje powiększona o kwotę podatku VAT w wysokości 9.292.000 PLN brutto. Zaliczka w kwocie 1.000.000 PLN netto została zapłacona przez Spółkę przed zawarciem Umowy Nabycia Lokalu na rachunek bankowy należący do Sprzedającego z przeznaczeniem na zapłatę części netto Ceny, co Sprzedający potwierdził i kwitował. Strony postanowiły, że pozostała część kwoty zostanie zapłacona w następujący sposób:

• [Pierwsza Rata] pierwsza rata Ceny w łącznej kwocie brutto 14.292.000 PLN, która stanowi sumę części B Ceny w wysokości 5.000.000 PLN netto oraz kwoty podatku VAT należnego od całej kwoty Ceny wynoszącej 9.292.000 PLN („Pierwsza Rata) zostanie zapłacona w ten sposób, że zostanie zwolniona na rzecz Sprzedającego z depozytów notarialnych,
• [Druga Rata] druga rata Ceny w wysokości 5.000.000 PLN („Druga Rata”) zostanie zapłacona przez Kupującego w terminie do dnia przypadającego w pierwszą rocznicę zawarcia Umowy Nabycia Lokalu, tj. do dnia (…) 2023 roku, przelewem bankowym;
• [Trzecia Rata] trzecia rata Ceny w wysokości 5.000.000 PLN netto („Trzecia Rata”) zostanie zapłacona przez Kupującego w terminie do dnia przypadającego w drugą rocznicę zawarcia Umowy Nabycia Lokalu, tj. do dnia (….) 2024 roku, przelewem bankowym;
• [Czwarta Rata] czwarta rata Ceny w wysokości 5.000.000 PLN netto („Czwarta Rata”) zostanie zapłacona przez Kupującego w terminie do dnia przypadającego w trzecią rocznicę zawarcia Umowy Nabycia Lokalu, tj. do dnia (…) 2025 roku, przelewem bankowym;
• [Piąta Rata] piąta rata Ceny w wysokości 5.000.000 PLN netto („Piąta Rata”) zostanie zapłacona przez Kupującego w terminie do dnia przypadającego w czwartą rocznicę zawarcia Umowy Nabycia Lokalu, tj. w terminie do dnia (…) 2026 roku, przelewem bankowym na rachunek bankowy;
• [Szósta Rata] szósta rata Ceny w wysokości 5.000.000 PLN netto („Szósta Rata”) zostanie zapłacona przez Kupującego w terminie do dnia przypadającego w piątą rocznicę zawarcia Umowy Nabycia Lokalu, tj. w terminie do dnia (…) 2027 roku, przelewem bankowym;
• [Siódma Rata] siódma rata Ceny w wysokości 9.400.000 PLN netto („Siódma Rata”) zostanie zapłacona przez Kupującego w terminie do dnia przypadającego w szóstą rocznicę zawarcia Umowy Nabycia Lokalu, tj. do dnia (…) 2028 roku, przelewem bankowym.

Następnie Spółka dokonała zapłaty części netto ceny w wysokości 6.000.000 zł (Zaliczka + Pierwsza Rata). Data płatności Drugiej Raty w wysokości 5.000.000 zł przypadała na (…) 2023 roku i do dnia dzisiejszego nie została przez Państwa uregulowana.

Jak wynika z wniosku Spółka nie uwzględniła w kosztach podatkowych całej ceny zakupu Lokalu. Spółka zaliczyła do kosztów podatkowych wyłącznie odpisy amortyzacyjne w okresie, w którym była do tego uprawniona. W roku podatkowym 01.04.2022 - 31.03.2023, w okresie od 09.2022 do 03.2023 Spółka dokonywała odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Lokalu (wartość początkowa stanowiła cena nabycia Nieruchomości, tj. cena zakupu powiększona o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do użytkowania, dodatkowo, dokonano podwyższenia wartości początkowej Lokalu na dzień (…) 2023 r. w związku z przeprowadzonymi ulepszeniami, o kwotę 18.100,00 zł). Spółka nie posiadała statusu ‘spółki nieruchomościowej’ na dzień 01.04.2022. Kwota dokonanych odpisów amortyzacyjnych wyniosła 332.083,45 PLN.

Z dniem 01.04.2023 roku, Spółka stała się spółką nieruchomościową i zaprzestała dokonywania odpisów amortyzacyjnych uwzględniając art. 15 ust. 6 ustawy o CIT - Spółka wycenia bowiem nieruchomości wg wartości godziwej, a to oznacza, że amortyzacja bilansowa wynosi 0,00 zł zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT.

Państwa wątpliwości dotyczą obowiązku zwiększenia podstawy opodatkowania w miesiącu 11/2023 wyłącznie o tę część netto niezapłaconej Drugiej Raty, która proporcjonalnie przypada na wartość odpisów amortyzacyjnych, które mogły stanowić koszty uzyskania przychodów w podatku CIT (wysokość niezapłaconej raty netto x wartość odpisów rozliczonych w kosztach uzyskania przychodów / wartość początkowa Lokalu jako środka trwałego).

Z literalnego brzmienia art. 18f ust. 1 pkt 2 wynika, że podstawa opodatkowania podlega zwiększeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało uregulowane, przy czym zwiększenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie. Z ust. 9 wynika, że przepisy ust. 1 i 2 stosuje się wyłącznie do wierzytelności lub zobowiązań, odpowiednio o zapłatę lub do zapłaty, świadczeń pieniężnych, wynikających z transakcji handlowych, jeżeli z tytułu tych transakcji przynajmniej u jednej ze stron określa się przychody lub koszty uzyskania przychodów, bez względu na termin ich ujęcia w tych przychodach lub kosztach uzyskania przychodów.

Brzmienie powyższego przepisu należy odczytywać w ten sposób, że stosownego ewentualnego podwyższenia podstawy opodatkowania (w związku z brakiem zapłaty) należy dokonywać jedynie w odniesieniu do zobowiązań dotyczących wydatków, które stanowią/będą stanowić koszty uzyskania przychodów. Istotny w tym przypadku jest fakt powstania (ustalenia) takiego kosztu, bez względu na to kiedy nastąpiło/nastąpi jego rozliczenie w rachunku podatkowym.

Powyższe rozumienie potwierdza również treść art. 18f ust. 9, z którego wynika, że przepisy ust. 1 i 2 stosuje się wyłącznie do wierzytelności lub zobowiązań, odpowiednio o zapłatę lub do zapłaty, świadczeń pieniężnych, wynikających z transakcji handlowych, jeżeli z tytułu tych transakcji przynajmniej u jednej ze stron określa się przychody lub koszty uzyskania przychodów, bez względu na termin ich ujęcia w tych przychodach lub kosztach uzyskania przychodów.

Jeżeli zatem z transakcji handlowej u żadnej ze stron nie jest określany przychód lub koszt nie podlega ona regułom wynikającym z art. 18f ustawy CIT. Natomiast jeżeli tylko u jednej ze stron transakcji dochodzi do określenia (zaliczania/ustalenia) kosztu/przychodu, to tylko ta strona zobowiązana jest do odpowiedniego stosowania przepisu art. 18f ustawy CIT.

Tym samym macie Państwo obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania w listopadzie 2023 r. wyłącznie o tę część netto niezapłaconej Drugiej Raty, która proporcjonalnie przypada na wartość odpisów amortyzacyjnych.

Stanowisko Państwa w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Ad.2

Jak już wyżej wskazano w myśl art. 18f ust. 6 ustawy o CIT:

Zwiększenia na podstawie ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 1 dokonuje się, jeżeli do dnia złożenia zeznania podatkowego zobowiązanie nie zostało uregulowane.

Ponownie odnosząc się do art. 18f ust. 8 ww. ustawy:

W przypadku gdy po roku podatkowym, za który dokonano zwiększenia na podstawie ust. 1 pkt 2 i ust. 4 lub zmniejszenia na podstawie ust. 2 pkt 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik zmniejsza podstawę opodatkowania lub zwiększa stratę w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym zobowiązanie zostało uregulowane. Jeżeli wartość zmniejszenia podstawy opodatkowania jest wyższa od tej podstawy, zmniejszenia podstawy opodatkowania o nieodliczoną wartość dokonuje się w kolejnych latach podatkowych, nie dłużej jednak niż przez okres 3 lat, licząc od końca roku podatkowego, za który powstało prawo do zmniejszenia.

Jak wcześniej wskazano zgodnie z art. 18f ust. 10 ustawy o CIT:

Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się w przypadku, gdy spełnione są łącznie następujące warunki:

1) dłużnik na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego dzień złożenia zeznania podatkowego nie jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;

2) od daty wystawienia faktury (rachunku) lub zawarcia umowy dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została wystawiona faktura (rachunek) lub została zawarta umowa, a w przypadku gdy rok kalendarzowy, w którym wystawiono fakturę (rachunek), jest inny niż rok kalendarzowy, w którym zawarto umowę - gdy nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego późniejszej z tych czynności;

3) transakcja handlowa zawarta jest w ramach działalności wierzyciela oraz działalności dłużnika, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 18f ust. 11 ustawy o CIT:

Okres 90 dni, o którym mowa w ust. 1 i 2, liczy się począwszy od pierwszego dnia następującego po określonym na fakturze (rachunku) lub w umowie upływie terminu do uregulowania zobowiązania.

Jak już wcześniej wyjaśniono w art. 18f ust. 15 ww. ustawy :

Jeżeli termin zapłaty określono na fakturze (rachunku) lub w umowie z naruszeniem przepisów ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, przez termin zapłaty, o którym mowa w ust. 1 i 2, rozumie się termin określony zgodnie z przepisami tej ustawy.

Bezpośrednie przełożenie mechanizmu „ulgi na złe długi” na grunt zaliczek na PDOP, wynika z art. 25 ust. 19 ustawy o CIT. Przepis ten stanowi, że

dochód stanowiący podstawę obliczenia zaliczki, o której mowa w ust. 1-1g:

1) może być zmniejszony o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, która nie została uregulowana lub zbyta, przy czym zmniejszenia dokonuje się począwszy od okresu rozliczeniowego, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie, do okresu, w którym wierzytelność została uregulowana lub zbyta;

2) podlega zwiększeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało uregulowane, przy czym zwiększenia dochodu stanowiącego podstawę obliczenia zaliczki dokonuje się począwszy od okresu rozliczeniowego, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie, do okresu, w którym zobowiązanie zostanie uregulowane.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego Spółka zamierza podpisać porozumienie ze Sprzedającym Lokal na odroczenie terminu zapłaty opisanej Drugiej Raty. Odroczenie podpisane jednak będzie (o ile dojdzie do skutku) po upływie 90 dni liczonych od terminu płatności, ale przed złożeniem deklaracji za rok podatkowy trwający od dnia 1 kwietnia 2023 r. do dnia 31 marca 2024 r.

Państwa wątpliwości dotyczą obowiązku zwiększenia podstawy opodatkowania w ujęciu rocznym, jeśli do momentu złożenia deklaracji CIT-8 termin płatności Drugiej Raty zostanie przesunięty zgodnie z porozumieniem zawartym ze sprzedającym.

W świetle powyższych przepisów, wprowadzono w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych z jednej strony możliwość pomniejszenia przez wierzyciela podstawy opodatkowania o kwotę wierzytelności, jeżeli wierzytelność ta nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, a z drugiej strony - nałożenie na dłużnika obowiązku doliczenia do podstawy opodatkowania kwoty nieuregulowanego zobowiązania, jeżeli zobowiązanie nie zostało uregulowane w terminie 90 dni od dnia upływu terminu płatności określonego w fakturze (rachunku) lub umowie.

Przy czym jak już wskazano, wierzyciel z tego mechanizmu może skorzystać, natomiast dłużnik jest do tego zobowiązany.

Wyjaśniając skutek podatkowy przedłużenia pierwotnego terminu płatności, w sytuacji, gdy przedłużenie tego terminu dotyczy zobowiązania, które zostało już uwzględnione w podwyższonej podstawie opodatkowania, stosownie do przywołanego art. 18f ustawy CIT należy podkreślić, że w przypadku nieuregulowania przez dłużnika zobowiązania ma on obowiązek dokonać zwiększenia podstawy opodatkowania - alternatywnie zmniejszenia straty w zeznaniu podatkowym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie. Jeżeli jednak termin zapłaty określony na fakturze (rachunku) lub w umowie został przez strony ustalony z naruszeniem przepisów ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych wówczas na potrzeby stosowania "ulgi na złe długi” zgodnie z art. 18f ust. 15 ustawy CIT przez termin zapłaty należy rozumieć termin określony zgodnie z przepisami ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, a nie ten wynikający z umowy lub faktury.

W świetle powyższego umowne przedłużenie terminu płatności, po upływie 90-dniowego terminu, a więc po upływie terminu, w którym dłużnik ma obowiązek dokonania zwiększenia podstawy opodatkowania (zmniejszenia straty), nie skutkuje uwzględnieniem tego faktu przy rozliczaniu ulgi na złe długi.

Odnosząc wyżej cytowane przepisy prawa do zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku stwierdzić należy, że w przypadku odroczenia terminu zapłaty Drugiej Raty nie dochodzi do uregulowania tego zobowiązania co za tym idzie warunek, o którym mowa w art. 18f ust. 6 oraz ust. 8 ustawy o CIT nie został spełniony.

Bazując na wykładni literalnej przedstawionych regulacji należy uznać, że wskazany przez ustawodawcę obowiązek korekty podstawy opodatkowania przez dłużnika odnosi się jedynie do sytuacji nieuregulowania przez podatnika zobowiązania w wyznaczonym terminie. Istotą przyjętego przez ustawodawcę zwrotu „uregulowanie” jest bowiem uiszczenie zobowiązania wobec wierzyciela, które - co do zasady -następuje z chwilą, z którą wierzyciel zostaje zaspokojony.

Pojęcie „uregulowania” zobowiązania nie zostało zdefiniowane przez ustawodawcę na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wobec braku w ustawie powyższej definicji należy, zdaniem organu podatkowego, posiłkowo odwołać się do wykładni językowej tego pojęcia.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN „uregulować” znaczy m.in. „uiścić jakąś należność”. Z kolei „uiścić -uiszczać” oznacza „uregulować należność za coś”. Natomiast „uiszczać” zgodnie z powyższym słownikiem, oznacza „wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego”.

Zatem, opierając się na wykładni językowej, należy przyjąć szeroką wykładnię terminu „uregulowanie”, jako pojęcia obejmującego wszelkie typy rozliczeń pomiędzy stronami stosunku prawnego skutkujące efektywnym spełnieniem świadczenia i wygaśnięciem zobowiązania (w formie zapłaty gotówką, polecenia przelewu, polecenia zapłaty, przy zastosowaniu akredytywy, gwarancji, kompensaty).

W świetle powyższych wyjaśnień nie można utożsamiać pojęcia uregulowania zobowiązania z zawarciem porozumienia o przesunięciu terminu spłaty.

Zatem Spółka będzie miała obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania w ujęciu rocznym zgodnie z przepisami art. 18f ustawy o CIT.

W związku z powyższym Państwa stanowisko w zakresie obowiązku zwiększenia podstawy opodatkowania w ujęciu rocznym, jeśli do momentu płatności Drugiej Raty termin płatności zostanie przesunięty zgodnie z porozumieniem zawartym ze Sprzedającym jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

• Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy Ordynacja podatkowa. Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i/lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2838 ze zm.).