Wyrok NSA z dnia 17 sierpnia 2023 r., sygn. II GSK 579/20

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Rysz Sędzia NSA Wojciech Kręcisz Sędzia del. WSA Marek Leszczyński (spr.) Protokolant Izabela Kołodziejczyk po rozpoznaniu w dniu 17 sierpnia 2023 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej M.W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 9 stycznia 2020 r. sygn. akt III SA/Lu 348/19 w sprawie ze skargi M.W. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 17 kwietnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od M.W. na rzecz Głównego Inspektora Transportu Drogowego kwotę 1 350 (tysiąc trzysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z 9 stycznia 2020 r., sygn. akt III SA/Lu 348/19, oddalił skargę M.W. (dalej: skarżący) na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego (dalej: GITD, organ) z dnia 17 kwietnia 2019 r., nr [...], w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym.

Skargę kasacyjną – stosownie do treści art. 173 § 1 i art. 177 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.; dalej: p.p.s.a.) – wywiódł skarżący zaskarżając wyrok w całości, a na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

- naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie norm prawnych - niewłaściwy proces kwalifikacji stanu faktycznego do stanu prawnego przez przyjęcie, że przedsiębiorca naruszył przepis sankcjonowany z Ip. 6.1.1. załącznika nr 3 do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 58, ze zm.; dalej: u.t.d.);

- naruszenie art. 7 w zw. z art. 77 i art. 78 § 1 k.p.a. poprzez zaniechania dokonania w postępowaniu odwoławczym wszechstronnej oceny dowodów zgromadzonych przez organ pierwszej instancji, w szczególności przez niezbadanie sprawy pod względem faktycznym i prawnym, rozpatrzenie sprawy na podstawie niekompletnego i niewystarczającego materiału dowodowego, brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego w zakresie precyzyjnego ustalenia momentu dopuszczenia kontrolowanego pojazdu do ruchu po raz pierwszy w państwie członkowskim UE, uchylanie się od ustalenia całokształtu okoliczności faktycznych decydujących o charakterze kontrolowanego przewozu;