Wyrok NSA z dnia 27 lipca 2023 r., sygn. III FSK 1343/22

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia WSA (del.) Agnieszka Olesińska (sprawozdawca), po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 czerwca 2022 r. sygn. akt III SA/Wa 1714/20 w sprawie ze skargi W.Ł. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 13 lipca 2020 r. nr [...] w przedmiocie odpowiedzialności podatkowej osób trzecich oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

III FSK 1343/22 | | |

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 14 czerwca 2022 r., sygn. akt III SA/Wa 1714/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie ze skargi W.Ł. uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 13 lipca 2020 r. utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego W. [...] z 21 października 2019 r. orzekającą o – solidarnej ze Spółką P.U.H.P "W." Sp. z o. o. w upadłości odpowiedzialności – skarżącego za zaległości spółki z tytułu pobranych, a niewpłaconych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych PIT-4R za miesiące od stycznia do października oraz grudzień 2014 w łącznej kwocie 15.776 zł wraz z odsetkami za oraz kosztami postępowania egzekucyjnego w łącznej kwocie 1.003,60 zł.

Zdaniem Sądu I instancji za nieuzasadnioną należy uznać ocenę Dyrektora co do braku wskazania mienia spółki, z którego egzekucja umożliwi zaspokojenie zaległości podatkowych spółki w znacznej części. Otóż skarżący w toku postępowania odwoławczego wskazał na wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 16 grudnia 2019 r. sygn. akt I AGa 234/18, na mocy którego zasądzono na rzecz Spółki kwotę ok. 2,87 mln zł (wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 października 2013 r. do dnia zapłaty). W tym zakresie powołanie się w decyzji z dnia 13 lipca 2020 r. przez Dyrektora na oświadczenie Wójta Gminy K. z dnia 19.12.2019 r., zamieszczonego na stronie internetowej Gminy K., że Gmina K. nie zgadza się z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie I Wydział Cywilny z dnia 16.12.2019 r. i przygotowuje dokumenty do złożenia skargi kasacyjnej, nie jest wystarczające dla wykluczenia, że istnieje realna możliwość zaspokojenia się przez organ ze wskazanej wierzytelności (stwierdzonej tym wyrokiem). Wbrew stanowisku organu odwoławczego, omawiana wierzytelność stanowi realny majątek spółki W., z którego jest możliwe prowadzenie egzekucji. Prowadzeniu egzekucji z wierzytelności spółki W. zasądzonej ww. wyrokiem nie sprzeciwia się okoliczność, że – jak ustalił organ – Gmina K. zamierza złożyć skargę kasacyjną do powyższego wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie. Zauważyć bowiem należy, że – jak wynika z treści art. art. 398(1) § 1 kpc – skarga kasacyjna jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, której złożenie nie wpływa na prawomocność orzeczenia. Zdaniem WSA, we wskazanych okolicznościach istnienia prawomocnego orzeczenia sądu, stanowiącego podstawę wystawienia tytułu wykonawczego i prowadzenia egzekucji, nieuprawnione jest twierdzenie organu odwoławczego, że "(...) wierzytelność na dzień wydania niniejszej decyzji nie jest wierzytelnością bezsporną". Nie istnieją bowiem żadne prawne przeszkody, aby – pomimo, że Gmina K. nie zgadza się z wyrokiem Sądu Apelacyjnego – prowadzić postępowanie egzekucyjne z wierzytelności spółki W. Zdaniem sądu, nie można również pomijać wysokości należności zasądzonej wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie na rzecz spółki W. Jak bowiem wynika z treści omawianego wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 16 grudnia 2019 r. (w sprawie sygn. akt I AGa 234/18), sąd ten zmienił wyrok Sądu okręgowego w Lublinie z 12 lutego 2018 r. w sprawie IX GC 498/13 i obniżył kwotę zasądzoną od Gminy K. na rzecz spółki W. do kwoty 2.879.230, 86 zł (por. wyrok w aktach III SPP/Wa 394/20). Bez wątpienia majątek w postaci takiej wierzytelności pozwala na zaspokojenie należności spółki będących przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie, których łączna wysokość wynosi ok 17 tys. złotych. W ocenie Sądu I instancji, powyższe okoliczności potwierdzają jednoznacznie, że skarżący wykazał istnienie przesłanki egzoneracyjnej z art. 116 § 1 pkt 2) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm., dalej: O.p.). Zatem wydając zaskarżoną decyzję organ odwoławczy dopuścił się naruszenia tego przepisu. Powyższe wskazuje również, że organ w sposób nieprawidłowy ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, czym naruszył również w sposób istotny przepisy postępowania, w szczególności art. 187 § 1 i art. 191 O.p. Wyrok ten w całości dostępny jest na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl/ (CBOSA).