Postanowienie SN z dnia 6 marca 2024 r., sygn. III KO 93/23

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Paweł Kołodziejski (przewodniczący, sprawozdawca)
‎SSN Adam Roch
‎SSN Anna Dziergawka

w sprawie J. C.

o zadośćuczynienie na podstawie ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego,

po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu bez udziału stron

w dniu 6 marca 2024 r.,

wniosku pełnomocnika wnioskodawcy o wznowienie postępowania

zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie

z dnia 29 kwietnia 2011 r., sygn. akt II AKa 74/11,

zmieniającym wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt III Ko 719/08,

na podstawie art. 540 § 2 k.p.k. a contrario w zw. z art. 544 § 2 i 3 k.p.k.

oraz art. 639 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k.

postanowił:

1. oddalić wniosek;

2. obciążyć wnioskodawcę J. C. uiszczoną

opłatą od wniosku, zwalniając go od wydatków postępowania

wznowieniowego.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Krakowie wyrokiem z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt III Ko 719/08, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz J. C. tytułem zadośćuczynienia kwotę 12.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia prawomocności orzeczenia (pkt I), a kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa (pkt II). Podstawą prawną tego orzeczenia były przepisy art. 11 ust. 2 i art. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (t.j. Dz.U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149 z późn. zm.; dalej: ustawa lutowa).

Apelację od tego orzeczenia wywiódł pełnomocnik J. C., który zaskarżył je w części dotyczącej kwoty zasądzonego zadośćuczynienia, podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mających wpływ na jego treść, poprzez przyjęcie błędnej metody obliczenia zadośćuczynienia – w proporcji do górnej granicy zadośćuczynienia i odszkodowania zakreślonej ustawą i spraw w których osoby represjonowane były długotrwale pozbawione wolności, zamiast – w proporcji do krzywdy i cierpień represjonowanego. W konsekwencji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez podwyższenie zadośćuczynienia do kwoty 25.000 zł.