Wyrok NSA z dnia 5 lipca 2023 r., sygn. II OSK 2185/22

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Paweł Miładowski Sędziowie: sędzia NSA Roman Ciąglewicz sędzia del. WSA Grzegorz Antas (spr.) po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wojewody Lubuskiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 21 lipca 2022 r. sygn. akt II SAB/Go 47/22 w sprawie ze skargi S.F. na bezczynność Wojewody Lubuskiego w przedmiocie udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z 21 lipca 2022 r., II SAB/Go 47/22, w wyniku rozpoznania skargi S.F. na bezczynność Wojewody Lubuskiego w przedmiocie udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, umorzył postępowanie w zakresie zobowiązania Wojewody Lubuskiego do załatwienia wniosku skarżącego z 9 czerwca 2020 r. (pkt I.), stwierdził, że Wojewoda Lubuski dopuścił się bezczynności, która miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa (pkt II.), przyznał skarżącemu sumę pieniężną w kwocie 200 zł (pkt III.), w pozostałym zakresie oddalił skargę (pkt IV.), zasądzając od organu na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania sądowego (pkt V.).

Wojewoda Lubuski złożył skargę kasacyjną, którą zaskarżył powyższy wyrok w części obejmującej pkt. II., III. i V., zarzucając mu naruszenie:

I. przepisów prawa materialnego, tj.:

1) art. 100c ust. 3 w zw. z art.100c ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 12 marca 2022 r. o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa (Dz. U. z 2022 r. poz. 583 ze zm.), dalej: u.p.o.u., poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji: a) uznanie, że Wojewoda Lubuski dopuścił się bezczynności, b) zasądzenie na rzecz skarżącego sumy pieniężnej za niewydanie rozstrzygnięcia w terminie określonym przepisami prawa, podczas gdy nie ulega wątpliwości, że ww. przepisy powinny znaleźć zastosowanie w niniejszej sprawie, a tym samym Sąd I instancji nie był uprawniony do zastosowania w okresie wskazanym w art. 100c ust. 1 u.p.o.u. przepisów o bezczynności organu oraz zasądzenia ww. sumy pieniężnej na rzecz skarżącego;