Wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2023 r., sygn. I FSK 228/19

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Artur Mudrecki, Sędzia NSA Bartosz Wojciechowski, Sędzia WSA (del.) Maja Chodacka (spr.), Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 6 czerwca 2018 r. sygn. akt III SA/Gl 1046/17 w sprawie ze skargi M. M. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach z dnia 26 września 2017 r. nr 2401-IOV-1.4103.652-663.2017.IK 2401-IOV-1.4103.664-667.2017.IK w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. M. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach kwotę 10800 (dziesięć tysięcy osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu l instancji.

1.1. Wyrokiem z 6 czerwca 2018 roku, w sprawie o sygn. akt l SA/Gl 1046/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach (dalej: "WSA") oddalił skargę M. M. (dalej: "skarżący, strona skarżąca") na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach z dnia 26 września 2017r. nr 2401-IOV-1.4103.652-663.2017.IK.2401-IOV-1.4103.664-667.2017.IK w przedmiocie podatku od towarów i usług.

Wymieniony wyrok oraz pozostałe orzeczenia sądów administracyjnych przywołane w niniejszym uzasadnieniu publikowane są na stronach internetowych Naczelnego Sądu Administracyjnego: http://orzeczenia.nsa.gov.pl.

1.2. Z uzasadnienia powyższego orzeczenia wynika, że organy podatkowe w oparciu o art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011r., Nr 177, poz. 1054. ze zm., dalej: "ustawa o podatku od towarów i usług"), odmówiły skarżącemu prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT wystawionych przez N. Sp. z o.o., których przedmiotem była sprzedaż oleju napędowego, stwierdzając, że nie odzwierciedlają one rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Organy podatkowe nie kwestionowały przy tym samego faktu nabycia paliwa przez skarżącego, zgromadzony materiał dowodowy wskazywał jednak na to, że nabyte paliwo nie pochodziło od wystawcy faktur, lecz pochodziło z nieujawnionego źródła. Spółka N. nie posiadała odpowiedniego magazynu i środków transportu. Bez wątpienia nie mogła też nabyć towaru od swoich rzekomych dostawców – firm P. Sp. z o.o. we W. oraz J.. Pierwszy z tych podmiotów nie prowadził rzeczywistej działalności gospodarczej, ograniczając się do wystawiania faktur, a drugi zaprzeczył dokonywania transakcji ze spółką N. Ustalono również, że usługi transportu na rzecz tej spółki zafakturowane przez firmy M i A. nie zostały w rzeczywistości wykonane.