Interpretacja indywidualna z dnia 14 marca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-2.4011.4.2024.1.IM

Koszty uzyskania przychodów z działalności gospodarczej - reprezentacja.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Dnia 2 stycznia 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 2 stycznia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnił go Pan pismem z 8 marca 2024 r. (wpływ 11 marca 2024 r.). Treść wniosku jest następująca.

Opis stanu faktycznego

Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą od 02.03.2020 roku, pod firmą x, która prowadzona jest pod adresem, ul. x oraz zarejestrowana w CEIDG pod numerem NIP: x i numerem REGON: x

Ma Pan nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1 oraz ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 z późn. zm. – dalej: ustawa o PIT) i rozlicza się Pan na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów, a wybrana przez Pana forma opodatkowania to podatek liniowy. Na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 ze zm.) wnosi Pan o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 14b §3 Ordynacji podatkowej poniżej przedstawiony zostanie wyczerpujący opis stanu faktycznego, zdarzenia przyszłego oraz pytanie interpretacyjne wraz z Pana stanowiskiem w sprawie oceny prawnej.

Prowadzi Pan działalność gospodarczą m.in. w zakresie krótkoterminowego zakwaterowania (najem krótkoterminowy). W wynajmowanych nieruchomościach udostępnia Pan klientom podstawowe wyposażenie w celu zapewnienia im komfortowego pobytu, jest to m.in. wyposażenie kuchni w podstawowe akcesoria do gotowania lub sprzątania czy podstawowe produkty spożywcze (sól, cukier, kawa, herbata).

Stara się Pan świadczyć usługi najwyższej jakości, dbając przy tym przede wszystkim o zadowolenie swoich klientów, z tego względu każdy klient, który zdecyduje się na wynajęcie Pana nieruchomości otrzymuje słodką przekąskę, tj. cukierki lub batonika oraz butelkę piwa. Chciałby Pan również zapewniać klientom catering, tj. gotowy posiłek dostępny w lodówce do samodzielnego odgrzania, który byłby dostępny w ramach najmu.

Z tego względu będzie Pan ponosił koszty związane z zapewnieniem słodyczy, piwa lub cateringu i zamierza Pan ująć je w kosztach uzyskania przychodu swojej działalności gospodarczej. W związku z tym zastanawia się Pan, czy jego działanie jest prawidłowe, tj. czy może wyżej wymienione wydatki zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 z późn. zm. dalej „Ustawa o PIT”).

Pytania

1.Czy wydatki poniesione na zakup słodyczy dla klientów mogą stanowić dla Pana koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 Ustawy o PIT?

2.Czy wydatki poniesione na zakup piwa dla klientów mogą stanowić dla Pana koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 Ustawy o PIT?

3.Czy wydatki poniesione na cateringu dla klientów mogą stanowić dla Pana koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 Ustawy o PIT?

Pana stanowisko w sprawie

W Pana ocenie – w odniesieniu do pytania nr 1 – wydatki poniesione na zakup słodyczy dla klientów będą stanowić koszt uzyskania przychodów. Koszt nabycia i przekazania dla klienta słodyczy wliczony jest w cenę najmu, stanowiąc element cenotwórczy usługi i można potraktować go niejako jako część świadczonej usługi. Zakup ten służy do zapewnienia komfortowego pobytu dla klienta i zaspokojenia jego potrzeb, co jest bezpośrednim Pana celem i przekłada się na uzyskiwane przez Pana przychody, tym samym spełnia on definicję kosztu zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy o PIT.

W Pana ocenie – w odniesieniu do pytania nr 2 – wydatki poniesione na zakup piwa dla klientów będą stanowić koszt uzyskania przychodów. Koszt nabycia i przekazania dla klienta piwa wliczony jest w cenę najmu, stanowiąc element cenotwórczy usługi i można potraktować go niejako jako część świadczonej usługi. Zakup ten służy do zapewnienia komfortowego pobytu dla klienta i zaspokojenia jego potrzeb, co jest bezpośrednim Pana celem i przekłada się na uzyskiwane przez Pana przychody, tym samym spełnia on definicję kosztu zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy o PIT.

W Pana ocenie – w odniesieniu do pytania nr 3 – wydatki poniesione na zakup cateringu dla klientów będą stanowić koszt uzyskania przychodów. Koszt nabycia i przekazania dla klienta cateringu wliczony jest w cenę najmu, stanowiąc element cenotwórczy usługi i można potraktować go niejako jako część świadczonej usługi. Zakup ten służy do zapewnienia komfortowego pobytu dla klienta i zaspokojenia jego potrzeb, co jest bezpośrednim Pana celem i przekłada się na uzyskiwane przez Pana przychody, tym samym spełnia on definicję kosztu zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy o PIT.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

–wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;

–poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;

–pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

–jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;

–został właściwie udokumentowany;

–wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy o PIT.

Należy przy tym zaznaczyć, że sam fakt niewymienienia określonego wydatku w art. 23 ust. 1 ustawy o PIT, zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie przesądza automatycznie o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest wykazanie związku ponoszonych kosztów z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanym z tej działalności przychodem.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, na podstawie zgromadzonych dowodów, związku między poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT.

Przy czym – związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 Ustawy o PIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny.

Pana zdaniem koszty, które zamierza Pan ponosić, nie będą spełniać cech wydatków reprezentacyjnych, budowanie dobrego wizerunku ma charakter drugorzędny i nie jest Pana celem, chce Pan przede wszystkim zadbać o komfort i zadowolenie swoich klientów. Wskazane wydatki nie mają również zindywidualizowanego charakteru, są to produkty popularnych marek dostępnych dla każdego w przystępnej cenie. Tego typu produkty dostępne w wynajmowanych nieruchomościach stają się standardem na rynku najmu krótkoterminowego. Odnosząc się do powyższego, należy stwierdzić, że wymienione w stanie faktycznym wydatki poniesione w celu zadbania o wysoką jakość świadczenia usług przez Pana spełniają przesłanki, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, w Pana ocenie, wydatki te można uznać za koszty podatkowe, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Reasumując — wydatki poniesione w związku z zakupem słodyczy, piwa oraz cateringu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w całości.

Pana stanowisko w sprawie wynika z uzupełnienia wniosku.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2024 r. poz. 226):

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Dlatego też każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego między poniesieniem kosztów a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodów” zawarte we wskazanym art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów z tytułu działalności gospodarczej podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Zauważam, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie stwierdzić, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód).

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodów z danego źródła bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednak ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

-musibyć poniesiony przez podatnika,

-musi być poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

-musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-musi być definitywny (rzeczywisty), czyli wartość poniesionego wydatku nie może zostać podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-musi zostać właściwie udokumentowany,

-wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dokonując kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów, należy mieć na uwadze negatywny katalog kosztów zawarty w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl przepisu art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia reprezentacji, zatem przy wykładni tego pojęcia należy odnieść się do jego wykładni językowej.

Reprezentacja odnosi się do dobrego reprezentowania firmy. W konsekwencji o reprezentacji należy mówić w odniesieniu do całokształtu działań mających na celu stworzenie i utrwalenie jak najkorzystniejszego wizerunku firmy na zewnątrz, to jest w relacji z kontrahentami (ich przedstawicielami), gośćmi i potencjalnymi klientami.

Właściwy wizerunek to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji „obraz przedsiębiorcy” przełoży się na nabywanie jego produktów lub usług. Świadome kształtowanie więc właściwego wizerunku przez przedsiębiorcę ma na celu stworzenie o nim takiego wyobrażenia, które spowoduje pozytywne postrzeganie tego przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, które z kolei będzie zachętą do podjęcia rozmów, współpracy, zakupów jego produktów czy usług.

Reprezentacja dotyczy działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku podatnika jako podmiotu gospodarczego.

Istotne jest również rozróżnienie między nakładami ukierunkowanymi na reprezentowanie firmy oraz budowanie jej prestiżu (reprezentacja) a wydatkami mającymi na celu zachęcanie potencjalnych klientów do nawiązania bądź utrzymania kontaktów z przedsiębiorcą oraz nabywania towarów lub usług danej firmy (reklama). Ocena charakteru wydatku możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika. Ocena ta powinna być dokonywana każdorazowo przez podatnika, który – prowadząc działalność gospodarczą – może najlepiej dokonać właściwej kwalifikacji danego wydatku pod kątem funkcji, jaką będzie spełniać w firmie.

Próbę zdefiniowania tego pojęcia podejmowały wielokrotnie sądy administracyjne, w tym Naczelny Sąd Administracyjny m.in. w wyroku z 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11. Sąd ten stwierdził, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami (klientami). Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny. Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zasadne odwołanie się do etymologii terminu reprezentacja. Wyraz „reprezentacja” pochodzi od łacińskiego „repraesentatio” oznaczającego wizerunek. Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy. Oznacza to, że „reprezentacja” w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Przy tak zdefiniowanym terminie „reprezentacji” kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia.

Dokonując zatem oceny zakresu pojęciowego „reprezentacji” należy wywieść z powyższego, że reprezentacja dotyczy działań zmierzających do kształtowania i rozpowszechniania wizerunku podatnika, jako podmiotu gospodarczego, natomiast reklama dotyczy działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku nie samego podatnika, lecz jego produktów (towarów i usług).

Stosownie do regulacji zawartej w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Jednocześnie podkreślam, że nie każdy wydatek, choćby jego poniesienie – z punktu widzenia podatnika – posiadało racjonalne i ekonomiczne uzasadnienie, może stanowić koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej. Prowadząc działalność gospodarczą, podatnik ponosi szereg wydatków, zarówno takich, których poniesienie w sposób bezpośredni związane jest z działaniami firmy (np. zakup towarów i usług mających na celu zabezpieczenie podstawowej działalności), jak również i takich, których cechy – po przedstawieniu odpowiedniej argumentacji – uzasadniałyby ich związek z potencjalnym uzyskaniem przychodów, utrzymaniem źródła przychodów bądź jego zabezpieczeniem.

Z opisu sprawy wynika, że prowadzi Pan działalność gospodarczą w zakresie krótkoterminowego zakwaterowania (najem krótkoterminowy). Rozlicza się Pan na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów, a wybrana przez Pana forma opodatkowania to podatek liniowy. W wynajmowanych nieruchomościach udostępnia Pan klientom podstawowe wyposażenie w celu zapewnienia im komfortowego pobytu, jest to m.in. wyposażenie kuchni w podstawowe akcesoria do gotowania lub sprzątania czy podstawowe produkty spożywcze (sól, cukier, kawa, herbata). Stara się Pan świadczyć usługi najwyższej jakości, dbając przy tym przede wszystkim o zadowolenie swoich klientów. Z tego też względu każdy klient, który zdecyduje się na wynajęcie Pana nieruchomości, otrzymuje słodką przekąskę, tj. cukierki lub batonika oraz butelkę piwa. Chciałby Pan również zapewniać klientom catering, tj. gotowy posiłek dostępny w lodówce do samodzielnego odgrzania, który byłby dostępny w ramach najmu. Dlatego będzie Pan ponosił koszty związane z zapewnieniem słodyczy, piwa lub cateringu.

Pana wątpliwości sprowadzają się do ustalenia, czy poniesione przez Pana wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

Za wydatki na zakup żywności, napojów (w tym alkohol) i usług gastronomicznych, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy uznać te, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z klientami.

W mojej ocenie – poniesione wydatki na zakup słodkich przekąsek (cukierki, batoniki), piwa oraz na zakup cateringu nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów w Pana działalności gospodarczej, ponieważ stanowią wydatki na reprezentację.

Reasumując – wydatki poniesione na zakup słodyczy, piwa, cateringu dla klientów nie mogą stanowić dla Pana kosztów uzyskania przychodów. Jako wydatki na reprezentację są wyłączone z kosztów podatkowych na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w x. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).