Wyrok NSA z dnia 4 stycznia 2023 r., sygn. II OSK 398/22

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jacek Chlebny Sędziowie: sędzia NSA Robert Sawuła sędzia del. WSA Grzegorz Antas (spr.) po rozpoznaniu w dniu 4 stycznia 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej G.K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 października 2021 r., sygn. akt IV SA/Wa 594/21 w sprawie ze skargi G.K. na decyzję Rady do Spraw Uchodźców z dnia 9 lutego 2021 r., nr RdU-126-4/S/17 w przedmiocie uznania wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej za niedopuszczalny uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 15 października 2021 r., IV SA/Wa 594/21 oddalił skargę G.K. na decyzję Rady do Spraw Uchodźców (dalej: RdSU) z 9 lutego 2021 r. nr RdU-126-4/S/17 w przedmiocie uznania wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej za niedopuszczalny.

W odniesieniu do ustaleń faktycznych i prawnych, które stały za wydanym orzeczeniem, Sąd I instancji stwierdził, że w wyniku rozpatrzenia złożonego 5 lutego 2020 r. przez G.K., obywatelkę Federacji Rosyjskiej narodowości czeczeńskiej, wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców (dalej: SUdSC) decyzją z 20 lipca 2020 r. nr DPU.420.232.2020, działając na podstawie art. 38 ust. 1, ust. 2 pkt 3 i ust. 4 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1666 ze zm.), dalej: u.u.c.o., uznał ww. wniosek za niedopuszczalny. W uzasadnieniu decyzji organ wyjaśnił, że rozpatrywany wniosek jest piątym wnioskiem złożonym przez cudzoziemkę i został wniesiony krótko po wydaniu przez RdSU decyzji z 10 stycznia 2020 r. utrzymującej w mocy decyzję SUdSC z 11 grudnia 2018 r. nr DPU.420.886.2018 stwierdzającą niedopuszczalność poprzedniego wniosku strony. Cudzoziemka od wyjazdu z kraju pochodzenia (2015 r.) nie wracała do niego. Zdaniem SUdC, nie zaistniały ani nie zostały przedstawione przez cudzoziemkę w trakcie postępowania żadne nowe dowody ani okoliczności faktyczne lub prawne, znacząco zwiększające prawdopodobieństwo udzielenia jej żądanej ochrony międzynarodowej. Organ wskazał w tym zakresie, że cudzoziemka powołała się ponownie na problemy, jakich doświadczyła w kraju pochodzenia ze strony władz, które były już przedmiotem analizy w toku poprzednich postępowań uchodźczych. Na podstawie opracowania Wydziału Informacji o Krajach Pochodzenia UdSC (WIKT) z 31 stycznia 2020 r. przyjąć należy, że ogólna sytuacja w kraju pochodzenia wnioskodawczyni nie uległa na tyle istotnej zmianie, iż doprowadziło to do dezaktualizacji oceny zagrożenia sformułowanej w ostatecznej decyzji negatywnej – decyzji RdSU z 15 maja 2017 r. utrzymującej w mocy decyzję SUdSC z 31 stycznia 2017 r. nr DPU-420-1515/SU/2015 odmawiającą cudzoziemce i dzieciom objętym wnioskiem nadania statusu uchodźcy i udzielenia ochrony uzupełniającej.