Wyrok NSA z dnia 28 października 2022 r., sygn. I FSK 1153/18

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Izabela Najda-Ossowska, Sędzia NSA Mariusz Golecki (spr.), Sędzia WSA del. Maja Chodacka, Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 28 października 2022 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skarg kasacyjnych 1) Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi, 2) D.K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 28 lutego 2018 r. sygn. akt I SA/Łd 56/18 w sprawie ze skargi D.K. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi z dnia 16 listopada 2017 r. nr UNP: 1001-17-109635 1001-IOV1.4103.218.2017.12.UCS.U17.SB w przedmiocie podatku od towarów i usług za marzec, maj i czerwiec 2012 r. oraz nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy za styczeń, luty, kwiecień lipiec, sierpień, październik, listopad i grudzień 2012 r. 1) oddala skargi kasacyjne, 2) odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego między stronami.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 28 lutego 2018 r., sygn. I SA/Łd 56/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uwzględnił skargę D. K. (dalej: "Skarżący" lub "Strona") na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi (dalej: "DIAS", "organ odwoławczy") z 16 listopada 2017 r. nr UNP:1001-17-109635 1001 IOV1.4103.218.2017.12.UCS.U17.SB w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za marzec, maj i czerwiec 2012 r. a także nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy za styczeń, luty, kwiecień, lipiec, sierpień, październik, listopad i grudzień 2012 r. i uchylił zaskarżoną decyzję.

1.1. Jak wynika z akt sprawy Skarżący pismem z 2 listopada 2012 r. wystąpił z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku od towarów i usług oraz stwierdzenie zwiększenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za poszczególne miesiące w okresie od stycznia 2011 r. do sierpnia 2012 r. wraz z korektami deklaracji VAT-7. Skarżący wskazał, że posługując się licencją udzieloną przez M. Sp. z o.o. prowadzi sieć restauracji szybkiej obsługi na terenie całego kraju. W ramach tej działalności stosuje zróżnicowane sposoby sprzedaży produktów, to jest: wewnątrz restauracji, na wynos z przeznaczeniem do spożycia poza lokalem (tzw. "drive in" i "walk through") oraz na rzecz klientów wewnątrz galerii handlowych w wyznaczonych strefach (tzw. "food court"). Zdaniem podatnika sprzedaż produktów w systemach "drive in", "walk through" i "food court" należy traktować, jako dostawę towarów (sprzedaż posiłków gotowych), a nie świadczenie usługi gastronomicznej.