Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 27 października 2022 r., sygn. I SA/Po 192/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Nikodem Sędziowie Sędzia WSA Barbara Rennert (spr.) Sędzia WSA Katarzyna Wolna - Kubicka Protokolant: starszy sekretarz sądowy Monika Olejniczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 października 2022 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia ulgi inwestycyjnej w podatku rolnym I. uchyla decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...]. nr [...] oraz punkt II poprzedzającej ją decyzji Burmistrza [...] z dnia [...]., nr [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz strony skarżącej kwotę 6.966,- zł (sześć tysięcy dziewięćset sześćdziesiąt sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

W dniu 7 lutego 2022 r. R. spółka o.o. w R. wniosła skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z 12 stycznia 2022 r. nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Burmistrza [...] z 28 października 2021 r. nr [...] w części odmawiającej spółce udzielenia ulgi inwestycyjnej w podatku rolnym.

Powyższa decyzja zapadła w stanie faktycznym sprawy, w której w sierpniu 2015 r. spółka wnisła o przyznanie ulgi inwestycyjnej w związku z poniesionymi kosztami z tytułu modernizacji budynku inwentarskiego służącego do chowu, hodowli i utrzymania zwierząt gospodarskich w [...]. Prowadzone w sprawie postępowanie zakończyło się decyzją Burmistrza z 28 października 2021 r., w której udzielił on skarżącej wnioskowanej ulgi inwestycyjnej częściowo - w kwocie [...]zł (pkt 1) oraz odmówił udzielenia ulgi w kwocie [...]zł (pkt 2). Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie, organ przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania, wskazując na kilkukrotne wydanie decyzji odmawiających przyznania spółce wnioskowanej ulgi, które były następnie uchylane przez SKO a sprawa przekazywana Burmistrzowi do ponownego rozpatrzenia. Decyzją z 31 marca 2016 r. organ pierwszej instancji odmówił udzielenia wnioskowanej ulgi i decyzję tę Kolegium utrzymało w mocy w dniu 27 czerwca 2016 r. Obie ww. decyzje tut. Sąd uchylił wyrokiem z 27 kwietnia 2017 r., I SA/Po 1329/16. Organ zaznaczył, że po uzupełnieniu materiału dowodowego zgodnie ze wskazaniami Sądu, decyzją z 12 sierpnia 2019 r. udzielił w części ulgi inwestycyjnej i w części odmówił jej udzielenia. Po przeanalizowaniu całego materiału dowodowego, a w szczególności analizie wykonanych prac organ dokonał kwalifikacji poczynionych nakładów na gruncie prawa podatkowego w świetle art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 1381 ze zm.; dalej: "u.p.r.") odpowiednio zaliczając wykonane prace w części jako modernizacyjne, a pozostałe prace jako remont. Ustalił, że przez prace polegające na montażu urządzeń instalacji zapobiegającej zamarzaniu wody w poidłach (w okresie zimowym) uzyskano zwiększenie wydajności systemu oraz obniżenie kosztów przez zminimalizowanie lub wyeliminowanie częstych awarii występujących od lat w tradycyjnym systemie, co przekłada się na zmniejszenie kosztów eksploatacyjnych obiektu w postaci koniecznych materiałów i robocizny. Natomiast wykonany system wygrodzeń wygenerował zmniejszenie o ok. 832 h (tj. 81,2%) w skali roku nakładów pracy koniecznych do przepędzania bydła przy usuwaniu obornika, co jednoznacznie generuje wymierne korzyści finansowe. Jednocześnie uznał, że pozostałych prac (wymiana pokrycia dachowego, wykonanie nowych tynków wewnętrznych, wykonanie nowych posadzek, wymiana instalacji elektrycznej) nie można zakwalifikować jako roboty modernizacyjne, bo nie miały charakteru koniecznego i nie zmierzały do unowocześnienia budynku oraz zwiększenia jego funkcjonalności, a jedynie utrzymano stan techniczny obiektu, wydłużając jego czas na użytkowanie i prac tych nie można zaliczyć do modernizacji, gdyż są to prace remontowe związane z utrzymaniem obiektu we właściwym stanie technicznym. Uchylając powyższe rozstrzygniecie decyzją z 23 października 2019 r., SKO wskazało na brak ustalenia przez organ stanu technicznego budynku przed wykonaniem inwestycji, czy budynek wymagał koniecznych remontów, czy prace były niezbędne, aby przywrócić bądź stworzyć możliwość dalszego użytkowania budynku (remont), czy też nie miały charakteru koniecznego i zmierzały do ulepszenia rzeczy, a ich skutkiem było unowocześnienie budynku, zwiększenie jego funkcjonalności, poprawę wyglądu czy trwałości (modernizacja).