Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 19 października 2022 r., sygn. II SA/Go 307/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Jutrzenka-Trzebiatowski Sędziowie Sędzia WSA Jacek Jaśkiewicz Asesor WSA Kamila Karwatowicz (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Danuta Chorabik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 października 2022 r. sprawy ze skargi Wojewody na uchwałę Rady Miejskiej z dnia 24 września 2021 r. nr XXXIII.232.2021 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Śródmieścia miasta [...], terenu położonego w obrębie ulic: [...] I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części obejmującej przepisy: § 4 ust. 1 pkt 4 lit. b w zakresie słów ,,albo do 50% funkcji parkingowej", § 7 ust. 3 pkt 3 lit. c, § 15 ust. 2 pkt 1 lit. d i lit. e, II. stwierdza nieważność części tekstowej i graficznej zaskarżonej uchwały w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem 2U, III. oddala skargę w pozostałym zakresie.

Uzasadnienie

Na sesji w dniu 24 września 2021 r. Rada Miejska podjęła uchwałę Nr XXXI11.232.2021 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Śródmieścia miasta, terenu położonego w obrębie ulic: [...]. Uchwała opublikowana została w Dzienniku Urzędowym Województwa z 1 października 2021 r., poz. 2006.

Powyższa uchwała stała się przedmiotem skargi Wojewody wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. Organ nadzoru zarzucił uchwale naruszenie art. 9 ust. 4, art. 14 ust. 5, art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 2 pkt 1, art. 20 ust. 1, art. 37a ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 741 ze zm., dalej jako u.p.z.p. ), wnosząc o stwierdzenie jej nieważności w całości.

Zdaniem Wojewody w sprawie doszło do istotnego naruszenia zasad sporządzania planu miejscowego. Jedną z zasad sporządzenia planu, na które wskazuje art. 28 ust. 1 u.p.z.p., jest wynikająca z art. 9 ust. 4 u.p.z.p. reguła związania ustaleniami studium organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych, która znajduje również potwierdzenie w art. 14 ust. 5, art. 15 ust. 1 oraz art. 20 ust.1 u.p.z.p. Skarżący zwrócił uwagę, iż ustalone w studium minimalne i maksymalne parametry i wskaźniki urbanistyczne, podobnie jak przeznaczenie terenu, także wiążą organy gminy przy sporządzaniu planu miejscowego, zaś zmiana tych parametrów może zostać dokonana jedynie poprzez zmianę ustaleń studium. W ocenie strony skarżącej ustalenie innych wskaźników zagospodarowania terenu lub parametrów kształtowania zabudowy (tzw. parametrów urbanistycznych) w planie miejscowym niż w studium, należy zakwalifikować jako istotne naruszenie zasad sporządzenia planu miejscowego, co stanowi przesłankę do stwierdzenia jego nieważności w całości lub części. Zdaniem skarżącego wbrew opisanej powyżej zasadzie, ustalenia dotyczące sposobu określenia wskaźnika intensywności zabudowy dla terenów oznaczonych w przedmiotowym planie miejscowym symbolami UM, UP oraz sposobu określenia powierzchni biologicznie czynnej dla terenów oznaczonych w przedmiotowym planie miejscowym symbolami U, UM, KP jak również maksymalna powierzchnia zabudowy na terenach U, UM, KP naruszają ustalenia obowiązującego studium w tym zakresie. Mianowicie, zapis § 10 ust. 1 pkt 3 określa wskaźnik intensywności zabudowy dla terenów UM kolejno jako; 1 UM 1,0-4,0, 2UM 0,5-3,0, 3UM 1,0-4,2, 4UM 1,0-3,5, SUM 1,0 - 5,0 tymczasem w studium wskaźnik ten wynosi 0,1 - 1,5 dla zabudowy mieszkaniowej i 0,1 - 2,0 dla zabudowy usługowej. Wskaźnik intensywności zabudowy dla terenu UP ustalono od 0,5 - 3,0 natomiast w studium wskaźnik ten wynosi 1,0 - 2,0. Dla terenu U w planie określono powierzchnię biologicznie czynną jako 0 % powierzchni działki budowlanej (§9 pkt 5), tymczasem w studium dla tego terenu przyjęto zapis, że wielkość ta nie może być mniejsza niż 20 % powierzchni działki budowlanej. Podobnie jest w przypadku terenu UM, gdzie powierzchnia biologicznie czynna wynosi 0 % przy czym zapis studium reguluje wielkość terenu biologicznie czynnego jako 20 % powierzchni działki. W wyjątkowych przypadkach studium dopuszcza powierzchnię biologicznie czynną na poziomie 5% (pkt 18.1. ppkt 18 studium - strona 121). Teren biologicznie czynny na terenach KP ustalono na 0 %, przy czym według zapisów studium zaleca się, aby udział powierzchni biologicznie czynnej na działce budowlanej stanowił co najmniej 1 %. Z kolei według zapisów planu, powierzchnia zabudowy na działce dla terenów U, UM, KP stanowić może maksymalnie 100 % powierzchni działki, przy czym należy zauważyć, że według zapisów studium regulacja ta dotyczy tylko działek już zabudowanych, w przypadku działki niezabudowanej maksymalna powierzchnia zabudowy nie może przekraczać 90 % powierzchni działki budowlanej (pkt 18.1. ppkt 19 studium - strona 121).