Wyrok NSA z dnia 13 października 2022 r., sygn. II FSK 361/20

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Kalamala, Sędzia del. WSA Alina Rzepecka (sprawozdawca), , Protokolant Agata Milewska, po rozpoznaniu w dniu 13 października 2022 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 23 października 2019 r. sygn. akt I SA/Op 255/19 w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Opolu z dnia 18 marca 2019 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2014 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od J. K. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Opolu kwotę 3 600 (słownie: trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 23 października 2019 r., sygn. akt I SA/Op 255/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu (dalej: WSA, Sąd pierwszej instancji) po rozpoznaniu na rozprawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm., dalej: p.p.s.a.) oddalił skargę J. K. (dalej: skarżąca, strona) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Opolu (dalej: DIAS, organ) z 18 marca 2019 r. w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2014 r. Wyrok (podobnie, jak i pozostałe orzeczenia powołane w niniejszym uzasadnieniu) jest dostępny na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa. gov.pl/.

Strona w skardze kasacyjnej zaskarżyła powyższy wyrok w całości. Zarzuciła orzeczeniu naruszenie: 1. przepisów prawa materialnego - a) art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f.

w zw. z art. 19 ust. 1 u.p.d.o.f., przez ich błędną wykładnię, a w konsekwencji przyjęcie, że kwoty, których podatnik faktycznie nie otrzymał ani nie zostały postawione do jego dyspozycji, stanowią przychód; b) art. 19 ust. 1 u.p.d.o.f. oraz art. 22 ust. 6d u.p.d.o.f. przez ich błędną wykładnię, a w konsekwencji przyjęcie, że przeznaczenie przez skarżącą łącznej kwoty 500 792,65 zł na rzecz spłaty obciążeń związanych ze sprzedażą nie stanowi udokumentowanego nakładu zwiększającego wartość rzeczy