Wyrok NSA z dnia 6 października 2022 r., sygn. II GSK 566/19

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Skoczylas Sędzia NSA Dorota Dąbek (spr.) Sędzia del. WSA Izabella Janson po rozpoznaniu w dniu 6 października 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej B. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 lutego 2019 r. sygn. akt VIII SA/Wa 736/18 w sprawie ze skargi B. M. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 20 lipca 2018 r. nr BP.702.18.2018.0173.PLD.2097 w przedmiocie kary pieniężnej za przejazd po drodze krajowej bez uiszczenia opłaty elektronicznej 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od B. M. na rzecz Głównego Inspektora Transportu Drogowego 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 4 lutego 2019 r., sygn. akt VIII SA/Wa 736/18, oddalił skargę B. M. (strona, skarżąca) na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 20 lipca 2018 r., nr BP.702.18.2018.0173.PLD.2097, w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej w transporcie drogowym.

Oddalając skargę, w motywach rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji wskazał, że w dniu 9 października 2017 r. na odcinku drogi ekspresowej S7, węzeł Skarżysko-Kamienna (połączenie z drogą krajową nr 7) - węzeł Kielce Południe, inspektor Inspekcji Transportu Drogowego po ujawnieniu naocznie incydentu zatrzymał do kontroli mobilnej zespół pojazdów składający się z samochodu ciężarowego marki Volkswagen o numerze rejestracyjnym (...) i przyczepy ciężarowej o numerze rejestracyjnym (...). Kierowcą kontrolowanego zespołu pojazdów był M. M. Podczas kontroli ustalono, że ww. pojazd samochodowy nie został wyposażony w urządzenie, o którym mowa w art. 13i ust. 3 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 2200 ze zm.; dalej: "u.t.d."), co skutkowało naruszeniem obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej. Zatrzymany kierowca poruszał się płatnym odcinkiem drogi ekspresowej S7 przejeżdżając pod bramownicą, która zarejestrowała naruszenie obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej w dniu 9 października 2017 r. o godzinie 10:38:00. Na podstawie przedłożonych przez kierowcę w trakcie kontroli dowodów rejestracyjnych pojazdów ustalono, że dopuszczalna masa całkowita ww. zespołu pojazdów przekracza 3,5 tony. Sąd pierwszej instancji wskazał, że podstawą nałożenia kary pieniężnej z art. 13k ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2222 ze zm.; dalej: "u.d.p.") jest przejazd pojazdem samochodowym, o którym mowa w art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy, określoną drogą krajową lub jej odcinkiem bez uiszczenia wymaganej opłaty. Z przepisu art. 13k ust. 1 wynika, że kreowana na jego gruncie odpowiedzialność ma charakter obiektywny, co oznacza, że jest ona niezależna od winy sprawcy naruszenia. W szczególności przepis art. 189e k.p.a. nie zmienia charakteru odpowiedzialności administracyjnej za delikt administracyjny na odpowiedzialność subiektywną determinowaną winą i przyczynami naruszenia. Przepis ten jedynie wyłącza możliwość ukarania strony w bardzo szczególnej sytuacji, jaką jest siła wyższa. Art. 189f § 1 pkt 1 k.p.a. obliguje natomiast organ do odstąpienia od nałożenia kary i poprzestania na pouczeniu, jeżeli waga naruszenia jest znikoma, a strona zaprzestała naruszania prawa. W ocenie Sądu pierwszej instancji waga ww. naruszenia nie była znikoma, gdyż dotyczyła podstawowego obowiązku w zakresie korzystania z dróg publicznych. Przewidziana kary administracyjna nie jest zależna od takich okoliczności, jak cel przejazdu, jednorazowość lub wysoka częstotliwość przejazdów, nieświadomość lub nieznajomość przepisów, tylko wynika z samego faktu naruszenia.