Wyrok WSA w Lublinie z dnia 4 października 2022 r., sygn. II SA/Lu 370/22

Z art. 20 u.p.z.p. wywieść należy jedną z podstawowych zasad planowania przestrzennego jaką jest wymóg zgodności planu miejscowego z ustaleniami studium. Uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w którym przeznaczenie terenu lub sposób zagospodarowania terenu są niezgodne ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, stanowi istotne naruszenie tej zasady.

Plan miejscowy nie może naruszać ustaleń studium. Przepis art. 20 ust. 1 u.p.z.p. nie pozwala na modyfikację w planie wskaźników zagospodarowania przestrzennego przyjętych w studium.

Nieokreślenie w planie miejscowym udziału powierzchni biologicznie czynnej działki lub terenu, stanowi istotne naruszenie zasad sporządzania planu, które skutkować musi stwierdzeniem nieważności planu miejscowego.

Jeżeli chodzi o określenie wysokości zabudowy to zgodzić należy się, że wskaźnik ten powinien zostać ustalony jednostką metryczną. Wynika to z istoty pojęcia wysokości, która oznacza odległość od jakiegoś punktu do punktu znajdującego się w górze. Wysokość jest rodzajem odległości, którą w Polsce określa się w oparciu o metryczny system miar.

Ustalenie wysokości zabudowy z odwołaniem się do jednostek metrycznych stanowi najbardziej dokładny i pewny sposób określenie tego wskaźnika.

Organy gminy nie mogą w planie miejscowym zamieszczać przepisów, które określałyby sposób mierzenia wysokości budynku albowiem kwestia ta została wyczerpująco uregulowana w § 6 rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Rada gminy nie powinna definiować w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego tak pojęcia "wysokości budynku", jak również nie może tworzyć przepisów, które skutkowałyby innym sposobem mierzenia wysokości budynku, niż to przewidują przepisy powszechnie obowiązujące rozporządzeń wykonawczych, wydanych na podstawie stosownej delegacji ustawowej wynikającej z ustawy Prawo budowlane.