Wyrok NSA z dnia 23 września 2022 r., sygn. III OSK 2735/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Piotr Korzeniowski Sędzia del. WSA Dariusz Chaciński po rozpoznaniu w dniu 23 września 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 stycznia 2020 r. sygn. akt II SA/Wa 1491/19 w sprawie ze skargi H. S. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 7 maja 2019 r. nr 440000/623/123/2019 w przedmiocie odmowy przyznania rodzicielskiego świadczenia uzupełniającego 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę, 2. odstępuje od zasądzenia od H. S. kosztów postępowania kasacyjnego na rzecz Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w całości.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 24 stycznia 2020 r. sygn. akt II SA/Wa 1491/19 po rozpoznaniu sprawy ze skargi H. S. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 7 maja 2019 r. nr 440000/623/123/2019 w przedmiocie odmowy przyznania rodzicielskiego świadczenia uzupełniającego, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325) dalej "p.p.s.a." uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 19 marca 2019 r.

Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Decyzją z 19 marca 2019 r., nr 440000/623/431625/2019, Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych odmówił skarżącej przyznania rodzicielskiego świadczenia uzupełniającego. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że w celu przyznania świadczenia powinny zostać spełnione wszystkie przesłanki wymienione w art. 3 ustawy z 31 stycznia 2019 r. o rodzicielskim świadczeniu uzupełniającym (Dz. U. z 2019 r., poz. 303) zwanej dalej "ustawą" lub "u.r.ś.u.". Z akt sprawy wynika, że skarżąca zaprzestała od [...] lutego 1975 r. wychowywania syna K., ur. [...] czerwca 1969 r., z powodu jego wczesnej śmierci. W sytuacji całkowitej przerwy w sprawowaniu osobistej opieki nad synem doszło do ustania wychowania dziecka w rozumieniu ustawy, co uzasadniało odmowę przyznania wnioskowanego świadczenia.