Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 15 września 2022 r., sygn. I SA/Wr 882/21

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tadeusz Haberka,, Sędziowie: Sędzia WSA Jarosław Horobiowski (sprawozdawca),, Sędzia WSA Marta Semiczek,, Protokolant: Starszy specjalista Paulina Wódka,, po rozpoznaniu w Wydziale I, na rozprawie w dniu 15 września 2022 r. sprawy ze skargi A Sp. z o.o. z/s we W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z dnia 30 czerwca 2021 r. nr 0201-IOV-21.4103.14.2021 w przedmiocie nadpłaty w podatku od towarów i usług za XII/2017 r.: I. uchyla w całości zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu z dnia 26 marca 2021 r. nr 0271-SPP-2.4103.16.2021; II. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu na rzecz strony skarżącej kwotę 4.017,00 (cztery tysiące siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

1. Postępowanie przed organami administracji publicznej.

1.1. Zaskarżoną decyzją z dnia 30 czerwca 2021 r., nr 0201-IOV-21.4103.14.2021, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu (dalej: organ odwoławczy, organ II instancji, DIAS), po rozpoznaniu odwołania A Sp. z o.o.(dalej: Skarżąca, Spółka, Strona) utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu (dalej: organ I instancji, NDUS) z dnia 26 marca 2021 r., nr 0271-SSP-2.4103.16.2021, o odmowie stwierdzenia i zwrotu na rzecz Spółki nadpłaty w podatku od towarów i usług (dalej: VAT) za grudzień 2017 r. w kwocie 12 130,00 zł w związku z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: Trybunał, TSUE) z dnia 15 października 2020 r. w sprawie E. sp. z o.o. sp.k., C-335/19, EU:C:2020:829 (publ. w Dz.Urz. UE z dnia 7 grudnia 2020 r. 2020/C 423/10).

1.2. Jak wynika z akt sprawy, pismem z dnia 19 stycznia 2021 r. Spółka wniosła na podstawie art. 75 § 1 w zw. z art 74 oraz art. 78 § 5 pkt 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.; dalej: O.p.), w związku z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: Trybunał, TSUE) z 15 października 2020 r. w sprawie C-335/19 o zwrot nadpłaty w podatku od towarów i usług za okres grudnia 2017 r. Strona podniosła, że na dzień złożenia wniosku oraz w okresie, którego on dotyczy była czynnym podatnikiem podatku VAT, składała za poszczególne miesiące 2017 r. deklaracje VAT-7, zaś ustalając wysokość podstawy opodatkowania VAT, stosowała regulacje art. 89a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106, ze zm.; dalej: uVAT) w brzmieniu obowiązującym na dzień złożenia tych deklaracji. Strona nie korygowała podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w odniesieniu do wierzytelności nieściągalnych przysługujących jej wobec tych podmiotów, które w dniu dostawy towarów lub świadczenia usług oraz w dniu poprzedzającym złożenie deklaracji mającej na celu skorzystanie z tzw. ulgi na złe długi, nie byli czynnymi podatnikami VAT lub byli w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, upadłościowego lub likwidacji. Jak wskazała spółka, zgodnie z ww. wyrokiem TSUE, artykuł 90 dyrektywy Rady nr 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L. z 2006 r. nr 347/1; dalej: dyrektywa VAT) należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, które uzależniają obniżenie podstawy opodatkowania podatkiem od wartości dodanej (VAT) od warunku, by w dniu dostawy towaru lub świadczenia usług, a także w dniu poprzedzającym dzień złożenia korekty deklaracji podatkowej mającej na celu skorzystanie z tego obniżenia, dłużnik był zarejestrowany jako podatnik VAT i nie był w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji, zaś wierzyciel był w dniu poprzedzającym dzień złożenia korekty deklaracji podatkowej nadal zarejestrowany jako podatnik VAT.