Wyrok NSA z dnia 13 września 2022 r., sygn. I FSK 656/19

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Kołaczek (sprawozdawca), Sędzia NSA Marek Olejnik, Sędzia del. WSA Dominik Mączyński, po rozpoznaniu w dniu 13 września 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 października 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 44/18 w sprawie ze skargi Miasta M. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 23 października 2017 r. nr 0114-KDIP4.4012.431.2017.1.MP w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz Miasta M. kwotę 360 (słownie: trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji.

1.1. Zaskarżonym wyrokiem z 25 października 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 44/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu skargi Miasta M. (dalej: Miasto lub Skarżący) na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej jako: organ interpretacyjny lub dyrektor KIS) z dnia 23 października 2017 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług w uchylił zaskarżoną interpretacje indywidualna w części w jakiej uznano za nieprawidłowe stanowisko w zakresie prawa do częściowego odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych przez Miasto przed i po 1 stycznia 2016 r. z zastosowaniem klucza powierzchniowego – czasowego, ponadto oddalając skargę w pozostałym zakresie.

2. Skarga kasacyjna.

2.1. Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wywiódł organ interpretacyjny, zarzucając zaskarżonemu rozstrzygnięciu na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.) naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 86 ust. 2a, 2b i 2h i ust. 22 oraz art. 86 ust. 7b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 ze zm., dalej jako: u.p.t.u.) i art. 173 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L. 347 z dnia 11 grudnia 2006 r. ze zm. dalej jako: Dyrektywa) poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu przez Sąd, że Miastu w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym opisanym we wniosku przysługuje prawo do częściowego odliczenia podatku naliczonego w oparciu o przedstawiony przez Miasto klucz powierzchniowo - czasowy, co doprowadziło Sąd do błędnego zastosowania art. 86 ust. 2h u.p.t.u.