Wyrok WSA w Krakowie z dnia 8 września 2022 r., sygn. I SA/Kr 189/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia: WSA Jarosław Wiśniewski (spr.) Sędziowie: WSA Wiesław Kuśnierz WSA Waldemar Michaldo po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 8 września 2022 r. sprawy ze skargi Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Krakowie, na uchwałę Rady Miejskiej w Piwnicznej Zdroju, z dnia 28 listopada 2019 r. nr XVI/119/2019, w przedmiocie poboru podatku od nieruchomości, podatku leśnego i podatku rolnego w drodze inkasa, określenie inkasentów oraz wysokości, wynagrodzenia za inkaso, stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały .

Uzasadnienie

Uzasadnienie:

Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Krakowie wniosło skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na uchwałę Nr XVI/119/2019 Rady Miejskiej w Piwnicznej - Zdroju z dnia 28 listopada 2019 r. w sprawie poboru podatku od nieruchomości, podatku leśnego i podatku rolnego w drodze inkasa, określenia inkasentów oraz wysokości wynagrodzenia za inkaso (Dz. Woj. Małopolskiego z dnia 5 grudnia 2019 r., poz. 8781) zaskarżając ją w całości i wnosząc o stwierdzenie jej nieważności, zarzucając naruszenie art. 25a ustawy o samorządzie gminnym (t.j.: Dz. U. z 2019 r., poz. 506 z późn. zm.), poprzez wzięcie

udziału

w głosowaniu nad podjęciem uchwały w sprawie poboru podatku od nieruchomości, leśnego i rolnego w drodze inkasa, określenia inkasentów oraz wyznaczenia wynagrodzenia za inkaso radnego – W. K., który w wyniku przyjętej uchwały został inkasentem na terenie sołectwa W. i uprawniony był do poboru wynagrodzenie za inkaso w uchwale ustalonego, a więc w sprawie dotyczącej interesu prawnego głosującego radnego.

W uzasadnieniu skargi podano, iż działanie radnego poddaje pod wątpliwość, czy głosując nad uchwałą Nr XVI/119/2019 kierował się dobrem wspólnoty samorządowej, czy swoim własnym ze względu na wystąpienie tzw. elementu osobistego zainteresowania wymienionego powyżej. W ocenie organu już samo wystąpienie takiego elementu osobistego zainteresowania, zgodnie z przyjętą wykładnią doktryny narusza art. 25a ustawy o samorządzie gminnym, bowiem pozostaje w sprzeczności z ratio legis samego przepisu, który w swoim zamyśle miał chronić interes gminy, a nie samego zainteresowanego.