Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 7 września 2022 r., sygn. II SA/Rz 489/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Ewa Partyka /spr./ Sędziowie NSA Stanisław Śliwa AWSA Maria Mikolik Protokolant specjalista Anna Mazurek–Ferenc po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 września 2022 r. sprawy ze skargi Z. Ś. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Tarnobrzegu z dnia 28 lutego 2022 r. nr SKO.401.ZP.342.27.2022 w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy - skargę oddala -

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi Z.Ś. (dalej: "Skarżący") jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Tarnobrzegu (dalej: "SKO", "Kolegium", "Organ odwoławczy") z dnia 28 lutego 2022 r. nr SKO.401.ZP.342.27.2022 utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...] (dalej: "Prezydent", "organ I instancji") z dnia 8 września 2021 r. nr UGG-U.6730.57.2021 wydaną w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy, w następującym stanie sprawy;

Wskazaną wyżej decyzją z dnia 8 września 2021 r., Prezydent, po rozpoznaniu wniosku M.D. (dalej zwany: "inwestorem"), działając w oparciu o art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2021 r. poz. 735 z późn. zm.; dalej: "k.p.a."), art. 59 ust. 1, art. 60, art. 61 ust. 1, art. 64 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz.U. z 2021 r. poz. 741 z późn. zm.; dalej: "u.p.z.p."), a także § 3 - 9 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. z 2003 r. Nr 164 poz. 1588; dalej: "Rozporządzenie"), ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na zmianie sposobu użytkowania budynku letniskowego, położonego na działce nr [...], przy ul. [...], na budynek mieszkalny jednorodzinny.

Odwołania od powyższej decyzji, wnieśli M.S. oraz Z.Ś., formułując w nich zbieżne zarzuty. W ocenie odwołujących się obszar analizowany został rozszerzony bez uzasadnienia, wyłącznie w celu objęcia nim drewnianego budynku, z 1931 r. Ich zdaniem wydana decyzja otworzy furtkę dla zabudowy działek sąsiednich domami mieszkalnymi, całorocznymi, co nieodwracalnie zmieni charakter obszaru, doprowadzając do spadku atrakcyjności terenów letniskowych pod względem wypoczynku i rekreacji.