Wyrok NSA z dnia 6 września 2022 r., sygn. I FSK 1114/18

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Bartosz Wojciechowski (sprawozdawca), Sędzia NSA Janusz Zubrzycki, Sędzia NSA Marek Kołaczek, Protokolant Marek Wojtasiewicz, po rozpoznaniu w dniu 6 września 2022 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 listopada 2017 r. sygn. akt III SA/Wa 2897/16 w sprawie ze skargi A. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 lipca 2016 r. nr 1401-PT-5.4213.84.2016.MCz w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe od stycznia do grudnia 2013 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A. B. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie kwotę 10.800 (słownie: dziesięć tysięcy osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok sądu I instancji i przedstawiony przez ten sąd tok postępowania przed organami podatkowymi

1.1. Wyrokiem z dnia 22 listopada 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 2897/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oddalił skargę A. B. (dalej: podatnik, strona, skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 lipca 2016 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za okresy rozliczeniowe od stycznia do grudnia 2013 r.

Rozstrzygniecie zapadło w poniższym stanie faktycznym i prawnym.

1.2. Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. ustalił, że skarżący w 2013 r. bezpodstawnie odliczał podatek naliczony z 12 faktur wystawionych dla niego przez T. Sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej także jako: podwykonawca, T. lub T.), która 31 maja 2011 r. została wykreślona z rejestru podatników VAT i od 2011 r. nie składała żadnych deklaracji podatkowych. Zdaniem organu I instancji, skarżący prowadził działalność gospodarczą (P.), której faktycznym przedmiotem było pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania, a nie usługi budowlane. Świadczył usługi na rzecz W. Sp. z o. o. (jednocześnie był prezesem zarządu tej spółki) jako Menedżer Projektu developerskiego dotyczącego budowy osiedla mieszkaniowego pod M., angażując do tego jako podwykonawcę T.. Zdaniem Naczelnika US skarżący faktycznie był prokurentem T. między innymi w 2013 r. pomimo rzekomej rezygnacji z tej funkcji w 2011 r. T. na zlecenie skarżącego miała brać udział w przygotowaniu budżetów cząstkowych i globalnych inwestycji, a także w koordynacji spotkań podmiotów zainteresowanych uczestnictwem w projekcie developerskim. Poszukiwała nadto kontaktów biznesowych na terenie Federacji Rosyjskiej. Stosowne umowy dotyczące rzekomej współpracy gospodarczej (EPC i PMA) skarżący podpisywał zarówno w imieniu inwestora, jak i podwykonawcy. Skarżący nie przedstawił jednak dokumentów potwierdzających udział T. Sp. z o. o. w wykonywaniu projektu developerskiego. Dokumentacja przedstawiona przez skarżącego została bowiem sporządzona w 2008 r., czyli przed sporządzeniem umowy inwestycyjnej, na którą powoływał się w toku postępowania podatkowego. Skarżący oświadczył nadto, że od 2013 r. nie ma żadnych kontaktów z osobami działającymi w imieniu T. Sp. z o.o.