Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 21 lutego 2024 r., sygn. II SA/Gl 1862/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Stanisław Nitecki, Sędziowie Sędzia WSA Tomasz Dziuk (spr.), Sędzia WSA Beata Kalaga-Gajewska, Protokolant Monika Rał, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 lutego 2024 r. sprawy ze skargi B. G.(G.) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia 3 listopada 2023 r. nr SKO.PSŚ/41.5/3106/2023/22191 w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Miasta i Gminy S. z dnia 10 października 2023 r. nr [...].

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 13 września 2023 r. B. G. (strona, skarżąca) zwróciła się do Burmistrza Miasta i Gminy S. o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z opieką nad mężem – A. G. Do wniosku załączono kopię orzeczenia o jego niepełnosprawności, z którego wynika, że został on zaliczony do znacznego stopnia niepełnosprawności.

Decyzją z dnia 10 października 2023 r. Burmistrz Miasta i Gminy S. odmówił stronie przyznania wnioskowanego świadczenia. Jako podstawę prawną decyzji wskazano m.in. art. 17 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 390 ze zm., dalej w skrócie u.ś.r.).

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji przedstawił ustalenia poczynione w trakcie wywiadu środowiskowego. Jednak jako powód odmowy wskazał, iż w świetle dokumentacji przedstawionej przez stronę niepełnosprawność męża skarżącego powstała w 2010 r. Jednocześnie strona nie jest w stanie udokumentować, że niepełnosprawność męża powstała od ukończenia 18 roku życia ani do ukończenia 25 roku życia tj. w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej.

Strona nie zgodziła się z decyzją organu I instancji i wyrażając niezadowolenie z podjętego rozstrzygnięcia wniosła odwołanie. Przyznając, że niepełnosprawność jej męża powstała wieku dorosłym, co jednak w jej ocenie nie umniejsza potrzeby stałej opieki nad nim. Wskazała, że poważna nadwaga oraz schorzenia takie jak duszności, cukrzyca, nadciśnienie, ataki padaczkowe następujące niespodziewanie z częstotliwością nie do przewidzenia powodują konieczność jej obecności przy mężu. Podała, że przy mężu wykonuje wszystkie zabiegi pielęgnacyjne, dawkuje leki, wykonuje zastrzyki. Zdarza się, że karmi męża gdyż napady padaczkowe niestety mają negatywny wpływ na motorykę ruchową kończyn dolnych i górnych. Mąż pozostawiony sam sobie doglądany popołudniami byłby zaniedbany higienicznie, leki nie byłby zażywane o czasie, a dieta tak ważna przy nadwadze i cukrzycy byłaby zachwiana. Jednocześnie skarżąca wskazała na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r., sygn. K 38/13 oraz odwołujące się do niego orzecznictwo NSA, wedle których doszło do uznania niekonstytucyjności części wskazanej normy prawnej w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną ze względu na datę powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki.