Wyrok WSA w Opolu z dnia 1 lutego 2024 r., sygn. I SA/Op 29/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik Sędziowie Sędzia WSA Tomasz Judecki Sędzia WSA Beata Kozicka (spr.) Protokolant St. inspektor sądowy Joanna Szyndrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 lutego 2024 r. sprawy ze skargi C. S. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia 3 sierpnia 2023 r., nr SO.I.621.1.4.2023.ECZ w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) zasądza od Wojewody Opolskiego na rzecz skarżącego C. S. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Zaskarżoną przez C. S. (dalej: strona, skarżący) decyzją z dnia 3 sierpnia 2023 r., nr SO.I.621.1.4.2023.ECZ, Wojewoda Opolski (dalej: Wojewoda), działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r., poz. 775 ze zm.), dalej: Kpa oraz art. 35 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r., poz. 1191 ze zm.), dalej jako: ustawa, po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez R. K., reprezentowaną przez radcę prawnego, od decyzji Burmistrza Głubczyc z dnia 16 marca 2023 r., nr SO.5343.1.28.2022, w sprawie odmowy wymeldowania strony z miejsca pobytu stałego w S. nr a – uchylił w całości decyzję pierwszoinstancyjną i orzekł o wymeldowaniu strony z pobytu stałego w S. nr a.

Argumentując podjęte rozstrzygnięcie, po zaprezentowaniu dotychczasowego przebiegu postępowania, według chronologii zdarzeń, organ odwoławczy wskazał prawne regulacje przedmiotu stanowiące podstawę rozstrzygnięcia. W tych ramach przypomniał, że postępowanie w sprawie wymeldowania strony z miejsca pobytu stałego w S. nr b, zostało wszczęte 10 listopada 2022 r. na wniosek R. K. (dalej także: R. K., małżonka strony). Z kolei wskazując na podstawy prawne rozstrzygnięcia Wojewoda podał, że materialno - prawną podstawę do wymeldowania osoby z dotychczasowego miejsca pobytu stałego decyzją administracyjną - w sytuacji, gdy osoba sama nie wypełniła obowiązku meldunkowego – określa przepis art. 35 ustawy o ewidencji ludności. Zgodnie z tym przepisem - organ gminy, o którym mowa w art. 28 ust. 1, wydaje z urzędu lub na wniosek właściciela lub podmiotu wskazanych w art. 28 ust. 2, decyzję w sprawie wymeldowania obywatela polskiego, który opuścił miejsce pobytu stałego albo opuścił miejsce pobytu czasowego przed upływem deklarowanego okresu pobytu i nie dopełnił obowiązku wymeldowania się. Prawidłowe rozstrzygnięcie indywidualnej sprawy w postępowaniu administracyjnym uzależnione jest od dokładnego ustalenia stanu faktycznego - czyli czy nastąpiło trwałe i dobrowolne opuszczenie lokalu przez osobę. Postępowanie takie, na co zwrócił uwagę Wojewoda, wymaga zgromadzenia materiału dowodowego oraz jego wszechstronnego rozważenia i oceny w myśl określonych w Kpa zasad regulujących postępowanie dowodowe. Zaznaczył przy tym, że ustawodawca nakłada na organy administracji publicznej obowiązek m.in. podejmowania wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli (art. 7 Kpa). Chodzi zatem o sytuację, w której osoba nie przebywa w lokalu mieszkalnym, w którym miała zorganizowane centrum życiowe, a nieprzebywanie to jest wynikiem woli tej osoby. Przy ustalaniu zamiaru nie można jednak poprzestać tylko na oświadczeniach zainteresowanych osób. Dla oceny zamiaru istotne znaczenie mają okoliczności istniejące w sprawie i to, czy potwierdzają wolę osób zainteresowanych, czy są z nią w sprzeczności. Rezygnacja z przebywania w lokalu może nastąpić w sposób wyraźny, poprzez złożenie stosownego oświadczenia, lub w sposób dorozumiany - poprzez zachowanie, które wyraża wolę danej osoby (por. wyrok WSA w Lublinie z 20 marca 2012 roku, sygn. akt II SA/Lu 29/12, wszystkie przytaczane w uzasadnieniu orzeczenia sądów administracyjnych dostępne są na stronie internetowej: www.orzeczenia.nsa.gov.pl, CBOSA). Opuszczenie lokalu nie musi być przy tym połączone z jego opróżnieniem z wszystkich rzeczy należących do opuszczającego lokal. Pozostawienie rzeczy - nawet o charakterze osobistym - nie świadczy o skoncentrowaniu spraw życiowych w spornym lokalu (patrz: wyrok NSA z 14 lutego 2013 r., sygn. akt II OSK 1938/11 14).