Wyrok WSA w Lublinie z dnia 18 stycznia 2024 r., sygn. II SA/Lu 1034/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Cylc – Malec (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Grymuza Asesor sądowy Bartłomiej Pastucha po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 18 stycznia 2024r. sprawy ze skargi M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zamościu z dnia 1 września 2023r., znak: SKO.PS/40/583/2023 w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Zamościu decyzją z dnia 1 września 2023r., znak: SKO.PS/40/583/2023 po rozpatrzeniu odwołania M. K. utrzymało w mocy decyzję wydaną z upoważnienia Wójta Gminy H. z dnia 29 marca 2023r., Nr PS.4042.ŚP.182.23 o odmowie przyznania świadczenia pielęgnacyjnego w związku z koniecznością sprawowania opieki nad mężem P. K..

W uzasadnieniu wyjaśniono, że skarżąca złożyła wniosek o przyznanie świadczenia w dniu 28 lutego 2023r., dołączając orzeczenie Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Hrubieszowie z dnia 27 stycznia 2023r., którym zaliczono P. K. do osób o znacznym stopniu niepełnosprawności z wyjaśnieniem, że niepełnosprawność istnieje od 60 r. ż., zaś znaczny jej stopień od 12 maja 2022r.

Odmawiając przyznania skarżącej świadczenia, organ I instancji podniósł, że nie zostało spełnione kryterium wieku powstania niepełnosprawności (art. 17 ust. 1 b u.ś.r. wymaga, by niepełnosprawność powstała nie później niż do ukończenia 18. roku życia lub w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej, jednak nie później niż do ukończenia 25. roku życia). Ponadto wskazał, że P. K. większość czynności związanych z codziennym funkcjonowaniem wykonuje samodzielnie i nie jest konieczna rezygnacja skarżącej z zatrudnienia. Poza tym organ zauważył, że P. K. mieszka razem z żoną i córką, która nie pracuje zawodowo, a więc w razie konieczności może sprawować opiekę nad ojcem.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze wyjaśniło, że w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2014r., sygn. akt K 38/13 nie jest przeszkodą przyznania spornego świadczenia kryterium wieku, określone w art. 17 ust. 1b u.ś.r., jednak Kolegium utrzymało w mocy decyzję organu I instancji podzielając stanowisko tego organu, że nie zachodzi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy rezygnacją z zatrudnienia przez skarżącą a opieką nad mężem, co jest podstawowym warunkiem prawa do świadczenia pielęgnacyjnego (art. 17 ust. 1u.ś.r.). Wyjaśnił, że rezygnacja z aktywności zawodowej musi być wymuszona przez konieczność sprawowania opieki nad chorym, zaś rozmiar tej opieki musi być na tyle duży, aby uniemożliwiał on podjęcie lub wykonywanie pracy zarobkowej. Jeżeli zaś sprawowanie opieki nad osobą niepełnosprawną nie koliduje z wykonywaniem pracy lub potencjalnym podjęciem zatrudnienia, a także w sytuacji, gdy rezygnacja z zatrudnienia nie ma faktycznego związku ze sprawowaniem opieki, bądź osoba sprawująca opiekę nie podejmowała zatrudnienia z innych przyczyn, jak np. brak pracy czy swój stan zdrowia, wówczas świadczenie nie przysługuje. Zdaniem Kolegium, w niniejszej sprawie ma miejsce ta druga sytuacja. P. K. mieszka wraz z żoną oraz córką; leczy się wprawdzie onkologicznie, lecz jest osobą chodzącą, nie wymaga pomocy przy przemieszczaniu się, samodzielnie dba o higienę osobistą, myje się, goli, ubiera, spożywa posiłki, przyjmuje leki, mierzy ciśnienie. W trakcie wywiadu środowiskowego w dniu 13 marca 2023r. był sam w domu, żona z córką i zięciem pojechali do lekarza. Zakres opieki nad nim nie wymusza rezygnacji z podjęcia pracy zarobkowej przez skarżącą, chociażby w niepełnym wymiarze. Ponadto z wywiadu środowiskowego nie wynika, by skarżąca wykonywała przy mężu czynności ściśle opiekuńcze. Obiektywnie jest więc możliwe takie zorganizowanie opieki, aby skarżąca mogła podjąć zatrudnienie.