Wyrok NSA z dnia 22 listopada 2023 r., sygn. III OSK 2888/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Przemysław Szustakiewicz Sędziowie: Sędzia NSA Teresa Zyglewska (spr.) Sędzia del. WSA Maciej Kobak Protokolant starszy asystent sędziego Joanna Ukalska po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2023 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M.S. i W.P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 12 lutego 2020 r., sygn. akt II SA/Gd 477/19 w sprawie ze skargi M.S. i W.P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 24 kwietnia 2019 r., nr SKO.460.5.2019 w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 12 lutego 2020 r., sygn. akt II SA/Gd 477/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku (dalej: Sąd I instancji) oddalił skargę M.S. i W.P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. (dalej: organ, SKO) z 24 kwietnia 2019 r., nr SKO.460.5.2019 w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodzili się M.S. i W.P. (dalej: skarżący kasacyjnie) i w skardze kasacyjnej zarzucili zaskarżonemu wyrokowi naruszenie:

– art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska przez jego błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie w sprawie, które doprowadziło do uznania, iż mimo braku niepewności co do skutków przedsięwzięcia na środowisko, Sąd ocenił działania organów administracyjnych przez pryzmat tej zasady;

– art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, które doprowadziło do wadliwego uznania, że planowane zamierzenie inwestycyjne może stanowić znaczące zagrożenie dla właściwego stanu ochrony obszaru Natura 2000;

– art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko w zw. z art. 34 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie przyrody przez ich błędną wykładnię prowadzącą do wadliwych ustaleń w kwestiach nadrzędnego interesu publicznego, środków kompensacji przyrodniczej i braku alternatywnych rozwiązań dla przedsięwzięcia;