Wyrok WSA w Lublinie z dnia 6 października 2023 r., sygn. I SA/Lu 284/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Niezgoda (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Wałejko Asesor sądowy Marcin Małek Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Woźny po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 października 2023 r. sprawy ze skargi W. B. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia 24 marca 2023 r. nr 0601-IOV-1.4103.50.2022.8 w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od lutego do grudnia 2019 r. - oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 24 marca 2023 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Lublinie, dalej: "Dyrektor Izby Administracji Skarbowej", "organ odwoławczy", po rozpatrzeniu odwołania W. B., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą G. B. W. B. dalej: "podatnik", "skarżący", utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Białej Podlaskiej, dalej: "Naczelnik Urzędu Skarbowego", "organ pierwszej instancji", z dnia 29 listopada 2022 r. w zakresie rozliczenia podatku od towarów i usług za miesiące od lutego do grudnia 2019 r.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji i akt sprawy wynika, że wskazaną decyzją Naczelnik Urzędu Skarbowego zmienił podatnikowi rozliczenie w podatku od towarów i usług, określając za poszczególne miesiące od lutego do grudnia 2019 r. kwotę zwrotu różnicy podatku w podatku od towarów i usług w wysokościach mniejszych od zadeklarowanych. W ocenie organu pierwszej instancji łączna kwota zawyżenia zwrotu podatku na rachunek bankowy podatnika wyniosła 734.359 zł.

Decyzja została wydana w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w toku kontroli podatkowej poprzedzonej czynnościami sprawdzającymi oraz postępowania podatkowego w zakresie prawidłowości rozliczenia z budżetem państwa z tytułu podatku od towarów i usług za miesiące od lutego do grudnia 2019 r.

Uzasadniając decyzję Naczelnik Urzędu Skarbowego argumentował, że podatnik nie posiada dowodów, które potwierdzałyby w wiarygodny sposób wykazywane przez podatnika wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów do podmiotów ze S. (S. s.r.o., B. s.r.o. i C. S.) oraz podmiotu z W. (B. K.). Podmioty, na które podatnik wystawił zakwestionowane faktury VAT były znikającymi podatnikami, nie prowadzącymi działalności gospodarczej pod adresami wskazanymi na fakturach, z którymi organy podatkowe nie miały kontaktu. Dostawy towarów do w/w nabywców nie mogły być dokonane, słowacka i węgierska administracja podatkowa nie potwierdziły ich dokonania. Organ pierwszej instancji stwierdził, że podatnik nie spełnił wszystkich warunków określonych w art. 42 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.), dalej: "ustawa o VAT", do zastosowania stawki 0% podatku VAT do transakcji ujętych w fakturach wystawionych ww. podmiotom. Zapisy w rejestrach sprzedaży VAT za okres objęty kontrolą, pod pozycjami wymienionymi w zestawieniu zakwestionowanych faktur, organ uznał za nieodpowiadające wymaganiom zawartym w treści art. 109 ust. 3 ustawy o VAT a w konsekwencji za nierzetelne, stwierdzając, że w związku z tym ewidencja sprzedaży nie może stanowić dowodu tego, co wynika z zawartych w niej zapisów, w części dotyczącej wyżej stwierdzonych nieprawidłowości, w myśl art. 193 § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.), dalej: "O.p." W ocenie organu pierwszej instancji podatnik świadomie uczestniczył w oszukańczych transakcjach przeprowadzonych z podmiotami, którym wystawiono zakwestionowane faktury VAT ze stawką 0%, w sytuacji gdy nie przedstawił jednoznacznych dowodów, że towary zostały dostarczone pod wskazane na fakturach adresy. W konsekwencji organ podatkowy pierwszej instancji opodatkował sprzedaż wykazaną przez podatnika na zakwestionowanych fakturach VAT w rejestrach sprzedaży VAT oraz w deklaracjach VAT-7, jako sprzedaż krajową według stawki 23%.