Wyrok NSA z dnia 30 sierpnia 2022 r., sygn. II OSK 2770/19

Dnia 30 sierpnia 2022 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Marzenna Linska-Wawrzon Sędziowie: sędzia NSA Robert Sawuła (spr.) sędzia del. WSA Piotr Broda po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2022 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej L.S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 stycznia 2019 r., sygn. akt VII SA/Wa 1049/18 w sprawie ze skargi L. S. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 23 lutego 2018 r. znak DOA.7210.277.2016.JWO w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 3 stycznia 2019 r., VII SA/Wa 1049/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny (powoływany dalej jako: WSA) w Warszawie oddalił skargę L. S. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego (GINB) z 23 lutego 2018 r., znak DOA.7210.277.2016.JWO, w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego. Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Jak ustalił w powyższym wyroku sąd wojewódzki, decyzją Naczelnika Dzielnicy [...] z 23 lutego 1978 r., Nr AGK-NB-l-8381/1256/78, zatwierdzono plan realizacyjny i udzielono pozwolenia na budowę domu jednorodzinnego z garażem na działce przy ul. [...] w W. Decyzją z 9 września 2003 r., nr 1839/I/2003, na wniosek T. K. Wojewoda Mazowiecki stwierdził nieważność w/w decyzji Naczelnika Dzielnicy [...] z 23 lutego 1978 r., a GINB decyzją z 8 stycznia 2004 r., znak: OR/ORZ/MNP/4412/19/04, utrzymał w mocy powyższą decyzję Wojewody Mazowieckiego. Decyzja GINB nie była przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej.

Dalej w wyroku VII SA/Wa 1049/18 przywołano, że podaniem z 21 września 2016 r., L. S. wniósł o wznowienie postępowania zakończonego decyzją GINB z 8 stycznia 2004 r. Jako podstawę wskazał art. 145 § 1 pkt 5 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 2018, poz. 2096 ze zm., K.p.a.), wyjaśniają iż w trakcie porządkowania strychu budynku przy ul. [...], co miało mieć miejsce na początku września 2016 r., odnalazł umowę darowizny części nieruchomości z 6 października 1959 r. dokonaną w formie aktu notarialnego, dotyczącą własności nieruchomości położonej przy ul. [...] (ówcześnie [...]), zawartą między M. A., jej synem Z. oraz A. H.A. (synowa M. A.). W umowie tej strony ustanowiły podział nieruchomości quo ad usum, w ramach którego obdarowani otrzymali wschodnią jej część w wyłączne posiadanie, podczas gdy część zachodnia (położona od strony ul. [...]) pozostała w wyłącznym posiadaniu darczyńcy. Jednocześnie każda ze stron otrzymała prawo do samodzielnego zarządzania swoją częścią nieruchomości, w tym do dysponowania nią na cele budowlane. Wnioskodawca wznowienia podnosił, że w decyzji GINB z 8 stycznia 2004 r. odniesiono się jedynie do stanu właścicielskiego na dzień 11 września 1979 r., w ogóle nie badając wcześniejszej dokumentacji. Istnienie podziału quo ad usum modyfikuje natomiast regulację zawartą w art. 29 ust. 5 ustawy Prawo budowlane z 1974 r. (uPb 1974). Jeżeli bowiem umowa darowizny z 1959 r. byłaby znana organom uprzednio rozpatrującym sprawę, rozstrzygnięcie tychże organów mogłoby być inne (brak wady rażącego naruszenia prawa w decyzji Naczelnika Dzielnicy [...] z 23 lutego 1978 r.).