Wyrok WSA w Łodzi z dnia 17 sierpnia 2022 r., sygn. I SA/Łd 359/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Agnieszka Krawczyk (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Paweł Janicki Sędzia WSA Bożena Kasprzak Protokolant: St. asystent sędziego Maciej Dębski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2022 r. sprawy ze skargi [...] Spółki z o.o. z siedzibą w Ł. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 28 lutego 2022 r. nr 0111-KDIB3-2.4012.32.2022.1.SR w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) uchyla zaskarżoną interpretację; 2) zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz strony skarżącej kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 5 stycznia 2022 r. (data wpływu do organu – 14 stycznia 2022 r.) I. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. (dalej: skarżąca) wniosła o wydanie interpretacji indywidualnej co do braku jej obowiązku – jako podmiotu świadczącego na rzecz Klienta usługi organizacji Loterii promocyjnej piwa marek należących do Klienta – zapłaty opłaty w wysokości 10% podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 13² ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi oraz sporządzania zbiorczej deklaracji miesięcznej, o której mowa w przepisie art. 13² ust. 2 tej ustawy.

Interpretacją indywidualną z dnia 28 lutego 2022 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: organ, DIKS) uznał stanowisko skarżącej za nieprawidłowe. W uzasadnieniu stwierdził, że z literalnej wykładni art. 13² ustawy wynika, że obowiązek uiszczania opłat dotyczy tylko tych podmiotów, które (zgodnie z definicją reklamy napojów alkoholowych) reklamę rozpowszechniają. Jednak definicja reklamy zawarta w ustawie w istotny sposób rozszerza powszechnie ugruntowane w orzecznictwie pojęcie reklamy, gdyż za reklamę uważa każdą rozpowszechnianą publicznie informację. Z tak sformułowanej definicji można wnioskować, że każde działanie zmierzające do publicznego rozpowszechniania znaków towarowych napojów alkoholowych uznaje się za reklamę napojów alkoholowych. Z zakresu tego ustawodawca wyłączył tylko informacje używane do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi. Dlatego skarżąca jest podmiotem, który publicznie rozpowszechnia reklamę napojów alkoholowych i będzie na niej ciążył obowiązek uiszczenia opłaty, o której mowa w art. 13² ust. 1 ustawy w wysokości 10% podstawy opodatkowania podatkiem VAT świadczonych usług, bowiem jest to świadczenie usługi będącej reklamą napojów alkoholowych w rozumieniu art. 2¹ ust. 1 pkt 3 ustawy. W konsekwencji skarżąca będzie również zobowiązana do sporządzania zbiorczej deklaracji miesięcznej, o której mowa w przepisie art. 13² ust. 2 ustawy. Odnosząc się natomiast do dokonywania zakupu nagród rzeczowych, na sfinansowanie których skarżąca otrzymywała od Klienta środki pieniężne organ stwierdził, że w tym zakresie skarżąca nie świadczy usług reklamowych – nie rozpowszechnia reklamy napojów alkoholowych. W związku z tym nie będzie zobowiązana do wnoszenia opłat na podstawie art. 13² ust. 1 ustawy w związku z otrzymanymi od Klienta środkami pieniężnymi na sfinansowanie zakupu nagród rzeczowych. Podsumowując organ stwierdził, że stanowisko skarżącej jest nieprawidłowe.