Wyrok NSA z dnia 3 sierpnia 2022 r., sygn. II FSK 1479/20

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędziowie Sędzia NSA Tomasz Kolanowski, Sędzia NSA Sylwester Golec (sprawozdawca), po rozpoznaniu w dniu 3 sierpnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. S.A. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 grudnia 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 910/19 w sprawie ze skargi A. S.A. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 11 lutego 2019 r. nr 0114-KDIP3-3.4011.556.2018.2.MS2 w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od A. S.A. z siedzibą w W. na rzecz Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej kwotę 360 (słownie: trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 5 grudnia 2019 r., III SA/Wa 910/19, oddalił skargę A. S.A. z siedzibą w W. (dalej: skarżąca spółka) na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 11 lutego 2019 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Pełna treść uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia dostępna jest na stronie internetowej https://orzeczenia.nsa.gov.pl/ (dalej w skrócie: "CBOSA").

Powyższy wyrok skarżąca spółka zaskarżyła w całości skargą kasacyjną. Na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm., dalej: P.p.s.a.) zarzuciła wyrokowi:

- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 21 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j.: Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm., dalej zwana: "u.p.d.o.f.") przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że świadczenie będące przedmiotem zaskarżonego orzeczenia i poprzedzającej je decyzji organu, nie może zostać zakwalifikowane jako odszkodowanie, którego wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów postanowień układów zbiorowych pracy, mimo faktu, że w całości ma ono swoje źródło w zakładowym układzie zbiorowym pracy stosowanym przez wnioskodawcę, co w konsekwencji doprowadziło do uznania, że świadczenie nie podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.;