Wyrok NSA z dnia 28 lipca 2022 r., sygn. III FSK 754/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Tomasz Zborzyński, Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędzia NSA Jacek Pruszyński (sprawozdawca), , po rozpoznaniu w dniu 28 lipca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej W. G. i R. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 20 grudnia 2018 r., sygn. akt I SA/Ke 363/18 w sprawie ze skargi W. G. i R. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kielcach z dnia 19 lipca 2018 r., nr SKO PO-41/1193/265/2018 w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego za 2018 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1. Wyrok sądu pierwszej instancji.

Wyrokiem z 20 grudnia 2018 r., sygn. akt I SA/Ke 363/18, Wojewódzki

Sąd Administracyjny w Kielcach oddalił skargę W. G. i R. G.

(dalej: skarżący) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kielcach

z 19 lipca 2018 r., nr SKO PO-41/1193/265/2018 w przedmiocie łącznego zobowiązania podatkowego za 2018 r. Wyrok (podobnie, jak pozostałe powołane w uzasadnieniu orzeczenia) jest dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl.

2. Skarga kasacyjna.

Skargę kasacyjną od wyroku sądu pierwszej instancji złożyli skarżący. Działający w ich imieniu pełnomocnik zaskarżył wyrok w całości. Na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., dalej: p.p.s.a.), zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów postępowania, których uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. naruszenie przepisu art. 122 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm., dalej: o.p.) w zw. art. 21 ust. 1 ustawy z 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz.U. z 2005 r. poz. 2027 ze zm., dalej: u.p.g.k.) poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że w przedmiotowej sprawie dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę wymiaru podatku, w sytuacji gdy strony kwestionowały te dane jako niezgodne ze stanem rzeczywistym;