Wyrok WSA w Kielcach z dnia 27 lipca 2022 r., sygn. II SA/Ke 257/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sylwester Miziołek Sędziowie Sędzia WSA Renata Detka Sędzia WSA Jacek Kuza (spr.) Protokolant Starszy inspektor sądowy Joanna Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 lipca 2022 r. sprawy ze skargi K. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] kwietnia 2022 r. [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z [...] kwietnia 2022 r. [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu odwołania K. K. od wydanej z upoważnienia Burmistrza S. decyzji z [...] marca 2022 r. w sprawie odmowy przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej wnioskowanego na M. S., na okres od 1 lutego 2022 r. do bezterminowo, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa, utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ odwoławczy podał, że M. S. legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności, jest panną, nie posiada własnych dzieci, a rodzice i jedyna siostra nie żyją. Opiekuje się nią niepracujący zawodowo K. K., dla którego jest ciotką.

Następnie Kolegium odniosło się do zarzutu odwołania oraz uzasadnienia decyzji organu I instancji dotyczącego wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2014 r. sygn. K 38/13. Organ odwoławczy wskazał, że po wydaniu tego wyroku ugruntowała się linia orzecznicza, z której wynika, że nie jest dopuszczalne oparcie odmowy przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego na tej części art. 17 ust. 1b z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (aktualnie tekst jedn. Dz. U. z 2020 r. poz. 615), dalej zwanej "u.ś.r.", która została uznana za niezgodną z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. W związku z powyższym, organ I instancji, odmawiając zaskarżoną decyzją przyznania stronie prawa do wnioskowanego świadczenia ze względu na fakt, że niepełnosprawność osoby wymagającej opieki nie powstała w wieku określonym w art. 17 ust. 1b u.ś.r. dopuścił się uchybienia prawa materialnego, gdyż nie wziął pod uwagę treści wyroku TK z 21 października 2014 r. i wydał decyzję w oparciu o niekonstytucyjną normę prawną.