Wyrok NSA z dnia 21 lipca 2022 r., sygn. I FSK 819/22

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia NSA Mariusz Golecki (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Elżbieta Olechniewicz, po rozpoznaniu w dniu 21 lipca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej H. O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 27 stycznia 2022 r. sygn. akt I SA/Ke 655/21 w sprawie ze skargi H. O. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Kielcach z dnia 24 września 2021 r. nr 2601-IOV-2.603.6.2021 w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji.

1.1. Zaskarżonym wyrokiem z 27 stycznia 2022 r., sygn. akt I SA/Ke 655/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach oddalił skargę H. O. (dalej: "Strona" lub "Skarżący") na decyzje Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Kielcach (dalej: Organ lub DIAS) z 24 września 2021 r. w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji określającej zobowiązanie w podatku od towarów i usług za maj 2011 r.

1.2. W ocenie Sądu pierwszej instancji zaskarżona decyzja odmawiająca Skarżącemu uchylenia ostatecznej decyzji w wyniku wznowienia postępowania na podst. art. 240 § 1 pkt 11 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm., dalej: "O.p.") jest zgodna z prawem. Zdaniem Sądu powoływany przez Stronę wyrok TSUE z 16 października 2019 r. sygn. akt C-189/18 nie miał wpływu na treść decyzji ostatecznej Dyrektora z 11 maja 2017 r., który wymuszałby jej uchylenie.

Zdaniem WSA ocena przedmiotowej sprawy wymaga w pierwszej kolejności podkreślenia, że decyzja ta wydana została w oparciu o art. 99 ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, dalej: "ustawa o VAT"). Istotą sprawy jest zatem kwestia, że Dyrektor w decyzji za maj 2011 r. nie badał w ogóle okoliczności związanych z zakwestionowaniem Skarżącemu prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez nierzetelnego kontrahenta, a więc ustaleń, które stały się podstawą wymiaru podatkowego za czerwiec 2011 roku. Zdaniem Sądu, orzeczenie TSUE nie ma żadnego wpływu na treść decyzji ostatecznej w niniejszej sprawie. W postępowaniu, którego wynikiem była ta decyzja, organy podatkowe w ogóle nie wykorzystywały materiałów pochodzących z innych postępowań, w tym decyzji podatkowych wydanych wobec kontrahentów Skarżącego. Co więcej, w ogóle nie były poddawane analizie ustalenia czynione wobec kontrahentów Skarżącego. Kwestie te pozostawały całkowicie poza zakresem tej sprawy, a poprawność takiego postępowania zaakceptował Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając skargi kasacyjne wywiedzione w następstwie postępowań wymiarowych. To zaś czyni uzasadnionym wniosek, że treść wyroku TSUE nie ma żadnego materialnego związku z ustaleniami sprawy objętej decyzją co do której wniosek o wznowienie postępowania składa Strona. WSA skonkludował, że prawidłowo zatem Dyrektor odmówił uchylenia tej decyzji wskazując, że w sprawie wymiaru podatku od towarów i usług za maj 2011 r. nie było prowadzone dodatkowe postepowanie dowodowe, a wymiar podatku za ten miesiąc wynikał z prowadzonego wobec Strony postępowania z poprzedniego okresu.