Wyrok NSA z dnia 15 lipca 2022 r., sygn. I FSK 590/20

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia NSA Małgorzata Niezgódka - Medek, Sędzia NSA Gabriela Zalewska-Radzik (spr.), po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej O. z siedzibą w Estonii od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 lipca 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 35/18 w sprawie ze skargi O. z siedzibą w Estonii na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 17 listopada 2017 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2014 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od O. z siedzibą w Estonii na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie kwotę 5.400 (słownie: pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 17 lipca 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 35/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: także "WSA", "Sąd pierwszej instancji") oddalił skargę O. z siedzibą w Estonii (dalej: "Spółka", "Skarżąca") na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie (dalej: także "DIAS", "Organ odwoławczy") z 17 listopada 2017 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2014 r.

Wyrok podobnie, jak pozostałe powołane w uzasadnieniu orzeczenia sądów administracyjnych, jest dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie internetowej: orzeczenia.nsa.gov.pl (dalej: "CBOSA").

Sąd pierwszej instancji uznał, że Organy prawidłowo oceniły, że miejscem świadczenia, a zarazem opodatkowania usług finansowych na rzecz podmiotów, mających swoją siedzibę na Litwie i Estonii, zgodnie z przywołanym art. 28b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 77, poz. 1054 ze zm., dalej: "u.p.t.u."), jest terytorium Litwy i Estonii, a nie Polska. Spółka nie miała obowiązku rozliczania w Polsce podatku od towarów i usług (dalej: także "podatek VAT") z tytułu świadczenia usług finansowych na rzecz podmiotów litewskich i estońskich. W konsekwencji Sąd pierwszej instancji zgodził się z oceną DIAS, że Spółka w deklaracjach podatkowych VAT-7 za kontrolowany okres nieprawidłowo wykazała wartości dotyczące dostawy oraz nabycia towarów, a tym samym niezasadnie wykazała podatek naliczony i należny. Z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika, że dostawa paliwa następowała pomiędzy stacją paliw, a klientem Spółki, a nie pomiędzy stacją paliw, a Spółką, a zatem otrzymane i rozliczone faktury VAT wystawione przez stacje paliw na rzecz Skarżącej tytułem dostawy paliwa, nie dokumentują rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, ponieważ Spółka nie była nabywcą paliwa. W efekcie faktury VAT wystawione przez stacje paliw na rzecz Skarżącej, ujęte w rozliczeniu za przedmiotowy okres rozliczeniowy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego o wykazany w nich podatek naliczony.