Wyrok NSA z dnia 15 lipca 2022 r., sygn. I FSK 2519/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Rudowski (spr.), Sędzia NSA Małgorzata Niezgódka - Medek, Sędzia NSA Gabriela Zalewska-Radzik, Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2022 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 sierpnia 2021 r. sygn. akt III SA/Wa 1740/20 w sprawie ze skargi T. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 15 lipca 2020 r. nr 1401-IOV-2.4103.22.2020.MB w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2014 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2) zasądza od T. sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie kwotę 18.510 (słownie: osiemnaście tysięcy pięćset dziesięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 18 sierpnia 2021 r., III SA/Wa 1740/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi T. sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej: "skarżąca", "strona", "spółka") uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z 15 lipca 2020 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2014 r.

2. Jak wskazano w uzasadnieniu wyroku, w postępowaniu podatkowym Naczelnik Urzędu Skarbowego W. ustalił, że spółka stosownie do art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j.Dz.U. z 2011r., Nr 177, poz. 1054 z póżń. zm.; dalej: "u.p.t.u."), niezasadnie uznała kwoty podatku VAT, wykazane na fakturach wystawionych przez E. sp. z o.o. i T. sp. o.o., tj. fakturach stwierdzających czynności niedokonane, jako podatek naliczony podlegający odliczeniu w 2014 r. (faktury te nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych). Ponadto organ pierwszej instancji powołując art. 13 ust. 1 i art. 42 u.p.t.u., uznał, że dostawy elektroniki do H., M. S.A. oraz W., dokonywane przez spółkę w kontrolowanym okresie nie spełniały warunków wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu według stawki 0% (faktury te zostały wystawione jedynie w celu uwiarygodnienia rzekomych transakcji mających na celu uzyskanie korzyści finansowych w związku ze zwrotem VAT i nie dokumentują wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów).