Wyrok NSA z dnia 5 lipca 2022 r., sygn. I FSK 937/18

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia NSA Izabela Najda-Ossowska, Sędzia WSA del. Adam Nita (sprawozdawca), Protokolant Katarzyna Nowik, po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2022 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej B.R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 16 stycznia 2018 r. sygn. akt I SA/Wr 925/17 w sprawie ze skargi B.R. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z dnia 30 czerwca 2017 nr [...] w przedmiocie rozliczenia w podatku od towarów i usług za sierpień 2013 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od B.R. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu kwotę 3600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z 16 stycznia 2018 r., sygn. akt I SA/Wr 925/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (zwany dalej Sądem I instancji) oddalił w całości skargę B.R. (w dalszej części uzasadnienie określanego jako Podatnik, Strona lub Skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu (zwanego dalej Organem odwoławczym lub Organem II instancji) z 30 czerwca 2017 r., nr 0201-IOV2.4103.7.2017 w przedmiocie rozliczenia w podatku od towarów i usług za sierpień 2013 r.

Stan faktyczny sprawy przedstawia się następująco. Według treści faktur, we wskazanym wcześniej okresie rozliczeniowym Podatnik realizował transakcje z dwoma podmiotami: G. Spółka z o.o. oraz A. Spółka z o.o. (nabywał od nich towary handlowe). Naczelnik Urzędu Skarbowego w K. (dalej określany jako Organ I instancji lub NUS) w swojej decyzji podatkowej zanegował odliczenie przez Stronę naliczonego podatku od towarów i usług, wskazanego w tych dokumentach. W konsekwencji, określił on Stronie inną od deklarowanej kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad podatkiem należnym. Tym samym, zakwestionował on prawidłowość rozliczenia podatkowego Podatnika i obalił domniemanie prawdziwości złożonej przez niego deklaracji podatkowej. Stało się tak, ponieważ w przekonaniu Organu I instancji faktury wystawione Skarżącemu przez jego kontrahentów nie odzwierciedlają rzeczywistego zdarzenia gospodarczego, ponieważ podmioty te obiektywnie nie były w stanie dostarczyć towarów. W związku z tym, na podstawie art. 88 ust. 3 a pkt 4 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług nie mogły stanowić podstawy do odliczenia podatku naliczonego.