Wyrok NSA z dnia 23 czerwca 2022 r., sygn. I OSK 1639/19

Decyzje odmawiające ustanowienia prawa własności czasowej do nieruchomości, mimo zgodnego z planem zagospodarowania przestrzennego użytkowania, stanowią rażące naruszenie art. 7 ust. 2 dekretu o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz.U. z 1945 r. nr 50 poz. 279).

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska Sędziowie: sędzia NSA Czesława Nowak-Kolczyńska (spr.) sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skarg kasacyjnych Ministra Inwestycji i Rozwoju oraz [...] sp. z o.o. w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 stycznia 2019 r., sygn. akt I SA/Wa 636/18 w sprawie ze skargi [...] sp. z o.o. w [...] na decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargi kasacyjne,

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 25 stycznia 2019 r., sygn. akt I SA/Wa 636/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu skargi [...] sp. z o.o. w Warszawie na decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia 27 lutego 2018 r. nr DO3.6611.983.2016.MM w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji, w pkt 1. stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim utrzymuje ona w mocy decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 27 października 2016 r., nr DO.3.6611.73.2016.JF, w odniesieniu do działek nr [...] i [...]; w pkt 2. oddalił skargę w pozostałym zakresie; w pkt 3. zasądził od Ministra Inwestycji i Rozwoju na rzecz [...] sp. z o.o. w Warszawie kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Zaskarżoną do Sądu decyzją Minister Inwestycji i Rozwoju utrzymał w mocy decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 27 października 2016 r., nr DO3.6611.73.2016.JF stwierdzającą nieważność decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia 30 kwietnia 1955 r. nr MT-lll-2565-1/55 oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z dnia 22 lutego 1955 r. nr ST/TN-15C/59/54 odmawiającego przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej położonej przy ulicy [...], ozn. nr hip. [...]. W uzasadnieniu organ wskazał, że przedmiotowy grunt w dacie wydania kwestionowanych decyzji objęty był Ogólnym Planem Zabudowania m.st. Warszawy zatwierdzonym przez Ministerstwo Robót Publicznych w dniu 11 sierpnia 1931 r. Zgodnie z tym planem przedmiotowa nieruchomość znajdowała się na terenie przeznaczonym pod zabudowę zwartą 5-kondygnacyjną, 70% powierzchni zabudowy. Organ nadzoru uznał, że skoro nieruchomość była zabudowana zgodnie z przeznaczeniem w planie zagospodarowania przestrzennego budynkiem 5-kondygnacyjnym, to brak było prawnie uzasadnionych podstaw do odmowy przyznania dotychczasowemu właścicielowi wnioskowanego prawa własności czasowej. Tym samym, organy dekretowe, wydając decyzje odmowne, rażąco naruszyły art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz.U. z 1945 r. nr 50 poz. 279, przywoływany dakej jako "dekret"), bowiem odmówiły ustanowienia użytkowania wieczystego nieruchomości, mimo że jej właściciele korzystali z niej zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego, a w uzasadnieniu odmowy powołano się na przesłanki, których nie przewidywał dekret.