Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 6 lutego 2024 r., sygn. IV SA/Wr 165/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ewa Kamieniecka, Sędziowie: Sędzia WSA Anetta Makowska-Hrycyk (sprawozdawca), Sędzia WSA Katarzyna Radom, po rozpoznaniu w Wydziale IV na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 6 lutego 2024 r. ze skargi K. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Legnicy z dnia 30 grudnia 2022 r. nr SKO/RŚ-423/840/2022 w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi K. R. (dalej: skarżący) jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Legnicy (dalej: SKO, organ odwoławczy) z dnia 30 grudnia 2022 r. nr SKO/RŚ-423/840/2022 utrzymująca w mocy decyzję Burmistrza Ścinawy (dalej: Burmistrz, organ pierwszej instancji) z dnia 18 listopada 2022 r. nr OPS.8127.OŚP.12.2022 o odmowie przyznania skarżącemu świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji i akt administracyjnych sprawy wynika, że skarżący w dniu 19 września 2022 r. złożył wniosek o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad matką – B. R. Do wniosku dołączył orzeczenie o stopniu niepełnosprawności matki wydane w dniu 17 kwietnia 2021 r. z datą ważności do 31 grudnia 2022 r. i wskazujące datę ustalenia znacznego stopnia niepełnosprawności od 10 września 2015 r. (w 43 roku życia).

Decyzją z 18 listopada 2022 r. Burmistrz na podstawie art. 17 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. z 2022 r., poz. 615 ze zm.; dalej; u.ś.r.) odmówił przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej ze względu brak związku przyczynowego pomiędzy brakiem zatrudnienia skarżącego a sprawowaniem opieki nad matką. Powołał się na ustalenia wynikające z wywiadu, o którym mowa w art. 23 ust. 4aa u.ś.r. przeprowadzonego w dniu 12 października 2022 r. Wynika z nich, że skarżący (lat 30) nie jest aktywny zawodowo i był zatrudniony na umowę o pracę od 2016 r. do maja 2017 r., następnie pracował dorywczo w gospodarstwie rolnym w sąsiedniej wsi. Mieszka i prowadzi z matką wspólne gospodarstwo domowe. Z rodziną mieszka też 73-letnia babcia skarżącego, która prowadzi odrębne gospodarstwo domowe. Drugi syn mieszka od 6 lat w S., natomiast trzeci syn mieszka wraz z rodziną w L., jest aktywny zawodowo i nie jest w stanie opiekować się matką. Skarżący opiekuje się matką od 2020 r., która choruje na SM. Matka porusza się przy pomocy kuli ortopedycznej, ma niesprawną rękę, jest leczona farmakologicznie i specjalistycznie. Jest pod opieką lekarza POZ i wymaga większej opieki w momentach nasilenia choroby, kiedy jej sprawność ruchowa jest znacznie ograniczona. Z wywiadu tego wynika ponadto stan samodzielności matki oraz zakres pomocy i opieki pielęgnacyjnej skarżącego. Organ pierwszej instancji uznał, że skarżący nie dostarczył dokumentu potwierdzającego rezygnację z zatrudnienia w związku ze sprawowaniem opieki nad matką oraz że opieka ta nie jest całodobowa, ani tak absorbująca, aby skarżący nie mógł z tego powodu podjąć zatrudnienia.