Interpretacja indywidualna z dnia 26 lutego 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.573.2023.2.SST

Spółka realizując transakcje przez stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Spółki utworzone na terytorium Polski, w związku z którymi wystawiana jest polska faktura, będzie od 1 lipca 2024 r. zobowiązana wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, gdyż w tym przypadku nie mają zastosowania wyłączenia o których mowa w art. 106ga ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 grudnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 listopada 2023 r. za pośrednictwem platformy e-PUAP o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF od 1 lipca 2024 r. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 7 lutego 2024 r. (wpływ za pośrednictwem platformy e-PUAP 7 lutego 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Spółka jest podmiotem z siedzibą na terytorium Węgier, zarejestrowanym na Węgrzech na potrzeby podatku od wartości dodanej oraz dla celów realizacji transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja (...). Czynności produkcyjne są przez Spółkę realizowane w jej zakładzie zlokalizowanym na terytorium Węgier.

Część działalności Spółki realizowana jest na terytorium Polski. Zdarzają się bowiem przypadki, w których Spółka zleca realizację części usług nadrukowych podmiotom zewnętrznym. Odpowiednio zadrukowane materiały są następnie przez Spółkę sprzedawane klientom końcowym, głównie podmiotom posiadającym siedzibę poza terytorium Polski (w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub eksportu towarów), ale w niewielkim zakresie również krajowym odbiorcom. Spółka nie prowadzi żadnej działalności produkcyjnej w Polsce (jedynie zleca niektóre usługi nadrukowe podwykonawcom, jak to opisano powyżej).

W związku z realizacją czynności sprzedaży na terytorium Polski, Spółka jest podmiotem zarejestrowanym do VAT w Polsce i posiadającym status podatnika VAT czynnego w rozumieniu polskich przepisów. Jest także w Polsce zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, tj. posiada ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez Polskę. Spółka ma na terytorium Polski również zarejestrowane (zgłoszone do urzędu skarbowego) tzw. stałe miejsce prowadzenia działalności do celów VAT. Kwestia ta jest elementem stanu faktycznego i nie jest przedmiotem pytania w niniejszym wniosku.

Pytanie

Czy transakcje realizowane przez stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Spółki utworzone na terytorium Polski, w związku z którymi wystawiana jest polska faktura, będą - począwszy od 1 lipca 2024 r. - podlegać obowiązkowemu dokumentowaniu z wykorzystaniem faktur ustrukturyzowanych wystawianych przy pomocy Krajowego Rejestru e-Faktur?

Państwa stanowisko w sprawie

Stoją Państwo na stanowisku, że nie będą od 1 lipca 2024 r. zobowiązani do wystawiania faktur ustrukturyzowanych z wykorzystaniem Krajowego Systemu e-Faktur (dalej: KSeF). Obowiązek taki wynika co prawda z treści przepisów ustawy o VAT, zgodnie z którymi faktury dokumentujące dostawy towarów lub świadczenie usług realizowane przez stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej znajdujące się na terytorium kraju objęte są obowiązkiem stosowania KSeF, ale regulacja ta - w ocenie Państwa - wykracza poza przyznane Polsce na mocy Decyzji Rady uprawnienie do stosowania szczególnych środków stanowiących odstępstwo od ogólnych zasad wynikających ustawodawstwa unijnego. W konsekwencji, obowiązek ten, jako sprzeczny z regulacjami unijnymi (Decyzją Rady) nie powinien znaleźć zastosowania w odniesieniu do Spółki.

Na wstępie wskazać należy, iż Polska od dnia przystąpienia do Unii Europejskiej jest związana postanowieniami traktatów założycielskich oraz aktów prawa wtórnego uchwalanych przez odpowiednie organy (instytucje) unijne. W obszarze VAT kluczowe znaczenie ma Dyrektywa 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa VAT). Akt ten wyznacza zasady, według których obowiązany jest funkcjonować system podatku VAT w poszczególnych państwach członkowskich. Ustawodawstwa państw członkowskich Unii Europejskiej podlegają bowiem ścisłej harmonizacji w zakresie konstrukcji systemu podatku od wartości dodanej (w Polsce - podatku od towarów i usług), co oznacza, iż muszą być zgodne z uregulowaniami zawartymi w prawie unijnym.

Jednocześnie jednak, w myśl art. 395 ust. 1 Dyrektywy VAT, Rada Unii Europejskiej, stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji Europejskiej, może upoważnić każde państwo członkowskie należące do Unii Europejskiej do wprowadzenia szczególnych środków stanowiących odstępstwo od przepisów Dyrektywy VAT. Warunkiem ich uzyskania jest to, aby odstępstwo miało na celu uproszczenie poboru VAT lub zapobieganie niektórym formom uchylania się od opodatkowania lub unikania opodatkowania w obszarze VAT.

Takie upoważnienie zostało przyznane Polsce na mocy Decyzji Rady (UE) 2022/1003 z 17 czerwca 2022 r. upoważniającej Rzeczpospolitą Polską do stosowania szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 218 i 232 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE.L Nr 168, str. 81, dalej: Decyzja Rady). Zgodnie z nią, Polska uzyskała zgodę na wprowadzenie do polskiego systemu VAT rozwiązań zobowiązujących podatników do fakturowania elektronicznego bez konieczności uzyskiwania wcześniejszej akceptacji ze strony nabywcy (odstępstwo od art. 218 i art. 232 Dyrektywy VAT).

Z treści Decyzji Rady wynika jednocześnie zakres podmiotowy, w odniesieniu do którego ten szczególny środek może znaleźć zastosowanie. Z motywu 1 preambuły wynika, ze celem wszczęcia procedury przez Polskę było uzyskanie odstępstwa od ogólnych zasad przewidzianych w Dyrektywie VAT w odniesieniu do wszystkich transakcji dokonywanych przez podatników, z którymi związany jest obowiązek wystawienia polskiej faktury. W motywie 3 preambuły doprecyzowano natomiast, ze zakres Decyzji Rady ograniczony jest do podmiotów posiadających siedzibę na terytorium Polski. Odzwierciedlenie tego znajduje się również bezpośrednio w treści samego upoważnienia przyznanego Polsce. Zgodnie bowiem z art. 1 Decyzji Rady „W drodze odstępstwa od art. 218 dyrektywy 2006/112/WE upoważnia się Polskę w przypadku podatników mających siedzibę na terytorium Polski do akceptowania wyłącznie tych faktur, które zostały wystawione w postaci dokumentów lub not w formie elektronicznej”. Z całości treści Decyzji Rady wynika więc, że odstępstwo od zasad unijnych zostało Polsce przyznane, przy czym jego zakres został ograniczony podmiotowo i terytorialnie do podatników posiadających siedzibę na terytorium Polski.

W oparciu o treść Decyzji Rady, polski ustawodawca rozszerzy funkcjonalność KSeF wprowadzonego od 1 stycznia 2022 r. Rozwiązanie to, obecnie dobrowolne w procesie fakturowania, stanie się obowiązkowe począwszy od 1 lipca 2024 r. Zgodnie bowiem z art. 106ga ust. 1 ustawy o VAT, wszyscy podatnicy VAT zobowiązani będą od tego dnia do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy pomocy KSeF.

Jednocześnie, przepisy wprowadzające obowiązek korzystania z KSeF przewidują pewne wyjątki od ww. reguły. Zgodnie z art. 106ga ust. 2 ustawy o VAT, obowiązek faktorowania z wykorzystaniem KSeF nie będzie dotyczył faktur wystawianych:

1) przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju,

2) przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczenia usług, dla których wystawiono fakturę (...).

Wskazane powyżej wyłączenia nie znajdują jednak zastosowania w przypadku Spółki. Państwo posiadacie bowiem na terenie Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, które uczestniczy w realizacji transakcji, w związku z którymi wystawiana jest faktura. Fakturami tymi dokumentowane są dostawy materiałów drukowanych na rzecz kontrahentów zagranicznych i polskich. W konsekwencji, mając na uwadze przepisy ustawy o VAT w ww. brzmieniu, Spółka zobowiązana byłaby od 1 lipca 2024 r. do wystawiania takich faktur w formacie ustrukturyzowanym i za pośrednictwem KSeF.

Polskie regulacje, w zakresie w jakim obejmują Spółkę, są jednak sprzeczne z Decyzją Rady i stanowią jej nieuprawnione rozszerzenie skutkujące objęciem KSeF również podmiotów zagranicznych nieposiadających w Polsce siedziby (ale posiadających w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej). Jak bowiem wskazano powyżej, przyznana Polsce na mocy Decyzji Rady derogacja ograniczona została wyłącznie do podmiotów posiadających siedzibę w Polsce (zob. przywołane powyżej postanowienia preambuły oraz art. 1 Decyzji Rady).

Konstrukcja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest specyficzna dla VAT i nie jest tożsama z siedzibą. Instytucja ta ze swojej natury odnosi się do podmiotów zagranicznych posiadających siedzibę poza Polska, a na terenie kraju dysponujących wyłącznie niezbędnym do prowadzenia działalności, określonym w przepisach zapleczem. Pojęcia siedziby i stałego miejsca prowadzenia działalności nie są więc tożsame zakresowo i nie mogą być stosowane zamiennie. Polskie przepisy stanowią więc w tym zakresie wykroczenie poza brzmienie Decyzji Rady.

W odniesieniu krajowych przepisów stanowiących implementację postanowień wynikających z tzw. środków szczególnych nie jest również możliwe stosowanie wykładni rozszerzającej. Jak bowiem wskazuje się w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) odnoszącym się do zasad interpretacji krajowych rozwiązań legislacyjnych wprowadzanych na podstawie decyzji derogacyjnych kluczowe jest stosowanie wykładni ścisłej uniemożliwiającej rozszerzenie zakresu przyznanych odstępstw od reguł ogólnych wynikających z Dyrektywy VAT (zob. m.in. wyrok TSUE z 27 stycznia 2011 r. w sprawie Vandoorne NV vs. Belgische Staat, sygn. C 489/09, pkt 27 oraz wyrok TSUE z 13 grudnia 2012 r. w sprawie BLV Wohn- und Gewerbebau GmbH vs. Finanzamt Ludenscheid, sygn. C - 395/11, pkt 40).

Na sprzeczność pomiędzy postanowieniami Decyzji Rady oraz przepisami ustawy o VAT mającymi na celu wdrożenie rozwiązań wynikających z upoważnienia wskazują również przedstawiciele doktryny prawa podatkowego. Przykładowo, w Komentarzu do VAT autorstwa Tomasza Michalika wskazano iż, „jak wynika z art. 106ga ust. 1 i 2, podatnik mający stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski (w okolicznościach określonych w ust. 2) ma obowiązek wystawienia faktury ustrukturyzowanej z wykorzystaniem Krajowego Systemu e-Faktur. Ten obowiązek niewątpliwie wykracza poza zakres upoważnienia określonego w art. 1 decyzji derogacyjnej” (T. Michalik, VAT. Komentarz, wyd. 17 Warszawa 2024, komentarz do art. 106ga ustawy o VAT). Podobne stanowisko znaleźć można w monografii dotyczącej KSeF wydanej pod redakcją Janiny Fornalik, w której wskazano, że przepisy „(..) wyraźnie odróżniają miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika oraz stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W konsekwencji, kierując się dosłownym brzmieniem decyzji wykonawczej Rady (UE) 2022/1003 należałoby uznać, że wyłącznie posiadanie siedziby działalności gospodarczej w Polsce może wiązać się z obowiązkiem wystawiania faktur ustrukturyzowanych, a posiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie powinno rodzić takiego obowiązku” (J. Fornalik (red.), Krajowy system e-Faktur, Warszawa 2023, Legalis).

Mając na uwadze powyższe, w szczególności okoliczność iż zakres podmiotowy przepisów ustawy o VAT odnoszący się do obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych z wykorzystaniem KSeF jest sprzeczny z treścią Decyzji Rady, Spółka uważa, że regulacje te nie znajdą zastosowania w przedstawionym przez nią stanie faktycznym. W konsekwencji, z uwagi na wadliwą implementację Decyzji Rady do krajowego porządku prawnego, przepisy odnoszące się do obligatoryjnego wystawiania faktur w KSeF mogą nie być przez nią stosowane.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm.) – zwanej dalej ustawą:

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy przez eksport towarów rozumie się:

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy:

Według do art. 2 pkt 31 ustawy:

Natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 32 ustawy:

Stosowanie do art. 2 pkt 32a ustawy:

Jak wynika z treści art. 106g ust. 3a ustawy:

Stosownie do art. 106nc ust. 1 i ust. 3 ustawy:

Zgodnie z art. 106b ustawy:

Należy także wskazać, że ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF.

Stosownie do art. 106ga ust. 1-5 ustawy, który wchodzi w życie od 1 lipca 2024 r.:

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jest podmiotem z siedzibą na terytorium Węgier, zarejestrowanym na Węgrzech na potrzeby podatku od wartości dodanej oraz dla celów realizacji transakcji wewnątrzwspólnotowych. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja (...). Czynności produkcyjne są przez Spółkę realizowane w jej zakładzie zlokalizowanym na terytorium Węgier. Część działalności Spółki realizowana jest na terytorium Polski. Zdarzają się bowiem przypadki, w których Spółka zleca realizację części usług nadrukowych podmiotom zewnętrznym. Odpowiednio zadrukowane materiały są następnie przez Spółkę sprzedawane klientom końcowym, głównie podmiotom posiadającym siedzibę poza terytorium Polski (w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub eksportu towarów), ale w niewielkim zakresie również krajowym odbiorcom. Spółka nie prowadzi żadnej działalności produkcyjnej w Polsce (jedynie zleca niektóre usługi nadrukowe podwykonawcom). W związku z realizacją czynności sprzedaży na terytorium Polski, Spółka jest podmiotem zarejestrowanym do VAT w Polsce i posiadającym status podatnika VAT czynnego w rozumieniu polskich przepisów. Jest także w Polsce zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, tj. posiada ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez Polskę. Spółka ma na terytorium Polski również zarejestrowane (zgłoszone do urzędu skarbowego) tzw. stałe miejsce prowadzenia działalności do celów VAT.

Państwa wątpliwości dotyczą czy transakcje realizowane przez stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Spółki utworzone na terytorium Polski, w związku z którymi wystawiana jest polska faktura, będą od 1 lipca 2024 r. podlegać obowiązkowemu dokumentowaniu z wykorzystaniem faktur ustrukturyzowanych wystawianych przy pomocy Krajowego Rejestru e-Faktur.

Odnosząc się do powstałych Państwa wątpliwości należy wskazać, że zgodnie z art. 106ga ust. 1 ustawy, podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Obowiązku wystawiania faktury ustrukturyzowanej przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur nie mają m.in. podatnicy nieposiadający siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, którzy posiadają stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług, dla których wystawiono fakturę, na co wskazuje wprost art. 106ga ust. 2 pkt 2 ustawy. Powyższe wyłączenie nie będzie miało zastosowania, w Państwa przypadku, gdyż Spółka realizując transakcje przez stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej utworzone na terytorium Polski, w związku z którymi wystawiana jest polska faktura nie może skorzystać z wyłączenia, o którym mowa w art. 106ga ust. 2 pkt 2 ustawy. W związku z powyższym Spółka posiadając stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, które uczestniczy w dostawie towarów opodatkowanych w Polsce będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) od 1 lipca 2024 r.

Odwołując się do Państwa argumentacji, odnośnie obowiązku dokumentacji przez Państwa Spółkę dokonanych transakcji z wykorzystaniem faktur ustrukturyzowanych wystawionych przy pomocy Krajowego Systemu e-Faktur to nie można zgodzić się, że polskie regulacje mające zastosowanie również do Państwa przypadku są sprzeczne z Decyzją wykonawczą Rady (UE) 2022/1003 z dnia 17 czerwca 2022 r. czy też Dyrektywą Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, s. 1, ze zm.) (zwanej dalej Dyrektywą) i stanowią jej nieuprawnione rozszerzenie.

Należy wskazać, że w świetle art. 273 Dyrektywy:

Zgodnie z art. 395 ust. 1 Dyrektywy:

Podkreślić należy, że polski Ustawodawca na mocy Decyzji wykonawczej Rady (UE) 2022/1003 z dnia 17 czerwca 2022 r. został upoważniony do stosowania szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 218 i 232 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

W myśl art. 218 Dyrektywy:

Natomiast zgodnie z art. 232 Dyrektywy:

Skoro Polska została upoważniona do stosowania szczególnego środka wprowadzając do przepisów ustawy zasady fakturowania w systemie KSeF jednocześnie nakładając obowiązek wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy pomocy KSeF przez podmioty posiadające siedzibę i stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, które uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług, to nie sposób uznać, aby polskie regulacje były sprzeczne z Decyzją Rady i stanowią jej nieuprawnione rozszerzenie obejmującym również obowiązek fakturowania transakcji w systemie KSeF dla spółek posiadających w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, które uczestniczy w tych transakcjach.

Należy wskazać, że w przypadku, gdy obecnie podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, które uczestniczy w dostawie towarów i świadczeniu usług opodatkowanych w Polsce to jest zobowiązany do wystawienia faktury, według krajowych przepisów ustawy o VAT. Natomiast wskazując na zakres podmiotowy obowiązkowego KSeF, należy podkreślić, że przyjęto zasadę powszechności stosowania faktur ustrukturyzowanych. Została ona wyrażona w art. 106ga ust. 1 ustawy, zgodnie z którym: „Podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur”. Oznacza ona, że podatnicy mają obowiązek udokumentowania fakturą danego rodzaju transakcji, tym samym mają obowiązek wystawić fakturę w postaci faktury ustrukturyzowanej, czyli za pośrednictwem KSeF. Zatem na zasadzie równości podatników, którzy mają siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, które uczestniczy w dostawie towarów i świadczeniu usług to od 1 lipca 2024 r. są zobowiązani do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur.

Wprowadzenie tego szczególnego środka jakim jest KSeF stanowi odstępstwo od art. 218 i 232 Dyrektywy Rady ma na celu zwalczanie oszustw związanych z podatkiem od wartości dodanej (VAT) i uchylania się od zapłaty podatku VAT.

Ponadto należy wskazać, że z treści przepisu art. 249 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2, z późn. zm.), wynika, że dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków.

Jak już wskazano Rzeczpospolita Polska na mocy Decyzji wykonawczej Rady (UE) 2022/1003 z dnia 17 czerwca 2022 r. została upoważniona do stosowania szczególnego środka. Zatem ustawodawca został upoważniony do wprowadzenia przepisów odnośnie fakturowania w systemie KSeF jak również do zobowiązania podmiotów posiadających stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, które uczestniczy w dostawie towarów i świadczeniu usług do wystawienia faktur w systemie KSeF i regulacje te nie są wbrew Państwa twierdzeniu sprzeczne z Decyzją wykonawczą Rady (UE) 2022/1003 z dnia 17 czerwca 2022 r.

Zatem Spółka realizując transakcje przez stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Spółki utworzone na terytorium Polski, w związku z którymi wystawiana jest polska faktura, będzie od 1 lipca 2024 r. zobowiązana wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, gdyż w tym przypadku nie mają zastosowania wyłączenia o których mowa w art. 106ga ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy.

Tym samym Państwa stanowisko, że Spółka nie będzie od 1 lipca 2024 r. zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych z wykorzystaniem Krajowego Systemu e-Faktur należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna została wydana na podstawie przepisów, które mają wejść w życie z dniem 1 lipca 2024 r. zgodnie z ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598) i traci ważność w przypadku ich zmiany lub uchylenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).