Postanowienie NSA z dnia 30 maja 2022 r., sygn. II OSK 1057/22

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K. B. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 8 lutego 2022 r., sygn. akt II SA/Łd 888/21 o odrzuceniu skargi w sprawie ze skargi K. B. na uchwałę Rady Gminy T. z dnia [...] lipca 2021 r. Nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszarów położonych we wsiach: Ł. i N. w gminie T. postanawia: oddalić skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

K. B. (dalej jako skarżący) wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi za pośrednictwem Rady Gminy T. skargę na uchwałę Rady Gminy T. z dnia [...] 2021 r. Nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszarów położonych we wsiach: Ł. i N. w gminie T. - w części dotyczącej terenu oznaczonego symbolem 9MNU.

W skardze skarżący podniósł, że zaskarżona uchwała narusza jego interes prawny jednocześnie naruszając przepisy prawa. Wskazał, że pozostaje właścicielem działek nr [...] i [...], położonych w obrębie nr [...], które bezpośrednio graniczą z terenem oznaczonym symbolem 9MNU - stanowiącym część obszaru planu miejscowego, o którego stwierdzenie nieważności wnosi. Na jego działkach nieprzerwanie od lat [...] prowadzona jest [...]. Tymczasem, Rada Gminy w bezpośrednim sąsiedztwie dopuszcza możliwość lokalizacji zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i usługowej (zabudowy mieszkaniowo-usługowej). Określenie przeznaczenia skarżonego terenu jako zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna i usługowa (lub zabudowa mieszkaniowo-usługowa), który bezpośrednio graniczy z już zagospodarowanym terenem skarżącego prowadzącym stosowną działalność gospodarczą, wskazuje wprost na zignorowanie przez organy gminy ogólnych zasad, na podstawie których powinno następować określenie przeznaczenia terenów w planach miejscowych. Skarżący wskazując na przepisy art. 1 ust. 1 pkt 2, art. 1 ust. 2 pkt 1, 2, 6, 7, art. 1 ust. 3 i 4, art. 6 "ustawy planistycznej", stwierdził, że należy z nich wyprowadzić, że: określenie przeznaczenia terenów w planie miejscowym ma stanowić wyraz prowadzonej w sposób racjonalny polityki przestrzennej przez organy gminy, nie zaś dowolnej, wykraczającej poza ramy władztwa planistycznego ingerencji przez te organy w przestrzeń gminy; oraz że nad wyraz często podnoszona ochrona prawa własności recypowana w przepisach art. 64 Konstytucji RP oraz art. 140 Kodeksu cywilnego, dotyczy nie tylko właścicieli działek niezagospodarowanych objętych ustaleniami planu miejscowego, ale także właścicieli działek sąsiadujących z obszarem opracowania, które są już zagospodarowane – jaka to, zdaniem skarżącego, sytuacja występuje w przedmiotowej sprawie.