Postanowienie SN z dnia 28 lutego 2024 r., sygn. I CSK 1922/23

28 lutego 2024 r.

Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:

SSN Władysław Pawlak

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;

2. zasądza od pozwanego na rzecz powodów kwotę 2700 (dwa tysiące siedemset) zł, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenia pozwanemu odpisu niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty, tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 16 lutego 2022 r. Sąd Okręgowy w Toruniu ustalił, że umowa o kredyt hipoteczny zawarta 15 kwietnia 2008 r. pomiędzy powodami M. Ł. i E. Ł. a pozwanym Bankiem S. A. w W. jest nieważna i zasądził od pozwanego na rzecz powodów łącznie kwotę 113 355,96 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 23 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty, w pozostałym zaś zakresie powództwo o zapłatę oddalił.

Wyrokiem z 19 grudnia 2022 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku oddalił apelację pozwanego Banku od powyższego wyroku.

Pozwany wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu odwoławczego, opierając ją na obu podstawach przewidzianych w art. 398 § 1 k.p.c. Skarżący w ramach podstawy procesowej zarzucił naruszenie art. 130 § 1 k.p.c., art. 316 § 1 k.p.c. w zw. z art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (dalej: „dyrektywa 93/13"). W ramach podstawy materialnoprawnej pozwany zarzucił naruszenie art. 385 § 1 k.c. w zw. z art. 1 ust. 2 dyrektywy 93/13, art. 385 § 1 k.c. w zw. z art. 385 k.c., art. 385 § 1 i 3 k.c., art. 385 § 1 k.c. w zw. z art. 4 ust. 1 i art. 3 ust. 3 dyrektywy 93/13 w zw. z ust. 1 lit. j oraz lit. I, oraz ust. 2 lit. c, tiret pierwsze i drugie, oraz ust. 3 załącznika do dyrektywy 93/13, art. 385 § 2 k.c. w zw. z art. 7 ust. 1 i art. 8b ust. 1 dyrektywy 93/13 i art. 353 k.c. w zw. z art. 2, art. 31 ust. 3 i art. 32 ust. 1 Konstytucji, art. 56 k.c., art. 65 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 56 k.c., art. 65 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 354 § 1 k.c., art. 69 ust. 2 pkt 4a i ust. 3 Prawa bankowego w zw. z art. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2011 r. zmieniającej Prawo bankowe (Dz. U. z 2011 r. Nr 165 poz. 984, dalej: „ustawa antyspreadowa”), art. 358 § 2 k.c., art. 41 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (jedn. tekst: Dz. U. z 2016 r., poz.160), art. 24 ust. 3 ustawy o NBP, art. 189 k.p.c., art. 405 k.c., art. 410 § 2 k.c. i art. 409 k.c. oraz art. 481 k.c. w zw. z art. 455 k.c. Skarżący wniósł o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznanie, powołując się na występowanie w sprawie następujących istotnych zagadnień prawnych: