Wyrok NSA z dnia 20 maja 2022 r., sygn. I FSK 59/22

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Roman Wiatrowski, Sędzia NSA Arkadiusz Cudak (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Agnieszka Jakimowicz, po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 września 2021 r. sygn. akt III SA/Wa 2516/20 w sprawie ze skargi A.K. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 30 września 2020 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od marca do września 2015 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie na rzecz A.K. kwotę 4050 (słownie: cztery tysiące pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z 6 września 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 2516/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.), dalej "P.p.s.a.", uwzględnił skargę A.K. (dalej "Strona" lub "Skarżący") na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie (dalej "organ odwoławczy" lub "organ") z 30 września 2020 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od marca do września 2015 r. i uchylił zaskarżoną decyzję.

W ocenie Sądu pierwszej instancji organy podatkowe nie zebrały w sprawie kompletnego materiału dowodowego i wadliwie oceniły dowody już zgromadzone, co skutkowało naruszeniem art. 122, art. 187 § 1 i art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.), dalej "O.p.", a w efekcie również przedwczesnym zastosowaniem art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, ze zm.), dalej "ustawa o VAT". Zdaniem Sądu zebrany materiał dowodowy nie uzasadniał uznania, że Skarżący nie nabył paliwa od M. sp. z o.o. (dalej "M."). Ustalenia dotyczące ww. kontrahenta organ oparł na protokole kontroli podatkowej przeprowadzonej wobec tej spółki, z którego to protokołu nie wynika jednak, aby kwestionowano dostawy paliwa na rzecz jej dalszych odbiorców. Sąd zwrócił jednocześnie uwagę, że organ korzystał z materiału dowodowego w sposób wybiórczy, tj. przyjmując jedynie ustalenia niekorzystne dla Skarżącego, a pomijając okoliczności, które świadczą na jego korzyść. Zdaniem Sądu w sprawie nie wykazano też, że w relacjach Skarżącego z M. wystąpiły jakieś szczególne okoliczności, które winny wzbudzić wątpliwości co do rzetelności tego kontrahenta. Zważywszy zaś, że transakcje z innymi kontrahentami były dokonywane w okolicznościach podobnych, jak w przypadku M., Sąd uznał, że negatywna ocena dochowania przez Skarżącego należytej staranności przy współpracy z tym kontrahentem jest wynikiem dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów. Kwestionując zaś kompletność zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd wskazał na fakt, że organ posłużył się ustaleniami z protokołów kontroli, nie weryfikując, czy zostały one podtrzymane w decyzjach wymiarowych, jak również, że w większości przypadków protokoły kontroli oraz wykorzystane decyzje innych organów podatkowych dotyczą innych niż objęty badaniem okresów rozliczeniowych.