Interpretacja indywidualna z dnia 23 lutego 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.814.2023.7.NM

Skutki podatkowe dla komandytariusza z tytułu otrzymania zwrotu podatku od nieruchomości.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 listopada 2023r. wpłynął Pana wniosek z 6 listopada 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem złożonym 25 stycznia 2024 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest komandytariuszem spółki o nazwie ... sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w ... (dalej: „Spółka”).

W ... r. została zawiązana ww. Spółka, a Wnioskodawca wniósł jako wkład niepieniężny, prawo do użytkowania dla spółki komandytowej nieruchomości położonej w ..., należącej do Wnioskodawcy, na okres 20 lat. Wartość wkładu wniesionego przez Wnioskodawcę została przeliczona według cen rynkowych i była objęta podatkiem VAT.

Do tej pory Wnioskodawca ponosi koszt podatku od nieruchomości dotyczący gruntu, którego prawo użytkowania zostało wniesione aportem do Spółki. Jednak Wnioskodawca, z uwagi na wysoką wartość podatku od nieruchomości i fakt, że to Spółka prowadzi działalność gospodarczą na tym gruncie, chciałby przenieść koszt podatku od nieruchomości na Spółkę, w postaci „refaktury” tego kosztu.

Uzupełnienie zdarzenia przyszłego

Spółka została zawiązana aktem notarialnym Rep. A nr … z … r. Umowa przewiduje, że Spółka w zakresie prowadzonego przez siebie przedsiębiorstwa zrealizuje przedsięwzięcie budowlane stanowiące przedmiot pozwolenia na budowę z … r. wydanego przez Prezydenta Miasta … o nr … oraz będzie prowadzić działalność gospodarczą polegającą na odpłatnym udostępnianiu pomieszczeń w wybudowanym budynku, a także oferowaniu innych usług powiązanych albo tradycyjnie towarzyszących udostępnianiu pomieszczeń (§ 1 ust. 2 umowy).

W celu realizacji przedsięwzięcia określonego w § 1 ust. 2 Wnioskodawca wniósł do Spółki wkład niepieniężny w postaci ustanowienia użytkowania na nieruchomości położonej w …, przy ul. …, działka ewid.nr …, obręb ewidencyjny …, …, o powierzchni … ha, objętej księgą wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy dla … w … nr …. Użytkowanie zostało ustanowione na czas trwania Spółki (§ 5 ust. 2 umowy). Czas trwania Spółki został przewidziany na okres 20 lat (§ 2 ust. 4 umowy).

Z tytułu ustanowienia użytkowania na rzecz Spółki Wnioskodawca nie pobiera od Spółki żadnych opłat, natomiast jako wspólnikowi (komandytariuszowi) przysługuje Mu prawo do udziału w zysku wypracowanym przez Spółkę przy wykorzystaniu nieruchomości, na której ustanowiono użytkowanie.

Umowa nie zawiera odrębnych postanowień dotyczących rozliczenia między Wnioskodawcą a spółką podatku od nieruchomości, na której ustanowiono użytkowanie, co oznacza, że w tym zakresie stosuje się regulację ustawową (art. 258 kodeksu cywilnego, dalej: „k.c.”).

Pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką nie występują żadne czynności poza wykonywaniem praw przysługujących Mu jako wspólnikowi (zarządzanie spółką, wypłata dywidendy).

Wnioskodawca posiada nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w myśl art. 3 ust. 1 i ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.).

Wnioskodawca nie przewiduje zawarcia dodatkowej umowy ze Spółką w przedmiocie rozliczenia podatku od nieruchomości.

Roszczenie o zwrot uiszczonego podatku od nieruchomości Wnioskodawca wywodzi z art. 258 k.c., który stanowi, że: „W stosunkach wzajemnych miedzy użytkownikiem a właścicielem, użytkownik ponosi ciężary, które zgodnie z wymaganiami prawidłowej gospodarki powinny być pokrywane z pożytków rzeczy”.

W literaturze i orzecznictwie zgodnie wskazuje się, że ww. przepis stanowi podstawę do żądania przez właściciela od użytkownika zwrotu podatku od nieruchomości, na której ustanowiono użytkowanie. Zob. m.in. wyrok WSA w Gdańsku z 24 czerwca 1994 r., sygn. akt I ACr 474/94, wyrok WSA w Lublinie z 19 lipca 2011 r., sygn. akt III SA/Lu 184/11. W ostatnim z tych orzeczeń wyjaśniono, że „(...) od odpłatności za ustanowienie prawa użytkowania odróżnić trzeba obowiązek ponoszenia ciężarów, które zgodnie z wymaganiami prawidłowej gospodarki powinny być pokrywane z pożytków rzeczy, dokonywanie nakładów związanych ze zwykłym korzystaniem z rzeczy. Powyższe kwestie uregulowane zostały w art. 258-260 k.c., nakładając określone obowiązki na użytkownika. (...) W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że do obciążeń użytkownika należy zaliczyć podatki i inne ciężary publiczne, obowiązkowe ubezpieczenia majątkowe. W przypadku prawa użytkowania lokalu mieszkalnego do tej kategorii dołączyć trzeba opłaty eksploatacyjne związane z korzystaniem z lokalu”.

Istotę art. 258 k.c. dobrze oddaje następujący fragment komentarza: „Komentowany przepis ustanawia podstawę prawną rozliczeń pomiędzy właścicielem a użytkownikiem z tytułu ponoszenia ciężarów, które stanowią kategorię odrębną względem nakładów. Podstawą istnienia ciężaru jest stosunek prawny pomiędzy właścicielem a inną osobą czy organem publicznym (stosunek cywilnoprawny lub administracyjnoprawny), którego użytkownik nie jest stroną, a z którego wynika obowiązek właściciela (ciężar), pozostający w tak ścisłym związku z użytkowaną rzeczą, że zasady prawidłowej gospodarki tą rzeczą przemawiają za ponoszeniem go z jej pożytków. Osoby trzecie nie nabywają jednak roszczenia względem użytkownika, lecz właściciel w razie spełnienia tego rodzaju świadczenia może dochodzić od użytkownika zwrotu. Artykuł 258 spełnia zatem funkcję regresową (w szerokim tego słowa znaczeniu), pozwalając finalnie obciążyć kosztami użytkownika. Przykładami ciężarów w rozumieniu art. 258 są: podatek rolny, podatek leśny, opłata melioracyjna, podatek od nieruchomości i podatek od środków transportowych; zaliczymy tu także ubezpieczenia dobrowolne, jeśli umowę ubezpieczenia zawarł właściciel rzeczy” (A. Sylwestrzak [w:] Kodeks cywilny. Komentarz aktualizowany, red. M. Balwicka-Szczyrba, LEX/el. 2023, art. 258.).

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, że jest On właścicielem nieruchomości.

Pytania (po uzupełnieniu wniosku)

1.Czy przy zwrocie przez Spółkę podatku od nieruchomości Wnioskodawca wystawia fakturę Vat z należnym podatkiem?

2.Czy zwrot kosztów podatku od nieruchomości przez Spółkę dla Wnioskodawcy jest przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz czy zapłacony podatek od nieruchomości jest kosztem uzyskania przychodu?

Przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia jest odpowiedź na Pana pytanie nr 2 w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast w zakresie pytania nr 1 dotyczącego podatku od towarów i usług zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, istnieje możliwość przeniesienia przez właściciela nieruchomości (Wnioskodawcy) na użytkownika nieruchomości (Spółkę komandytową) kosztu zapłaconego podatku od nieruchomości na podstawie art. 258 k.c.

Przepis ten stanowi, że: „W stosunkach wzajemnych miedzy użytkownikiem a właścicielem, użytkownik ponosi ciężary, które zgodnie z wymaganiami prawidłowej gospodarki powinny być pokrywane z pożytków rzeczy”.

W orzecznictwie odnosząc się do treści ww. przepisu zauważono, że: „Podług art. 258 k.c. w stosunkach wzajemnych miedzy użytkownikiem a właścicielem, użytkownik ponosi ciężary, które zgodnie z wymaganiami prawidłowej gospodarki powinny być pokrywane z pożytków rzeczy. Norma ta receptuje treść art. 143 Prawa rzeczowego na tle którego do pojęcie „ciężarów” zaliczono zarówno ciężary publiczno-prawne (np. podatek gruntowy), jak i ciężary prywatno-prawne. W literaturze, na gruncie art. 143 Prawa rzeczowego podnoszono, że przy powyższym ujęciu tego przepisu ma on częściowo podobne znaczenie, co - znaczenie bardziej kazuistyczny - przepis § 1047 k.c. z 1896 r., który, jak pisano w pracach legislacyjnych miano na uwadze. Według zaś przepisu § 1047 k.c.p. z 1896 r. przykładowo ciężar ponoszenia kosztów podatku gruntowego obciążał użytkownika. Z samej lokaty omawianego art. 258 k.c. pośród szeregu - poprzedzających i następujących - przepisów, które normują wewnętrzny stosunek między właścicielem a użytkownikiem wynika, że i w art. 258 k.c. idzie tylko o ten stosunek, jak to normował wyraźnie - cytowany już - § 1047 k.c. z 1896 r„ a za nim art. 143 Prawa rzeczowego. Wedle art. 258 k.c., zgodnie z zapatrywaniami literatury i judykatury „ciężarami” w rozumieniu tego przepisu, są m.in. podatki, składki ubezpieczeniowe itp. Idąc zatem dalej tym tropem, że zasadom logiki i celowości oraz potrzebom obrotu gospodarczego odpowiada, tylko taka wykładnia, że użytkownik praw użytkownika wieczystego ponosi opłaty związane z tym użytkownikiem wieczystym” (wyrok SA w Gdańsku z 24 czerwca 1994 r., sygn. akt I ACr 474/94).

Wynika stąd jednoznacznie, że podatek od nieruchomości stanowi ciężar, który zgodnie z zasadami prawidłowej gospodarki powinien zostać pokryty z pożytków z tej nieruchomości, a konsekwencji art. 258 k.c. stanowi podstawę roszczenia właściciela nieruchomości do jej użytkownika o zwrot wydatku w postaci uiszczonego przez niego podatku od nieruchomości.

Wątpliwości budzi natomiast sposób przeprowadzenia tego rozliczenia i jego konsekwencje podatkowe. Wątpliwości te zostały zawarte w postawionych powyżej pytaniach.

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot wydatku poniesionego przez Wnioskodawcę w postaci uiszczonego podatku od nieruchomości jest przychodem Wnioskodawcy objętym opodatkowaniem podatkiem dochodowym od osób fizycznych, przy czym jako koszt uzyskania tego przychodu należy potraktować zapłacony wcześniej podatek.

Oznacza to, że dochodem podlegającym opodatkowaniu jest różnica między kwotą zwrotu podatku od nieruchomości dokonanego na rzecz właściciela nieruchomości (Wnioskodawcę, komandytariusza spółki komandytowej) przez użytkownika nieruchomości (Spółkę komandytową), a kwotą podatku od nieruchomości uiszczonego przez właściciela nieruchomości na rzecz odpowiedniego organu skarbowego. Wynika to z art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy podkreślić, że roszczenie do Spółki komandytowej o zwrot podatku powstaje dopiero po jego uiszczeniu przez Wnioskodawcę, co oznacza, że zapłata podatku jest warunkiem koniecznym do powstania roszczenia o zwrot tego wydatku. Nie może więc budzić wątpliwości, iż wydatek w postaci uiszczonego podatku od nieruchomości stanowi koszt uzyskania przychodu w postaci zwrotu tego podatku przez użytkownika nieruchomości (spółkę komandytową).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy:

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Stosownie natomiast do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Rodzaje źródeł przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdzie między innymi w pkt 9 wymieniono „inne źródła”.

Stosownie zaś do art. 20 ust. 1 tej ustawy:

Zwrot „w szczególności” użyty w ww. artykule oznacza, że ustawodawca jedynie przykładowo wskazał, jakie przychody należy zaliczyć do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9. Katalog ten nie jest więc zamknięty. Oznacza to, że do „innych źródeł” należy zakwalifikować wszelkie przychody – w rozumieniu ustawy – których nie można zaliczyć do któregokolwiek z pozostałych źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Z opisu sprawy wynika, że jest Pan komandytariuszem w sp. z o.o. sp. komandytowej. W … r. wniósł Pan do Spółki wkład niepieniężny w postaci ustanowienia użytkowania na nieruchomości gruntowej. Użytkowanie zostało ustanowione na czas trwania Spółki, tj. 20 lat. Z tytułu ustanowienia użytkowania na rzecz Spółki nie pobiera Pan od Spółki żadnych opłat, natomiast jako wspólnikowi (komandytariuszowi) przysługuje Panu prawo do udziału w zysku wypracowanym przez Spółkę przy wykorzystaniu nieruchomości, na której ustanowiono użytkowanie. Umowa Spółki nie zawiera odrębnych postanowień dotyczących rozliczenia między Panem a Spółką podatku od nieruchomości, na której ustanowiono użytkowanie. Nie przewiduje Pan także zawarcia dodatkowej umowy ze Spółką w przedmiocie rozliczenia podatku od nieruchomości. Do tej pory sam ponosił Pan koszt podatku od nieruchomości dotyczący gruntu, którego prawo użytkowania zostało wniesione aportem do Spółki. Jednak, z uwagi na wysoką wartość podatku od nieruchomości i fakt, że to Spółka prowadzi działalność gospodarczą na tym gruncie, chciałby Pan przenieść koszt podatku od nieruchomości na Spółkę, w postaci „refaktury” tego kosztu.

Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika, że wskazana umowa użytkowania, na podstawie której Spółka wykorzystuje nieruchomość do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej jest podstawą do refakturowania przez Pana kosztów podatku od nieruchomości na Spółkę.

Wskazać w tym miejscu należy, że stosownie do art. 244 §1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm., dalej: „Kodeks cywilny”):

Zgodnie z art. 252 ww. ustawy:

W myśl art. 258 ww. ustawy:

Użytkowanie to ograniczone prawo rzeczowe, wyrażające się w obciążeniu rzeczy prawem do jej używania i pobierania jej pożytków. Ustanowienie prawa użytkowania stanowi jeden ze sposobów obciążenia prawa własności. Użytkowanie może być ustanowione na nieruchomości. Użytkowanie uprawnia zatem do używania rzeczy (nieruchomości) i do pobierania jej pożytków. W żadnym wypadku użytkowanie nie jest tytułem własności bądź współwłasności do nieruchomości. W przypadku ustanowienia użytkowania na nieruchomości jej właścicielem pozostaje nadal właściciel nieruchomości obciążonej użytkowaniem, który jedynie zezwala na użytkowanie tej nieruchomości.

Zgodnie natomiast z treścią art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 70 ze zm.):

Wskazać również należy, iż w myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy:

W myśl cyt. powyżej art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega dochód uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie, których mamy do czynienia z przyrostem mienia, osiągniętym przysporzeniem majątkowym mającym konkretny wymiar finansowy.

Z opisu sprawy i uzupełnienia wynika, że nie zawarł Pan ze Spółką żadnej dodatkowej umowy bądź dodatkowego zapisu w umowie spółki, z których wynikałoby, aby to Spółka była zobowiązana do ponoszenia podatku od nieruchomości, do której prawo do użytkowania wniósł Pan do Spółki. Zatem należy stwierdzić, że zwrot takiego podatku który otrzyma Pan od Spółki na podstawie refaktury będzie dla Pana przychodem podatkowym, który należy zaliczyć do źródła przychodu z art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1, tj. inne źródła.

W odniesieniu do kosztów uzyskania przychodów wskazuję, co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Oznacza to, że zaliczenie wydatków do kosztów podatkowych jest możliwe, jeżeli zostaną spełnione kryteria wynikające z tego przepisu.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego między poniesieniem kosztu a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy – oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli między jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodów istnieje związek przyczynowy (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów).

A zatem warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztów uzyskania przychodów podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Tym samym – możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia jego przychodów.

Dokonując oceny charakteru ponoszonych wydatków, należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 tej ustawy. Ocena prawna danego wydatku wymaga bowiem uwzględnienia unormowań art. 23 ust. 1 omawianej ustawy, w którym ustawodawca dokonał enumeratywnego wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, nawet jeśli są ponoszone w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zatem, mając na względzie powyższe wyjaśnienia, stwierdzić należy, że wydatek jaki poniesie Pan na podatek od nieruchomości, ze względu na to, że jako właściciel jest Pan obowiązany do jego opłacania, o ile zostanie prawidłowo udokumentowany, będzie stanowił dla Pana koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, Pana stanowisko w całości uznano za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Pana orzeczeń sądów administracyjnych należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane orzeczenia nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Ta interpretacja stanowi ocenę Pana stanowiska wyłącznie w zakresie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.W zakresie podatku od towarów i usług zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).