Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 19 maja 2022 r., sygn. II SA/Rz 271/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S.WSA Grzegorz Panek, Sędzia WSA Jacek Boratyn, Sędzia WSA Piotr Popek /spr./, Protokolant sekr. sąd. Sabina Długosz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 maja 2022 r. spraw ze skarg R.W. na decyzje Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] stycznia 2022 r. - nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia w postępowaniu wznowieniowym decyzji wydanej w sprawie wymierzenia kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry 1) oddala skargi, 2) zarządza zwrot na rzecz skarżącej R.W. kwoty 720 (siedemset dwadzieścia) złotych tytułem nadpłaconych wpisów od skarg.

Uzasadnienie

Zaskarżonymi decyzjami z dnia [...] stycznia 2022r., nr: [...] i [...], Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Rzeszowie (dalej: DIAS) po rozpatrzeniu odwołań R. W. (dalej: strona/skarżąca) utrzymał w mocy decyzje Naczelnika Urzędu Celno-Skarbowego (dalej: NUCS) z dnia [...] marca 2021r., nr [...] i [...], odmawiające uchylenia w całości ostatecznych decyzji tego organu z dnia [...] października 2019r., nr [...] i [...].

Jak wynika z akt sprawy, NUCS decyzjami z dnia [...] października 2019r., nr [...] i [...], wymierzył stronie kary pieniężne w wysokości odpowiednio: 12.000 zł i 24.000 zł z tytułu urządzania gier hazardowych na automatach poza kasynem gry.

Przedmiotowe decyzje doręczono w dniu 31 października 2019r., w trybie art. 150 ustawy z 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa ( t.j. Dz.U. z 2019r., poz. 900 ze zm. - dalej: O.p.). Nie zostały one zaskarżone, w związku z czym stały się ostateczne w administracyjnym toku instancji.

Wnioskami z dnia 9 listopada 2010r. strona zwróciła się do organu I instancji o wznowienie postępowań zakończonych decyzjami ostatecznymi z dnia [...] października 2019r., z powodu zaistnienia przesłanki z art. 240 § 1 pkt 4 O.p., tj. strona nie z własnej winy nie brała udziału w postępowaniu. W uzasadnieniu wniosku wskazano, że wydanie w/w decyzji było poprzedzone skierowaniem do strony korespondencji, w tym decyzji z dnia [...] października 2019r., doręczanej na adres ul. [...] w [...], pod którym od 2016r. nikt nie mieszka. Padano, że adres zamieszkania strony znajduje się przy ul. [...], [...], natomiast miejscem prowadzenia działalności gospodarczej jest ul. [...] w [...]. Strona podniosła, że nie wiedziała o toczącym się postępowaniu w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej, gdyż nie otrzymywała korespondencji od organu. Wskazała, że jej właściwy adres był znany organowi, bo na ten adres wysłano skierowane do niej postanowienie o wydaniu dowodów rzeczowych z dnia 26 stycznia 2018r. Naruszono zatem przepis art. 149 i art. 150 O.p. poprzez niewłaściwe przyjęcie, że w sprawie doszło do skutecznego doręczenia zawiadomienia o wszczęciu postępowań w sprawie, w wyniku czego naruszono art. 123 § 1 O.p. gwarantujący stronie prawo do czynnego udziału w postępowaniu i wypowiedzenia się co do zgromadzonego materiału w sprawie.