Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 11 maja 2022 r., sygn. I SA/Wr 730/21

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Piotr Kieres (sprawozdawca),, Sędziowie: Sędzia WSA Jarosław Horobiowski,, Sędzia WSA Marta Semiczek,, po rozpoznaniu w Wydziale I, w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 11 maja 2022 r. sprawy ze skargi: A Sp. z o.o. Sp. j. zs. we W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we W. z dnia [...] maja 2021 r. nr [...] w przedmiocie nadpłaty w podatku od towarów i usług za IV kwartał 2014 r.: I. uchyla zaskarżoną decyzje wraz z poprzedzająca ją decyzja Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we W. z dnia [...] lutego 2021 r. nr [...] w całości; II. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we W. na rzecz Strony skarżącej kwotę: 100,00 zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowoadministracyjnego.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi A Sp. z o.o. Sp. j zs. we W. (dalej jako: Spółka, Strona, Skarżąca) była decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we W. (dalej jako: DIAS, Organ odwoławczy) z 19 maja 2021 r., nr 0201-IOV-21.4103.5.2021, którą utrzymana została w mocy decyzja Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we W. (dalej jako NUS, Organ I instancji) z 19 lutego 2021 r. nr 0271-SPP-2.4103.5.2021 odmawiająca stwierdzenia żądanej przez Stronę wnioskiem z 21 grudnia 2020 r. nadpłaty w podatku od towarów i usług za IV kwartał 2014 r. w kwocie 1.152,00 zł wraz z należnymi odsetkami. Obligowany przez art. 141 § 4 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r., poz. 326) – dalej jako p.p.s.a. do przedstawienia w sposób zwięzły stanu sprawy, Sąd wskazuje jak poniżej.

Spółka 22 grudnia 2020 r. złożyła NUS wniosek w oparciu o art. 75 § 1 w związku z art. 74 oraz art. 78 § 5 pkt 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) – dalej jako o.p., żądając nadpłaty w ww. wysokości wraz z odsetkami. We wniosku powołano się na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako: TSUE) z 15 października 2020 r. (o sygn. C-335/19) dotyczący "ulgi na złe długi", w którym uznano sprzeczność art. 89a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 106 ze zm.) – dalej jako uVAT z prawem unijnym. Spółka wskazała, że przepis dotyczący tej ulgi - art. 89a ust. 2 uVAT zawiera szereg warunków, a z wyroku ww. wyroku TSUE z dnia 15.10.2020 r. wynika że art. 90 Dyrektywy 112 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, które uzależniają obniżenie podstawy opodatkowania VAT od warunku, by w dniu dostawy towaru lub świadczenia usług, a także w dniu poprzedzającym dzień złożenia korekty deklaracji podatkowej mającej na celu skorzystanie z tego obniżenia, dłużnik był zarejestrowany jako podatnik VAT i nie był w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji, zaś wierzyciel był w dniu poprzedzającym dzień złożenia korekty deklaracji podatkowej nadal zarejestrowany jako podatnik VAT. Zdaniem TSUE art. 89a ust. 1a uVAT przewiduje kryterium czasu, po upływie którego nieściągalność uważa się za uprawdopodobnioną, a po wtóre - zgodnie z art. 89a ust. 4 wierzyciel powinien zwiększyć podstawę opodatkowania i kwotę Vat należnego jeżeli po zastosowaniu ulg za złe długi wierzytelność zostanie uregulowana lub zbyta. Te dwa przytoczone warunki razem - zdaniem TSUE, same stanowią odpowiedni środek, który odpowiada zasadzie proporcjonalności.